Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 5

sóttur til kynbóta. Á því sviði hlýtur hann
einnig að hafa haft mikla hæfileika, því að
hann stofnaði til hingaðkomu hvorki meira
né minna en 200 hvolpa árlega um sjö ára
skeið. Enn þann dag í dag geta svo til allir
verðlaunahundar í tamningaprófraunum
slíkra fjárhunda „rakið ættir sínar“ til
Gamla Hamps.
En auk áreiðanlegheitanna og hyggind-
anna var Hampur gamli gæddur hinu
sterka, seiðandi, allt að því dáleiðandi
augnaráði, sem er aðal hins afburðagóða
fjárhunds. Fyrsta flokks fjárhundur læt-
ur sér ekki nægja að hlaupa kringum
hjörðina og gelta. Hann festir við sig
augnaráð forustusauðarins og heldur því
svo föstu, að hann getur bókstaflega ekki
unnað en farið að vilja hundsins. Eitt af
því sem m. a. einkennir hvað bezt afkom-
endur Gamla Hamps er líka hæfileiki þeirra
til einbeitni, en hann er talinn alveg ein-
stakur.
Samvinnan milli border-colliers og eig-
undans er talin fágæt. Þegar hundurinn
hleypur í kringum féð og rekur það í átt
til húsbóndans, lætur hann stjórnast af
blístri, sem berst lengra en nokkurt her-
skipunarhróp. Sérhver kemur sér upp sér-
stöku kerfi af slíkum blísturshljóðum.
bjúpt hljóð getur t. d. þýtt: Til hægri!
Langdregið og hátt blístur: Til vinstri!
Látt og hvellt flaut: Stanz!
Jafnvel blindir hundar geta gætt fjár,
ef þeir hafa verið vandir við að hlýðnast
slíkum blísturs-skipunum. Fyrir tveim ár-
Um var blindur hundur, Own Bob, látinn
®angast undir fjárgæzlu-próf hjá R. H.
Lracken. Hundurinn spratt á fætur, er
honum var gefið venjulegt merki þar um;
e£ eftir blístursmerkjum Brackens rak
aann fjárhópinn inn í stekkinn. Áhorf-
endurnir, sem fylgzt höfðu með þessari
^gætlega leystu prófraun, hrópuðu sig hása
fögnuði, þegar Own Bob hlaut fyrstu
láta snemma í Ijós
og eftirtektar, —
varðgæzlu. Það er næstum hlálegt að
Sja fjögurra mánaða hvolpa reyna að
j^Uiala saman öndum og kjúklingum á
°adabæjunum. En þjálfun þeirra og upp-
erölaun’í keppninni.
Margir border-colliar
^íileikann til sræzlu
^ElM
Skozki fjárhunduíinn (Border-collie).
eldi getur þó ekki hafizt fyrr en þeir eru
tveggja ára gamlir. Þá er hundurinn
sendur upp í skozka hálendið og látinn um-
gangast reynda fjárhunda og smalana.
Frá fjögurra ára aldri og til átta ára lif-
ir hann blómaskeið sitt. En þar eð border-
colliinn í Skotlandi verður oft að hlaupa
meira en 40 kílómetra á degi hverjum,
um eitthvert erfiðasta svæði yfirferðar
sem hugsazt getur, endist hann varla
mörg ár til slíkra þrekrauna. Eldri hundar
eru því oft látnir gegna störfum heima.
við bæina, sem minni kröfur gera til lík-
amsburða þeirra.
Hinn þekkti hunda-uppalandi James
Wilson í Peeblesshire er alltaf á hnotskóg
eftir efnilegum border-collie-hvolpum.
Andstætt flestum öðrum velur hann aldrei
smávaxna, fjöruga hvolpa, sem gaman
hafa að fljúgast á, en kýs heldur þann
hvolpinn, sem situr einsamall úti í horni.
„Sá hundur er vís til að taka starf sitt
alvarlega," segir hann.
Border-colliarnir eru mjög hreyknir af
hæfileikum sínum og móðgast eins og her-
togafrúr, ef þeim finnst þeir vera afskipt-
ir á einhvern hátt. Eitt sinn átti Wilson
verðlaunahund, Craig að nafni, og fór
með hann á árlegt mót til prófunar. En
enda þótt Craig hefði átt að eiga sigurinn
vísan, gat hann einhverra hluta vegna
ekki staðið í stöðu sinni þennan dag sem
skyldi. Hann lötraði áfram og skipti sér
varla af lömbunum, fremur en þau kæmu
honum ekkert við. En Wilson hafði ekki
fyrr tekið eftir þessu en hann kallaði til
annan hund. Þá var Craig ekki lengi að
hlaupa fram fyrir hinn nýja keppinaut
ILISBLAÐIÐ
181