Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 36

— Og svo hló hreppstjórinn, svo að ýstra
hans gekk upp og niður innan undir skraut-
saumuðu vestinu, og keyrið lamdi hestana,
'svo þeir reistu makka og frísuðu.
„í mínum augum er allur heimurinn
skínandi fagur, þegar fullur máni hrekur
myrkrið á flótta, varpar ljóma sínum á
veginn og breytir lækjarsytrunum í
stireymandi silfurelfur,“ svaraði drengur-
inn. „Grænt engið er engu síður mjúkt en
mjúka sætið í vagninum yðar, enda er það
afbragðs sæng að sumrinu til, er maður
leggst til hvíldar að kvöldi. Þá spinnur
köngulóin glitrandi voð, sem hún breiðir
yfir mig, og fuglarnir syngja mér ljóð,
þegar líða tekur að morgni. Öll náttúran
heldur vörð í kringum mig — því að, sjá-
ið þér til, hreppstjóri, ég er Ljúflingur
Lánsins!“
„Ahaha,“ hló þá hreppstjórinn. „Ertu
Ljúflingur Lánsins, — jæja, þá verðurðu
að koma heim með mér, karlinn. Þú mátt
vinna í fjósi mínu og aldingarði, færð mat
og húsaskjóli og einhverja vasapeninga, ef
þú hagar þér skikkanlega. — Viltu þetta?“
„Já, gjarnan, þér skuluð bara halda
áfram heim!“ sagði drengurinn.
Drengurinn var nú lengi vel á heimili
hreppstjórans, og á meðan hann var þar,
gekk allt svo sem bezt mátti verða. Hann
sýndi öðrum fram á, að maður getur verið
glaður og ánægður, enda þótt maður sé
ekki annað en fátækur flökkudrengur á
Vegum úti.
En svo var það einn daginn, að hann
kom að máli við ráðskonuna í eldhúsinu,
sagðist vilja þakka fyrir allt gott, sem hann
hefði notið, og vilja halda áfram för sinni
út í víða veröld. Hreppstjóranum og konu
hans þótti báðum leitt, að hann skyldi hafa
tekið þessa ákvörðun. Það var engu líkara
en sjálfir söngfuglar himinsins hefðu hót-
að því að strjúka frá þeim fyrir fullt og
allt. En drengurinn hélt fast við ásetning
sinn; það var ekki hægt að tala um fyrir
honum. —
Hryggust af öllum var þó hin glóhærða
dóttir hreppstjórans, Inga. Hún hafði jafn-
an elt drenginn uppi hvert sem hann fór
og litið upp til hans eins og væri hann
prins. Þau höfðu leikið sér saman innan
um húsdýrin og dýr merkurinnar. Þeim
hafði komið einkar vel saman við dýrin,
og hvarvetna höfðu dýrin hænzt að þeim
— jafnvel fuglarnir í hreiðrum sínum.
Það, að þurfa að skiljast við Ljúfling
Lánsins — það var meira en Inga litla
gat afborið að hugsa sér.
„Hvaðan komstu — og hvert ertu að
fara?“ spurði hún, um leið og hún þerraði
sér um augun á svuntunni sinni.
„Leið mín liggur hvert á land sem er,‘
svaraði hann, „og hvar hún hófst, það
man ég varla lengur. En eitt held ég, Inga
mín, — að þú hafir sjálf lært að safna
sólskinsgeislunum. Og við munum áreiðan-
lega hittast aftur, því að þú munt ferðast
um lífsveginn sem Dóttir Lánsins — en
ég sjálfur — ég er Ljúflingur Lánsins.
Þess vegna eru það líka aðrir, sem þurfa
á mér að halda, skilurðu. En einhvern tíma
kem ég aftur og sæki hana Ingu litlu og
fer með hana í reisuna út um víða veröld.
Svo brosti drengurinn og þrýsti hönd
hennar að skilnaði. Litla stúlkan veifaði 1
kveðjuskyni, og drengurinn veifaði nýla
hattinum sínum á móti. Hún klifraði upP
í háa tréð að húsabaki, en þaðan gat hún
séð til vinar síns, unz 1131111 hvarf henm
sjónum við bugðuna á veginum.
Fyrir ]>remur
árum giftist
l>andaríska kvik-
myndaleikkon-
an Rita Hay-
worth í fimmta
sinn, og sagði
f>á að ]>að hjóna-
band myndi
verða eilíft, en
nú er hún skilin
við þann
fimmta.
212
HEIMILISBLAÐ1®