Heimilisblaðið - 01.12.1962, Qupperneq 20

Hinir villtu
vinir okkav
Alan Devoe hefur safnað saman.
Framkvæmdastjóri stórs dýragarðs í
Ameríku, William Hornaday, sagði einu
sinni: „Ég hef aldrei þekkt nokkurt dýr,
sem ekki gæti orðið góður vinur manns.“
Sá, sem reynir að vinna vináttu dýranna
og brjóta niður þann múr hræðslu og
grimmdar, sem skilur þau frá okkur, mun
verða fyrir dásamlegri reynslu.
•
í sumarfríi úti á landi urðum við góðir
vinir tveggja svartbaka — stórra, var-
kárra máfa; vængjahaf þeirra var hér um
bil hálfur annar metri. Svartbakarnir
héldu til við vatn, sem lá inni í landi, og
þeir verptu eggjum sínum á bera klettana
meðfram ströndinni. Dag einn fundum við
tvo unga, sem voru nýkomnir úr eggi. Við
settum þá út í hlýtt sólskinið fyrir utan
sumarbústaðinn okkar.
Á hverjum degi veiddum við nokkra
fiska handa þeim, og þeir uxu mjög fljótt.
Á nóttunni sváfu þeir niðri á ströndinni,
en um leið og við nálguðumst á morgnana
og flautuðum, komu ungarnir himinlifandi
flögrandi til okkar.
Þeir lærðu fljótt að fljúga, að lenda á
vatninu og hefja sig til flugs aftur, og
þegar þeir voru hér um bil fullvaxnir,
gengu þeir í lið hinna máfanna, er héldu
til hinum megin við vatnið, í fimm kíló-
metra f jarlægð. Við gerðum ekki ráð fyrir
að þeir myndu þýðast okkur framar, En
þar höfðum við rangt fyrir okkur.
Rauði kanóinn okkar hélt áfram að vera
báturinn þeirra. Þegar við rérum út á vatn-
ið, svifu þeir skyndilega niður til okkar,
settust á borðstokkinn og sigldu méð okk-
ur svolitla stund. Þegar við syntum í vatn-
inu, syntu þeir í kring um okkur. Þegar
við fórum í gönguferðir inn í landið, fylgdu
þeir okkur eftir.
Um miðjan ágúst yfirgáfu máfarnir út-
ungunarstað sinn og héldu til hafs, en fram
á síðasta dag komu stóru fuglarnir tveir og
heimsóttu okkur. _ ,,
— C.M. —
•
Laugardagseftirmiðdag nokkurn ók ég
í litlum vagni upp eftir mjóum brautar-
teinunum frá Nome í Alaska til Laxa-
vatns, þar sem ég ætlaði að eyða helginni
við veiðar. Um það bil 10 km frá bænum
kom ég auga á hreindýr, sem stóð í þéttu
kjarri við brautarteinana. Það hafði flækt
hornunum í gamlan símavír og gat varla
hreyft sig. Mér sýndist á öllu að hreindýr-
ið væri búið að vera fast í lengri tíma.
Hreindýrið barðist örvilnað um til að
losa sig, í hvert skipti sem ég reyndi að
nálgast, en þegar ég talaði róandi við þaði
hætti það smám saman að berjast um-
Loksins tókst mér að komast það nálægt
því, að ég gat byrjað að losa það úr flækj'
unni. Ég hélt áfram að tala við það og lagð1
annað slagið höndina á skjálfandi dýrið-
Á endanum tókst mér að losa það, og Þa^
stökk máttleysislega í burtu.
Ég gekk aftur að vagninum og ók einn
kílómetra ennþá, en afganginn af leiðinm
til Laxavatns ætlaði ég að ^anga. Ég va1
ekki búinn að ganga lengi, þégar ég heyrð1
hljóð fyrir aftan mig og sneri mér snögg'
lega við. — Þarna stóð hreindýrið mi^'
Það titraði mikið, þegar ég gekk að Þvl’
en eins og áður talaði ég lágt og rólega við
það, og það flýði ekki. Ég klappaði Þvl
varlega á ennið.
Alla leiðina niður að vatninu, vegalengd’
sem er um sex—sjö kílómetrar, fylgdi dy1'
ið mér eftir eins og hundur. Annað slag10
kom það fast upp að mér og teygði höfu®'
ið fram, svo ég gæti klappað því.
Þetta varð sú bezta veiðiferð, sem ^
hef farið í. Allan tímann, sem ég var vl
vatnið, var hreindýrið hjá mér, og Þaö
varð einkennileg og dapurleg skilnaða1'
stund, þegar ég daginn eftir tók bakpokau11
og ók heim til Nome. v
240
HEIMILISB LAÖ15