Heimilisblaðið - 01.01.1964, Síða 5

Við landamærin
Það var fagurt veður morguninn 25.
maí fyrir þremur árum. Sólin skein í heiði
yfir hafsbrún miðri og sunnankalda lagði
upp að ströndinni, en það var sjólaust með
öllu. Við Jói, félagi minn, ætluðum að fara
tæpan tveggjastunda róður úr lendingunni
á Dalatanga, sem er yzt á skaganum milli
Seyðisfjarðar og Mjóafjarðar, og norður
á Seyðisfjörð utanverðan. Erindið var að
sækja kúskel til beitu, höfðum við tæki
til þess í bátnum, einnig höfðum við verj-
ur, því að enginn veit að morgni hvernig
dagurinn muni enda, sízt á sjó, og nesti,
nægilegt handa 2 matgoggum heilan dag.
Það var stundu fyrir miðjan morgun,
sem við lögðum af stað. Hundarnir fylgdu
okkur til sjávar. Þegar við lögðum frá
landi sátu þeir eftir í fjörunni og spangól-
uðu aumkunarlega út í loftið. Við þurftum
ekki að róa nema út úr lendingunni. Sunn-
ankaldinn var leiði, sem enginn ræðari
mundi hafa látið ónotað. Jói reisti sigluna
og greiddi úr seglunum. Ég settist undir
stýri. Báturinn rann norður fyrir tanga-
oddann og fórum við sem leið lá — með-
fram lágum klöppum, bröttum skriðum og
háum björgum, fyrir tanga og víkur. Á
hina hönd var hafið, vítt og bjart. Æðar-
fuglinn sat í þanginu við flæðarmálið,
spekingslegur á svipinn, og hvítfuglinn
flögraði meðfram björgunum, hátti uppi,
en efst baðaði heiðríkjan fannkrýnda
tinda fjallanna.
Jói sagði mér draum, sem hann hafði
dreymt um nóttina. Honum þótti við vera
að leggja af stað í þessa ferð. Húsbóndi
okkar var að gefa okkur leiðbeiningar og
segja okkur, hvernig við skyldum haga
verkum. Hafði hann lokið máli með að
vara okkur við draug, sem fylgdi bátnum.
Væri venja hans að klifra upp á fram-
stefnið og ygla sig framan í menn. Ef
draugurinn kæmi, mættum við ekki verða
hræddir, við yrðum að ygla okkur á móti,
og myndi okkur þá ekki saka.
Við hlógum að draumnum. Báturinn
skreið áfram, og við vorum í góðu skapi.
Þegar við komum á veiði-svæðið fórum
við að útbúa tæki okkar, gátum við loks
byrjað á vinnunni. Við unnum af kappi
og sinntum ekki öðru. Hver kúskelja-hrúg-
an eftir aðra kom inn í bátinn, einstaka
bobbar, báruskeljar og önnur botndýr
komu með. Það var eins og náttúran vildi
gleðja okkur með þessari smá tilbreytni.
Um hádegi tókum við til snæðings. Þá
fyrst veittum við því athygli, að veðrið
var að breytast. Loftið var að verða skýj-
að og þokan smá mjakaðist yfir fjalls-
tindana.
„Blíðan er að minnka,“ sagði Jói.
Rétt á eftir fór að rigna, straumurinn
jókst og ekki var laust við undiröldu þeg-
ar á daginn leið. Allt þetta gerði okkur
örðugra fyrir, en við héldum viðstöðulítið
áfram þangað til um náttmál. Þá áttum
við eftir að ganga frá tækjum okkar og
búast undir ferðina. Þegar allt var tilbú-
ið, lögðum við af stað. Þá var góð stund
eftir til miðnættis. Við vorum nú ekki í
jafngóðu skapi og um morguninn. Við vor-
um orðnir þreyttir og blautir og þar að
auki vorum við ekki búnir að fá eins mik-
ið og æskilegt hefði verið eftir allan þenn-
an tíma.
Nóttinni, sem í hönd fór, gleymi ég
aldrei. Þó að hún tæki ekki mjúkum hönd-
um á okkur Jóa, var betra að hafa lifað
hana en ekki. —
Það var allmikið farið að skyggja þeg-
ar við lögðum af stað úr Seyðisfirði, loftið
var orðið þungbúið mjög, og það rigndi
ákaflega í logni, ylgja var komin upp að
landinu, en ekki mikil. Við tókum stefnu
djúpt fyrir Skálanestanga, sem er yzt í
Seyðisfirði og rérum all-vel. Þar er ákaf-
lega hátt og þverhnípt í sjó fram. Undir
bjarginu er skjól í sunnan átt og sjólaust
með öllu. Nú var þar talsverð alda, ekki
stórvaxin en úfin og kröpp. Af þessu hugð-
um við að áttin væri suðaustlæg og reynd-
ist það rétt. Þokan huldi bjargið niður
fyrir miðju. Rökkrið afmyndaði klettana
og gerði þá gretta og geigvænlega.
Við héldum hiklaust áfram og sjórinn
óx stöðugt, þó mátti heita vel fært, þang-
HEIMILISBLAÐIÐ
5