Heimilisblaðið - 01.12.1962, Blaðsíða 18

FULTON OURSLER:
Bréfíð tíl
msins
Einu sinni reis sál manns nokkurs upp
frá dauðum að vetrinum í staðinn fyrir
að vorinu, á jólunum í staðinn fyrir á
páskunum.
Þá sögu sögðu mér séra Harold Bihl-
dorff, sóknarprestur í Brookline, Massac-
husetts. Þegar ég sagði honum, að mig
langaði til að koma henni á prent, svaraði
hann: — Harry Emerson Fosdick sagði
mér hana, það er bezt að þú spyrjir hann
nánar um hana. Það gerði ég líka, og því
kemur hún hérna — lítil saga en þýðing-
armikil.
Fyrir nokkrum árum bjó í smábæ ein-
um í Englandi maður, sem við skulum
kalla Fred Armstrong. Hann vann á póst-
húsinu og hafði umsjón með þeim bréfum,
sem erfitt var að koma til skila vegna
óljósrar utanáskriftar eða annars þess
háttar. Hann bjó í gömlu húsi með konu
sinni, lítilli dóttur og ennþá minni syni.
Eftir kvöldmatinn kveikti hann í pípunni
sinni úti á blettinum framan við húsið, og
þá settust börnin hans hjá honum, og
hann sagði þeim frá síðustu afrekum sín-
um við að koma til skila bréfum, sem eitt-
hvað var ábótavant við. Honum fannst
starf sitt ekki standa langt að baki starfi
leynilögreglunnar. Hann gerði ekki sér-
lega háar kröfur til lífsins, en hann var
fullkomlega hamingjusamur í sínu litla
ríki.
Fullkomlega hamingjusmamur, þangað
til litli drengurinn hans veiktist einn dag-
inn. Læknirinn var sóttur, og þegar hann
hafði litið rétt sem snöggvast á barnið,
færðist alvörusvipur yfir andlit hans. Að
tveimur sólarhringum liðnum var ekki
lengur neinn lítill drengur á heimilinu.
Fred Armstrong var svo harmþrungii11!
eftir lát sonar síns, að það var eins og sa
hans væri dáin. Móðirin og litla systiriu,
Marian, voru einnig harmi lostnar, en þ®r
háðu harða baráttu til þess að hafa hernil
á sorg sinni, því þær voru ákveðnar í a®
láta sér verða sem bezt úr því, sem Þ®1
áttu enn eftir í þessu lífi. En þannig va1
föðurnum ekki varið. Líf hans var nú eins
og óskilabréf, sem engan viðtakanda fann-
Hann fór á fætur á morgnana og vann
verk sitt eins og hann gengi í svefni, hann
talaði aldrei, nema á hann væri yrt að
fyrra bragði, og hann svaraði með eins
fáum orðum og honum var frekast unnt-
Hann vann störf sín þegjandi, borðað1
hádegisbitann sinn út af fyrir sig, sat svo
eins og myndastytta við kvöldborðið °S
fór snemma að sofa, en kona hans vissi, a^
mestan hluta næturinnar lá hann með op111
augu og starði upp í loftið. Sumarið leið>
og þegar komið var fram í desember, vai
ekki annað að sjá, en að hið sjúkle£a
þunglyndi hans hefði ágerzt.
Kona hans reyndi að tala um fyrir hoP'
um. Hún sagði honum, að annað eins þufl£'
lyndi og þetta væri óréttmætt gagnvai't
hinu látna barni og einnig gagnyart þeh0’
sem eftir lifðu. Hún var hræddust um, af*
hann lenti fyrr eða síðar á geðveikrah®!1;
ef engin breyting yrði á. En það skip^1
engu máli, hvað hún sagði við hann. Hai111
virtist ekki heyra það.
Það var komið fast að jólum. Fi’®cl
Armstrong sat eitt sinn síðdegis á stól1
sínum og dró til sín nýjan bunka af óskila'
bréfum. Efst í hlaðanum sá hann bréf, seí11
augljóst var, að ekki yrði komið til skila-
Utan á það var skrifað með klunnalegu111
prentstöfum: — Til jólasveinsins, No^'
urheimskautinu. Armstrong ætlaði að i'1^
það í tvennt og kasta því í bréfakörfuna;
en þá var eins og einhver innri rödd segð1
honum að fara sér hægt. Hann opfl^1
bréfið með hægð og las:
„Kæri jólasveinn!
Það hefur verið ákaflega sorgle^
heima hjá mér þetta ár, og mig lall^a!
ekki til að biðja þig um neina g.í° j
Litli bróðir minn fór til himna í v01'
HEIMILISBLAh135
238