Heimilisblaðið - 01.12.1962, Qupperneq 15

Maðurinn,
sem stal
hamingjunni
Ngur, magur og rauðhærður maður —
mun kalla hann hér Jim Lacey — stóð
^Jallaraherbergi við eina af götum fá-
^krahverfis New York-borgar. Við daufa
^ósgisetuna frá lítilli ljósaperu dró hann
hieitij
ho:
bergið
á
upp úr kommóðuskúffu og stakk
fium í vasann. Síðan yfirgaf hann her-
og blandaðist í fólksfjöldann uppi
Sótunni. Þetta var laugardagskvöld eitt
1 aSúst 1951.
• ú-acey gekk alveg úti á gangstéttarbrún-
, hi, 0g íeit við og við kæruleysislega inn
jr úana, sem stóðu við gangstéttina. Eng-
„ ^ók eftir honum, en hann hafði líka
a sérstaklega í því að vera lítið áber-
Tr’ Lacey var uefnilega þjófur.
uann var þegar búinn að ganga nokkrar
b° Ul' ^ enc*a í að tækifæri, þegar bíll
s inn á götuna og staðnæmdist, þar
Um ^ss var fyrir hann, nokkrum metr-
úr vamar- ^ meðau að bílstjórinn fór út
b0 ^unum og læsti honum, fylgdi Lacey
Ur Urn uieð augunum. Hann var með frem-
^ S]tt, dökkt hár og lítið svart yfirskegg
jj °S leit út fyrir að vera vel efnum búinn.
s,nn stakk bíllyklinum í vasann og flýtti
r burtu.
bjj . orP augu Laceys sáu þá dálítið, sem
i i J®anúanum hafði yfirsézt: Litla rúðan
var lri hhð, sem sneri að gangstéttinni,
SVq a®eins opin. Lacey gekk að bílnum.
.iiaði hann sér upp að honum með
konp* kön(iina fyrir aftan bak, og gat
hatm' ^1161^11111111 inn í rifuna. Svo ýtti
a- Glugginn opnaðist. Hann rak hönd-
Ú Rt ■»' -
ina inn í bílinn og opnaði rólega dyrnar.
Það láu tvær ferðatöskur í aftursætinu.
Hann tók þær, sína í hvora hönd, og gekk
rólegur af stað.
Eigandi bílsins, þekkt tónskáld og hljóm-
sveitarstjóri, og hét Alfonso D’Artega, var
í þessari andrá staddur í hljómlistarskrif-
stofu, þar sem hann var að ljúka undir-
búningi ferðar til Buffalo. Hann hafði oft
stjórnað í Carnegie Hall og við útvarps-
sendingar, og honum hafði verið mjög vel
tekið einkum fyrir léttari músik sína.
Þrem dögum seinna, eftirfarandi þriðju-
dagskvöld átti hann að stjórna hljómsveit
Buffalo-bæjar, á alþýðuhljómleikum. Hann
var búinn að vinna í marga daga að und-
irbúningi hljómleikanna, og hafði gert ráð
fyrir að aka til Buffalo næsta dag, svo
hann hefði tíma til að hafa æfingu á mánu-
daginn.
Þegar D’Artega hafði lokið erindi sínu
í hljómleika-skrifstofunni, sneri hann aft-
ur að bílnum. Honum varð ákaflega mikið
um, þegar hann uppgötvaði þjófnaðinn á
ferðatöskunum, því að í þeim voru ekki
aðeins föt hans til ferðarinnar, heldur
einnig hinar vandlega unnu raddsetning-
ar. Hann hljóp í mikilli geðshræringu í
síma og hringdi í lögregluna. Tveir lög-
reglumenn komu þegar á staðinn.
„Nóturnar mínar!“ hrópaði D’Artega.
„Ég er algjörlega hjálparvana án þeirra.
Þér verðið að finna þær fyrir mig!“
Lögreglumennirnir tóku fingraför á
bílnum og spurðu hinna venjulegu spurn-
inga.
D’Artega gaf þeim lista yfir fötin, sem
hafði verið stolið. Svo bætti hann við:
„Þjófurinn má gjarnan eiga fötin, en ég
verð að fá nóturnar aftur. Að eiga að fara
að vinna að nýrri raddsetningu fyrir
hljómleikana mína, það er óframkvæman-
legt.“
„Hvers konar hljómlist er þetta?“ spurði
annar lögregluþjónanna.
„Raddsetningar og sérstakar útsetning-
ar. Victor Herbert, Cole Porter, Jerome
Kern — og nokkur af mínum eigin trúar-
lögum.“
„Trúarlegu?"
„Já, meðal annars sálmur, „Þó að allir
^ILlSBLAÐIÐ
235