Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 33

aldo stökk á fætur og skipaði henni með
þrumuraust að nema staðar.
Veran hvarf á augabragði, enda þekkti
hún betur umhverfið en þeir, sem veittu
henni eftirför. Þeir félagarnir stauluðust
eftir mjóum, hvelfdum gangi, sem endaði
í steinþrepum upp á við. í stað útgöngu-
dyra var fellihurð úr járni, þar sem þrep-
unum lauk. Þeir gengu upp Þrepin og komu
þá inn í turn, sem í var hringstigi. Þegar
þeir voru komnir upp stigann, voru þeir
staddir á þaki turnsins og sáu, að þessi
turn stóð einn sér á yztu brún fjallsins,
alllangt frá höllinni. Á turninum voru
hvergi útgöngudyr, og þeir gátu ekkert í
því skilið, hvert veran hefði getað farið,
nema hún hefði komizt út fyrir í kaðal-
stiga.
Þar sem þeir voru komnir á leiðarenda,
þá sneru þeir við, rannsökuðu fellihurð-
ina, sem var mjög öflug, þung og þykk.
Að innan voru miklir slagbrandar, sem
þeir færðu fram, settu fleyga í og lokuðu
með hengilásum. Þeir lokuðu einnig járn-
hurðinni að innan og fóru svo aftur inn í
höllina.
Að fáum dögum liðnum hafði þessi kven-
fangi náð sér svo, að Rinaldo gat lagt fyr-
ir hana nokkrar spurningar.
„Það er sjálfsagt, að ég segi lífgjafa
mínum allt af létta um orsakir þessarar
ógæfu minnar. Ég skal segja yður sögu
mína af eins mikilli hreinskilni og mér er
mögulegt. — Ég heiti Violanta. Faðir minn
hét Brotezza de Noli og var lénsmaður
Martagno greifa. Greifinn hafði nýverið
misst fyrstu konu sína, þegar ég, illu heilli,
kynntist honum. Hann sagði mér frá ást
sinni til mín. Ég trúði engu orði hans.
Hann fullvissaði mig um göfugmannleg
áform sín og bað um hönd mína. Ég hafði
rnisst móður mína þegar í bernsku. Faðir
minn barðist þá á Spáni undir gunnfána
landsherra síns og féll í umsátrinni um
Barcelona. Ég var ein og yfirgefin og leit-
aði athvarfs hjá frænku minni gamalli. Við
spöruðum eins og við gátum, svo að hægt
vseri að gera mig þannig úr garði, að ég
gæti sótt um upptöku í klaustur. Smám
saman höfðum við aflað nauðsynlegs út-
búnaðar, og ég hélt af stað með föggur
mínar. Á leiðinni var ráðizt á mig, og ég
var fjötruð og farið með mig í framandi
hérað. Hér voru menn Martagnos greifa
að verki. Þeir höfðu ráðizt á mig og farið
með mig til þessarar hallar. Greifinn kom
til mín og endurtók ástarjátningar sínar.
Ég vísaði honum á bug með fyrirlitningu
og festu og lýsti því yfir, að ég vildi held-
ur deyja en fórna meydómi mínum. Greif-
inn reyndi með öllum brögðum og ofbeldi
að koma vilja sínum fram, en árangurs-
laust. Hann gat misþyrmt mér, en ekki
fengið mig til að láta undan illum áform-
um sínum. Ég sagði honum, að einungis
hjónabandið gæti veitt honum það, sem
hann leitaði eftir. Þegar honum varð ljóst,
að hann gat ekki yfirbugað mig, lét hann
loks undan, og prestur var fenginn til að
vígja okkur í hjónaband."
„Hvað er þetta?“ tók Rinaldo fram í
fyrir henni. „Giftust þér Martagno
greifa?“
„Rétt er nú það,“ sagði Violanta. „Hann
bjó hjá mér um ársfjórðungs skeið, en
fór þá á burt og kom ekki aftur. Þessi níð-
ingur lét múra mig inni í fangaklefa. Ég
fékk ekkert svar við ákærum mínum, og
menn heyrðu ekki neyðaróp mín. Gamall
skálkur gaf mér vatn og brauð og tautaði
daglega: „Ætlarðu að lifa til eilífðar?"
„Guð minn góður!“ sagði Rinaldo.
„Greifinn hefur þá gengið í hjónaband að
nýju, meðan þér voruð í fangaklefanum.
Ekkja hans er enn á lífi og hefur áreiðan-
lega ekki minnstu hugmynd um þetta níð-
ingsverk hans.“
Þau voru enn að tala saman, þegar
hreyfing komst á í höllinni. Rinaldo gekk
út að glugga og sá vagn, sem greifafrúin
sat í, renna inn í hallargarðinn. Hann flýtti
sér til móts við hana.
Þegar Rinaldo var orðinn einn með
greifafrúnni, sagði hún honum frá því, að
Romano markgreifi hefði tekið höfuðs-
manninn í hús sitt, og menn vonuðu, að
hann mundi ná sér.
„Um yður, herra riddari,“ hélt hún
áfram, „halda menn, að þér hafið komizt
burt frá Sikiley með einhverju skipi. Ég
hef notað tækifærið, þegar aðalsmenn í
Messína vitja jarðeigna sinna, til þess að
Heimilisblaðið
209