Heimilisblaðið - 01.12.1962, Page 11

skyni. „x dag,“ hafði hún sagt, „græði ég
ai’eiðanlega það mikið aukalega, að ég get
*eypt appelsínu og eitthvað af brjóstsykri,
ellegar eitthvað annað gott, og komið með
heia til þín.“----------
eftir dag svipaðist hún um án ár-
angurs, en þegar hún loks einn eftirmið-
koni auga á bílinn fyrir framan blað-
s<%turn, handan við götuna, þorði hún
Vart að trúa sínum eigin augum. Án þess
a° taka eftir umferðinni, gekk hún út á
s rsetið, skjálfandi af ótta við það, að bíll-
lnh myndi hverfa henni sjónum.
^■eð gætni snerti hún við handlegg
^nnsins og hvíslaði: „Ég er blómasölu-
uikan, sem þér spurðuð um daginn, hvort
’ • hvort...“
Hann leit á hana, þekkti hana aftur og
^araði stuttlega: „Komdu! Komdu með
ei'! Þú getur sett körf una í sætið til hlið-
ar Vlð þig.“
Hann hjálpaði henni upp í bílinn, bíl-
stjóri
bétt;
mn ók af stað, og þannig var ekið í
þ.tri umferð stórborgarinnar. Ekki var
h°fA^r^ 1 kjólaverzlun, eins og Francoise
j.a ei búizt við, heldur ekið að stóru og
vi 'f6gU eini:)ýlishúsi. Forvitin og hrædd
o 1 Érancoise fyrir sér marmaraþrepin
° ^kneskin stóru, sem prýddu forsalinn;
aii i)|enarnir voru einkennisklæddir. Hún
da léttara, þegar henni var boðið inn í
Vin • U’ og Þar sat þá gamla konan með
lee.gJarniega brosið. Þetta var auðsjáan-
a móðir mannsins.
haiilanc°ise beið þess með hjartslætti, að
stúh myndi segja: „Hér kem ég með ungu
ha Una> sem ég ætla mér að giftast,“ en
sjjju11 Sas8i aðeins: ..Þetta er litla blóma-
lan >■ U. an nr verzlunarstrætinu, sem mig
tyrf' SVo hli maia- Hún verður prýðis
Saf 1 si:nru hópmyndina mína.“ Hann
sér • rancoise fyrirmæli um að koma með
l6ga 11111 1 vinnustofu sína og sagði stutt-
aftu' ”^ei;zi;u þarna, góða. Nei, stattu upp
SVQr °S^vertu heldur þarna . . . Nei. ..
horf* ’ /iai Haltu á körfunni þinni og
skait U 1 Þessa átt. Og í annarri hendinni
hai’aU-haicia a fáeinum blómum! Vertu
ítétf 6lUS og Þú sért að bjóða blóm til sölu.
str^tj6111® °g Þu erh von a^ vera ni:i a

^ILIí
Tíminn leið, og sér til mikillar angistar
sá Francoise, að tekið var að skyggja, en
hún þorði ekki að biðja um leyfi til að
mega fara. Ef maðurinn yrði nú reyður!
Þá fengi hún alls enga peninga og gæti
ekki keypt nein sætindi handa Germaine.
Francoise var að gráti komin, er hann
kveikti á lömpum vinnustofunnar og hélt
verki sínu áfram hinn rólegasti. Nú hlaut
að vera búið að loka öllum verzlunum,
jafnvel þótt hún fengi einhverja aura; hún
gæti ekkert keypt.
En hvað hann leit harðneskjulega út,
þessi ókunni málari, og en hvað hún var
hrædd við hann! Ætlaði hann aldrei að
verða búinn að þessu? Hún myndi ekki
þora að fara einsömul heim, þegar til
kæmi, því senn væri komin nótt, og um
óhugnanlegar götur að fara. Hún myndi
heldur ekki rata, því að henni var ekki
ljóst, í hvaða borgarhluta hún var stödd;
hún vissi bara, að hún var langt burtu frá
Montparnasse. Vesalings Germaine — það
var ógerningur að vita, hvernig litlu syst-
ur hennar reiddi nú af. Hún lá víst alein
heima og grét af ótta og sulti, því að
frænkan var víst áreiðanlega farin eitt-
hvað út í bæ.
Dyrnar voru opnaðar, og gamla konan
gekk inn. „Ætlarðu ekki að borða kvöld-
matinn?“ spurði hún málarann.
Francoise varð svo glöð, að hún gat ekki
stillt sig um að brosa. Nú hlaut hún að
fá leyfi til að fara. En bros hennar hvarf
jafnharðan, því að málarinn svaraði óþol-
inmóður:
„Æ, bíddu nú róleg! Ég hef engan tíma
til þess núna . . . Sjáðu nú bara, stelpan er
farin að vatna músum . . . Ég kem eftir
svona klukkutíma."
Francoise laumaðist til að þerra tárin
af hvarmi sér. Hún beinlínis þorði ekki
að gráta. Henni fannst hún vera táldregin
og yfirgefin, úr því að gamla konan ætlaði
heldur ekki að hjálpa henni á neinn hátt;
hver myndi gera það þá ? Hún skalf af ótta
við reiði frænkunnar, þegar hún kæmi
heim um kvöldið og sæi, að hún — Fran-
coise — væri enn ekki komin.
Hún skildi ekki í sjálfri sér, að hún
hafði áður óskað þess að vera gift slíkum
blaðið
231