Heimilisblaðið - 01.01.1964, Blaðsíða 24

ANGELA VON KIESLING
LEIÐSÖGUMAÐURINN
FRÁ MONTE CHRISTALLO
FRAMHALDSSA GA
Það var steikjandi sólskin. Veronika
hafði tekið ofan skýluklútinn. Hið langa
hár hennar lá í fléttum niður á bakið. Hún
greip aftur um hrífuna og steig nokkur
skref upp í hallann til þess að snúa heyi,
sem -slegið hafði verið um morguninn.
Uppeldisfaðir hennar Pankraz Kornbach-
er var þegar byrjaður að snúa flekknum.
„Það er óveður yfir Monte Christallo“
sagði hún og benti í áttina til hins tignar-
lega fjalls.
Hin skörðóttu klettabelti þess urðu æ
ógreinilegri í móðu.
„Það getur skollið á eftir hálftíma. Við
skulum hafa hraðann á,“ svaraði Korn-
bacher. Þögul kepptust þau við, unz þau
höfðu snúið allri breiðunni. Með hrífurnar
um öxl gengu þau niður hlíðina.
Fjallabýlið lá andspænis Schluderbach,
sem lá ofar í hlíðinni hinum megin. Það
stóð þarna í miðju ilmandi fjallaenginu,
einmanalegt með dásamlega útsýn yfir dal-
inn.
Á bekk fyrir framan húsið sat ungur
maður og veifaði glaðlega til þeirra er
þau nálguðust. Veronika flýtti sér til hans
létt á fæti. Þetta var uppeldisbróðir henn-
ar Michael sem hafði sigrað hið unga
hjarta hennar. Hann leit á Veroniku, sem
yngri systur, enda höfðu þau verið saman
frá því þau voru lítil.
„En hvað það var gaman að þú komst“,
sagði hún áköf og rétti honum höndina.
Michael stóð upp.
„Ég get ekki stoppað lengur en klukku-
tíma, þá verð ég að fara aftur til Schluder-
bach.“
„Hvers vegna?“ spurði hún.
„Þið náið heyinu áreiðanlega þurru, þó
eitthvað blotni á í dag.“
„Ég spurði ekki þess vegna, Michael. Ég
hef alltaf áhyggjur af þér, þegar þú ert
þarna uppi í klettunum.“
„Af hverju ertu með áhyggjur út af
mér, þú sem sjálf ert vön fjallgöngum?“
„Ég er alveg óhrædd, ef við erum bæði
saman. En þegar þú ert með ókunnugum
er mér alltaf órótt.“
Nú kom Pankraz að. Hann þurrkaði svit-
ann af enninu. Honum var farið að þyngj-
ast um sporið á brattann, enda orðinn rúm-
lega sextugur. Hin erfiða vinna hafði slit-
ið honum fyrir ár fram.
„Með hverjum gengur þú á fjallið á
morgunn?“ spurði hann. Hann hafði heyrt
síðustu orðin.
„Með dóttur einhvers vísindamanns.
Hún hefur ásett sér að klífa Monte Christ-
allo. Við leggjum upp eldsnemma, um þrjú-
leytið. Hún er í för með föður sínum. Hann
hefur víst áhuga fyrir bergtegundunum
hérna, og ætlar að rannsaka þær. En í fjall-
gönguna fer hann ekki. Hann treystir sér
ekki lengur til slíks.“
Úr skýjunum yfir Monte Christallo
leiftraði nú fyrsta eldingin. Rétt á eftir
fylgdu þungar drunur. Þau gengu nú öll
þrjú inn í húsið og lokuðu dyrunum vand-
lega, svo að stormurinn, sem í vændum
var, rifi þær ekki upp. Þau ræddu um vænt-
anlega ferð upp á fjallið. Sjálfur hafði
Pankraz fyrr á árum verið dugandi leið-
sögumaður.
Á meðan smurði Veronika brauð með
vænum sneiðum af áleggi ofan á, sem hún
pakkaði síðan snyrtilega inn í pappír, lagði
nokkur stór epli hjá og stakk þessu síðan
24
HEIMILISBLAÐIÐ