Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 28

fara í samkvæmisleik, þegar nokkrir þjón-
ar vísuðu ókunnugum manni inn, en hann
vildi hitta markgreifann.
Markgreifinn stóð upp, og ókunni mað-
urinn gekk til hans. Þegar hann sá Rin-
aldo, greip hann til sverðsins og hrópaði:
„Hæ! Ert þú hérna, launmorðinginn?“
„Hver er hér á ferð?“ spurði Rinaldo og
dró sverð sitt. Hann stóð andspænis höf-
uðsmanninum frá Korsíku.
„Það er ég,“ anzaði höfuðsmaðurinn.
Sverð þeirra skullu saman. í sama mund
kvað við skot úr runna þarna skammt frá,
og höfuðsmaðurinn féll til jarðar.
Nú komst allt 1 uppnám. Menn kveinuðu
og æptu og hlupu sitt í hverja áttina.
Þjónarnir komu vopnaðir á vettvang. Allt
var á ringulreið.
Greifafrúin sýndi það snarræði að koma
Rinaldo inn í sólskýlið og loka dyrunum á
eftir. Rinaldo hafði ekki hugmynd um,
hvað fyrir hafði komið. Hann sat nokkrar
stundir óttasleginn og aleinn og gat ekki
ímyndað sér, hvernig þessu lyki. Loks var
dyrunum lokið upp og greifafrúin gekk
inn.
„Er höfuðsmaðurinn dauður?“ spurði
Rinaldo.
„Hann liggur illa særður inni í húsi,“
svaraði greifafrúin. Síðan mælti hún:
„Þótt ég viti ekki, hver stendur fyrir þess-
um blóðsúthellingum, þá ætla ég að reyna
að bjarga þér. Langt inni á Rematahálend-
inu á ég höll, þar sem enginn mun leita
þín. Þangað verður þú að fara fyrst í stað.
Hér er bréf til hallarvarðarins. í því ertu
kallaður Tagnano, barón, einn af ættingj-
um mínum. Söðlaður hestur stendur úti
fyrir garðshliðinu. Guð sé með þér. Þú
færð fréttir af mér, og ég kem eins fljótt
og hægt er á eftir þér.“
Hún kyssti hann blíðlega, og augu henn-
ar flóðu í tárum. Svo sleit hún sig lausa
og fylgdi honum að garðshliðinu, þar sem
hesturinn stóð. Rinaldo steig á bak og hélt
af stað inn í landið eftir ónákvæmum
leiðbeiningum, sem hann hafði fengið.
Næturfegurðin var hrífandi. Tunglið
varpaði birtu sinni um landið. Allt var
kyrrt og hljótt. Á hæð einni sá hann
mannveru, sem hreyfðist eins og skuggi.
„Hver er þar?“ spurði Rinaldo.
Og hann fékk þetta svar:
„Maður, sem þekkti yður, þegar þér vor-
uð Mandochini greifi. Ég veit einnig um
hið annað nafn yðar, en ég þori ekki einu
sinni að nefna það hér í þögn næturinnar.‘‘
„Svo virðist, sem þú þekkir mig,“ sagði
Rinaldo. „Segðu mér, hvað þú heitir.“
„Þekkið þér ekki röddina? Ég er Lodo-
vico, sveinn yðar.“
„Lodovico? Já, nú þekki ég þig. —
Hvernig ertu hingað kominn?“
Á meðan hafði Lodovico komið nær, og
hann sagði: „Hvert er ekki hægt að kom-
ast í þessum heimi? 1 Kalabríu fékk höf-
uðsmaðurinn slæma útreið hjá mér, en iH-
gresi getur ekki dáið. Hnífsstungur geta
ekki gert út af við þann, sem á að hengj-
ast. Þorparinn er aftur kominn til heilsu.
— Ég komst í skip í Kalabríu sem umferða-
vopnasmiður, og þannig komst ég til Mess-
ína. Ég sá yður tvisvar, en með svo tignu
fólki í bæði skiptin, að ég áræddi ekki að
koma nær til að tala við yður. Ég vissi
ekki undir hvaða nafni þér genguð og ga*
heldur ekki um það spurt. Ég hefði vilj-
að komast til yðar. Peningar mínir voru
að ganga til þurrðar, og ég vissi ekki, hvað
til bragðs skyldi taka. Ég gekk niður að
höfn í dag dapur í bragði, og hvað haldið
þér ég hafi séð — ekki annað en þennau
bölvaða höfuðsmann! Ég hélt, að ég sæi
ofsjónir. Var þessi ræfill enn á lífi? —
ég hugsaði með sjálfum mér: Bara eg
gæti nú hitt foringjann og sagt honum
hvern ég hefði rekizt á. — Ég fór um
allt eins og logi yfir akur og sá yðm’
hvergi. Loks sá ég yður á leið til aðsetuns
greifafrúarinnar og fylgdi yður eftir. Bg
komst í kynni við þjónana, lézt vera skylm-
ingakennari, sem ferðaðist um, fékk upp'
lýsingar um, hver réð húsum, athugaði
vel allar aðstæður og hélt svo á burt.
tók auðvitað eftir því, að þarna átti ao
bera fram veitingar, og þegar ég sá all
þetta góðgæti, þá langaði mig mest til a
hrifsa eitthvað til mín, svo sem við höt-
um verið vanir að gera, því að maginn i
mér var alveg galtómur. En mér næg 1
þó að vita, að hér mundi loks gefast tæki-
færi til að hitta foringjann og faldi mig 1
heimilisblaðII)
204