Heimilisblaðið - 01.12.1962, Side 28

andi. Hann reyndi að sjá í speglinum aft-
ur fyrir sig, en hann gat ekki séð annað
í aftursætinu en ferðaábreiðuna, sem lá
yfir ferðatöskum hans.
Ef þetta væri rödd skjólstæðings ókunna
mannsins, þá var hann í þeirri hættu að
fá yfir sig stúlkukind líttklædda og ekki
með fullu viti, og hann var sannarlega
ekki hrifinn af því. En ókunni maðurinn
með stóra nefið og stingandi augun hafði
vakið svo mikla andúð hjá Bering, að hann
var fljótur að taka ákvörðun. Hann setti
bílinn í gang og steig á benzíngjöfina. Bíll-
inn skauzt upp að bláa Chryslernum, há
hróp kváðu við, og hann sá tvær verur
stökkva til hliðar, um leið og bíllinn rann
upp á graskantinn á vegbrúninni. Því
næst rétti hann bílinn af og ók á ný eftir
miðjum Evreuxveginum.
„Akið nú eins og um lífið sé að tefla!“
sagði röddin í talrörinu. „Þér hafið um
einnar mínútu forskot, þangað til hinir eru
búnir að snúa bíl sínum, en hann getur
auðveldlega farið með hundrað kílómetra
hraða á klukkustund."
Henry Bering kinkaði kolli; og jók
hraðann, en samtalið fannst honum nú
samt vera nokkuð einhliða. Hann teygði
aðra höndina aftur fyrir sig til þess að
ýta rúðunni til hliðar, en sú hreyfing var
ekki látin óátalin.
„Þér megið ekki spilla tímanum með
þessu,“ sagði röddin. „Akið hraðar, í guð-
anna bænum.“
Henry Bering steig á benzínið, en varð
þess samtímis var, að rúðunni á bak við
hann var ýtt til hliðar.
„Eru þeir að ná okkur?“ spurði hann.
„Ekki enn þá, en þeir ná okkur bráð-
um, ef þér sláið ekki vel í.“
„Verið róleg,“ svaraði Bering, „ég get
komið bílnum í 150 kílómetra, þegar hann
er orðinn vel heitur.“
1 speglinum sá hann rétt í svip fallegt
stúlkuandlit og um það luktist það rauð-
asta hár, sem hann hafði nokkru sinni
séð. Af veginum mátti hann ekki líta nema
andartak.
„Hver er það eiginlega, sem er á eftir
okkur?“
„Dr. Paul,“ var svarið, sem sagði nú
V

en
ekki mikið. „Æ, nú sé ég þá. Eruð þér ‘‘
fullri ferð?“
”Ó’ já“ - uk
„En það er ekki nóg. Þeir draga á oK
ur. — Er ekki hægt að auka hraðann
lítið ?“ _
„Nei, mælirinn sýnir um 150 kílómet s
hraða. Er það svo bráðnauðsynlegt
komast undan?“
Unga stúlkan svaraði ekki strax,
starði út um gluggann.
„Var þarna lítill, þrekvaxinn m^tí
með hatt fram á ennið?“
„Já,“ svaraði Bering, því að lýsii1^1.
kom heim við manninn, sem staðið hm
hjá bláa bílnum við hlið stúlkunnar.
„Hann heitir Nick, og hann skýtur 2°
á hjólbarðana, þegar hann er kominn 11
okkur. Hafið þér byssu í bílnum?“
„Nei, þér verðið að afsaka, hve iha ej
ér útbúinn. — Hvað eru þeir langt
burtu?“ .
Henry Bering var ekki alls kos ‘
ánægður með þetta. Hann var ekki
að fást við skotvopn, en hann var líka Þia ’
og nú var hann farinn að vera forvitio11'
„Ég get ekki séð þá — þeir eru í hval
við beygju,“ sagði stúlkan. „Nei, Þal^g
koma þeir. Við höfum um þrjú hundí
metra forskot. Þér haldið þeim alltaf Ja,,(i
bm
langt í burtu. Þér kunnið að keyra
Allt í einu æpti hún upp yfir sig:
ið til hliðar.“ -g
Bering hlýddi ósjálfrátt, en um ‘e^
heyrðist skothvellur. Hann beygð1 .
áfram og hélt fast um stýrið. Ka^ 1
sviti spratt fram á enni hans.
„Missti marks,“ hrópaði farþeginn
hrósandi, en stundi svo þungan.
kvað við skot, og á eftir eitthvað m:
hljóð.
„Hittu þeir yður?“ spurði Bering'
siírl
"Aftuí
lálh1'
„Nei, það var víst benzíngeym111 j
Bara ég hefði nú byssu, þá skyldu P j.
svín fá að finna fyrir því. Æ, gætið í
á þessum stóra áætlunarbíl.“
Bering beygði snögglega út að ve^ ,
inni, um leið og áætlunarbíllinn P
framhjá. Það hvein í hjólbörðunum> „
það var varla sentimeters bil á milh
anna, en allt fór þó vel.
>1*
B
LAh1
248
HEIMILIS