Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 32

„Dauður? Lofaður sé Guð. Þá er þján-
ing mín á enda.“
„Ég skal bjarga þér.“
Rinaldo heyrði fótatak og hrópað á sig
langt að. Hann lét til sín heyra. Þetta var
Lodovico. Logandi kerti hans komu sér vel.
Rinaldo leitaði að sínu kerti og kveikti á
því. Hann mælti: „Þú, sem varst að tala
við mig, hvar ertu?“
Svarið kom úr hringmyndaðri, alinhárri
holu á veggnum:
„Hérna! Ég, hin óhamingjusama kona,
er múruð hér inni í þröngum klefa og hef
ekkert annað op en þetta. Hér í gegn fæ
ég mína fátæklegu fæðu.“
Rinaldo lýsti gegnum opið og sá innfall-
ið andlit og lokuð augu á bak við opið. Við
þessa sýn rann honum kalt vatn milli
skinns og hörunds, og andlitsdrættir Lodo-
vicos stirðnuðu.
„Æ,“ andvarpaði fanginn og gekk aftur
á bak. „Augu mín þola ekki lengur ljóma
ljóssins.“
Rinaldo athugaði járnhurðina, sem
flóttamaðurinn hafði skellt í lás á eftir
sér. Hann lét Lodovico fara eftir verkfær-
um.
Rinaldo spurði fangann, þegar Lodovico
var farinn:
„Hefur þú aldrei séð ljós hér?“
„Stundum sá ég dauft lampaljós, þegar
ég fékk hálm eða brauð og vatn, en sá
aldrei annað ljós.“
„Þú skalt smám saman venja þig við
kertaljósið, svo að þú getir þolað dags-
birtuna.“
„Ætlar þú að bjarga mér?“
„Það ætla ég að gera eftir stutta stund,“
sagði Rinaldo.
„Loksins! Loksins! Almáttugi Guð, ég
þakka þér á hnjánum. Launaðu björgun-
armanni mínum og veittu honum blessun
þína. Veit honum gleði hamingjuríks lífs
og endurgjald góðverk hans. Heyr mína
bæn, þú algóði faðir allra góðra manna.“
Rinaldo hallaði sér upp að veggnum og
andvarpaði: „Kenndu mér, ó, Guð, að biðja
af hjartans einlægni eins og á dögum æsku
minnar.“
Þegar Lodovico kom til baka, var hann
ekki aðeins klyfjaður verkfærum, heldur
hafði hann einnig meðferðis litla vínflösku,-
ávexti og brauð.
„Þetta var sannarlega vel gert, Lodo-
vico,“ sagði Rinaldo. Hann gaf fanganum
með sér mat og drykk. Hún meðtók hvort
tveggja með innilegu þakklæti og hresstist
af því. Björgunarmennirnir hófu starf sitt.
Þeir stækkuðu opið á veggnum með rof-
járnum og öðrum verkfærum, og brátt
varð það svo stórt að fanginn gat skriðið
út. Hún kraup þegar til bænar.
Hamingjan góða! Hvílík hryggðarmynd
var þessi kona. Hún var föl ásýndum og
tálguð eins og beinagrind. Fötin hengu eins
og druslur utan á henni. Reikul var hún
í spori, þegar Rinaldo studdi hana upp
eftir göngunum. Hún fól andlitið í hönd-
um sér, þegar hún kom upp í salinn og
dagsbirtan féll á hana, og hneig niður a
gólfið. Rinaldo bar hana inn í herbergið
sitt og lagði hana í rúmið. Hún féll þegar
í væran svefn. Rinaldo lokaði dyrunum a
eftir sér.
Þar sem enn var lítt áliðið dags, sendi
hann Lodovico til nágrannaþorps til Þess
að kaupa kvenfatnað.
Með aðstoð hallarvarðarins gat Rinaldo
orðið sér úti um nýja hurð til að setja
fyrir göngin til neðanjarðarfylgsnisins og
gekk vel frá því öllu. Svo fór hann með
hallarvörðurinn inn í herbergið, þar sem
fanginn hvíldi í rúminu.
„Hamingjan góða! Hvað hef ég se^
hér?“ sagði hallarvörðurinn, þegar hann
var aftur kominn út.
Lodovico kom aftur með fatnaðinn. Kon-
unni var nú gefinn matur og því næst
flutt í annað herbergi, þar sem hún svaf
hér um bil samfleytt í hálfan annan sólar-
hring, og flýtti það mjög fyrir afturbata
hennar.
Rinaldo og Lodovico fóru í nýja könn-
unarleiðangra í neðanjarðargöngunum-
Þeir höfðu losað um lásinn og slagbrand-
inn fyrir járnhurðinni, og reyndu árang-
urslaust að ljúka henni upp. Þegar ÞeU
hvíldust um stund frá erfiði sínu, heyrðu
þeir fótatak hinum megin frá. Brátt var
slagbrandurinn þeim meginn tekinn fra’
og dyrnar lukust upp með braki og brest-
um Mannvera kom hálfvegis í Ijós. Rin'
HEIMILISBLAÐtÐ
208