Heimilisblaðið - 01.03.1961, Blaðsíða 20

Smávaxin aflakló
Eftir B. AXELSEN.
Davíð litli sötraði sjóðheita slátursúp-
una og nartaði um leið í leifarnar af síð-
asta lundanum, sem eftir var frá máltíð
gærdagsins. Faðir hans lá á svefnbálkin-
um, þar sem hann hafði legið langa hríð
með brotinn fót.
„Hafðu byssuna meðferðis, Davíð litli,“
sagði hann. „Hugsazt getur, að þú lendir
í lífshættu. En notaðu hana ekki nema í
ýtrustu neyð. Við eigum ekki svo mörg
skot eftir.“
Davíð kinkaði kolli og greip til byss-
unnar. Síðan skreiddist hann út fyrir, út
í frostbitra, stjörnubjarta heimskautanótt-
ina. Fáein skuggaleg dýr risu á lappir sín-
ar í snjónum og hristu sig. Þetta voru
hundarnir.' Sá stærsti, forustuhundurinn
Manguarak, kom ýlfrandi í áttina til hans
og snuðraði vinalega utan í hann.
Grænlenzki drengurinn dró sleðan ofan
af kofaþakinu og aðgætti reyringarnar.
Allt virtist í fullkomnu lagi. Síðan spennti
hann hundana fyrir. Hann hrópaði upp,
sló við svipunni sinni — og síðan var lagt
af stað með síauknum hraða út á ísinn, í
átt til hins ísilagða hafs.
Fyrst í stað var förin harla auðveld, en
brátt tók ísinn að hlaðast upp í dröngla.
Davíð og hundar hans urðu að teyma sleð-
ann með ærinni fyrirhöfn yfir ísklungur,
upp í móti. Stundum sat sleðinn fastur,
svo að höggva varð hann úr skorðum. Dav-
íð rykkti í, sló svipunni, hrópaði og kall-
aði. Hundarnir ýlfruðu og þokuðust úr
stað.
Loks komust þeir út á sléttan ís. Eftir
það lét hann Manguarak ráða förinni, því
að hann var hæfastur til að þefa uppi önd-
unarholur selanna. Aðeins hundur getur
gegnt slíku hlutverki, því að öndunarholur
selanna eru ekki nema fimmeyrings-s
göt á örlitlum ísbólstrum á víðlendri brei
unni. Þegar Manguarak loks rakst á ei
þeirra, gaumgæfði Davíð það vandlega 1
að sjá, hvort selurinn sækti það ennp^
Jú, svo leit út sem hann væri einhvei
staðar nálægur.
Davíð settist á skinn og bjó sig Ll1] 1
að bíða þolinmóður unz færi gæfist. Au
þungrar byssunnar hafði hann meðfei
selskutulinn, spjótmeð löngum oddi, er v
það var fest f jögurra feta löng skinno •
Ó1 þessari hélt hann í hendi sér, sama11
undinni. Ógerlegt var að notast við byss^
þegar beðið var við öndunarholu, ÞV1 a
selurinn er fljótur að fara í kaf, og ban
hverfur óðara er skotið hefur hæft hann'
Klukkustund leið. Tvær klukkustund11’
hægt og tilbreytingarlaust. Alltaf var Dav
íð samt á varðbergi. Hundarnir lágu g'ra ^
kyrrir fyrir aftan hann. Þeir vissu, bv
í húfi var. Hið minnsta hljóð eða niari
snjónum gat fælt selinn burtu. —- .*
Allt í einu virtist einhver hreyfing vl
holuna. Selurinn var kominn. Á him
inum glampaði skært norðurljós og var?g
aði bláum bjarma á hjarnbreiðuna. D3'!1
lyfti skutli sínum af ýtrustu varfærnb ^
— núna! EldingarsnÖggt þaut vopnio
hendi hans og niður um þröngt gall
Manguarak gelti ákaft, er hann sá, að e
urólin raktist upp af lykkjunni um e
og selurinn fór í kaf. —
Davíð gaf línuna eftir, svo langt se
hún dugði til. Svo kom að því, aS
strengdist um skinnvettlinginn hans. H .
hallaði sér aftur á bak og togaði á
Hann hélt festulega og traust um lykk.l11 _
enda þótt hún skærist í lófa hans og ha
arbak. Hér var um að tefla matföng ba .g
heimilinu, aðeins ef hann gæti _
þennan sársauka nógu lengi. -A-nc*aq'*aji
örvæntingarfull bið og spenningur. » ^
slaknaði á tauginni, og skömmu síðar
hann dauðan selinn upp á ísinn, sigur® ^
ur, og Manguarak geyjaði allt hvað a
af kæti. ag
Davíð dró selinn með hjálp rakkan ^
sleðanum og reyrði hann. Hann var i P g
veginn að halda af stað heimleiðis .
bráðina — þegar í ljós kom gulhvítm
heimilisbla®1
64