Heimilisblaðið - 01.01.1964, Blaðsíða 29

til voru leiðinlegir og vöktu henni ekki
minnsta áhuga.
Isabella var þess fullvís hvað hún gjörði.
Aðeins eitt hugsaði hún ekki út í, að hún
var að leika sér með mannshjarta, sem
enn þekkti ekkert til blekkinga og véla-
bragða og leit á ástina sem heilaga tilfinn-
ingu.
Michael var ekki í neinum vafa um ást
ísabellu, þótt hann skildi ekki alveg, hve
mikið henni var í mun að leyna henni
fyrir öðrum. Ástin var að hans dómi
voldug, háleit tilfinning, sem engum gæti
dottið í hug að leika sér að. Hve ljóm-
andi höfðu ekki augu hennar verið, og
varir hennar biðjandi og hversu gagntek-
in höfðu þau ekki bæði verið af hamingju
fyrsta kossins. Aftur og aftur varð
Michael hugsað til þessarar stundar uppi
á skriðjökli Monte Christallos. Hann tók
ekki eftir hvernig tíminn leið, en þegar
sólin tók að lækka á lofti, minntist hann
þess að ísabella hefði átt að vera komin
fyrir löngu. En hann hafði ekki áhyggjur
af því. Honum var ljóst, hvílíka áreynslu
ferðin hafði kostað hana. Og allt þetta
hafði hún lagt á sig hans vegna, til þess
að geta verið ein með honum og það
sýndi bezt hversu heitt hún elskaði hann.
Aldrei gæti hann framar klifið Monte
Christallo án þess að minnast þessa dags
og þessarar stundar. Hversu fagurt var
ekki lífið, hve dásamlegt að elska.
Rökkrið seig hljóðlega yfir dalinn og
slökkti síðustu skímu dagsins á fjöllun-
um. Isabella vaknaði og fyrsta hugsun
hennar um Michael rak strax alla þreytu
á brott. Hún leit á klukkuna og sá að
hún var orðin meira en níu. Hvílíkur
straumur fór ekki um hana alla, er henni
varð hugsað til hins myndarlega pilts,
er beið hennar úti. Hún hló með sjálfri
sér. Hún hafði alls ekki ímyndað sér að
hann væri svo auðunninn sem raun hafði
á orðið. Hún naut sigursins. Hún skyldi
sannarlega njóta þessara daga. Faðir
hennar yrði ekki lengi í Schluderbach, og
þá væri þessu ástarævintýri líka lokið.
Hún mundi ekki skrifa honum eftir það
eða minna á sig á annan hátt, og þá mundi
einnig Michael fljótlega gleyma henni. Því
ekki það? Hann átti varla annarra kosta
völ en að giftast einhverri f jallastúikunni,
sem gæti annazt búið með honum, og fyrir
hana var þetta ekki annað en æsandi tón-
list milli þátta, þótt hún væri henni hug-
stæðari en henni var um að játa fyrir
sjálfri sér.
Michael sá Isabellu koma frá gistihús-
inu í áttina til skógarins, og hann fann
hvernig sýnin ein kom blóðinu til að sjóða
í æðum hans. Ósjálfrátt greip hann hend-
inni til hjartans, sem hamaðist í brjósti
hans. Svo yfirgnæfandi var hamingja hans
yfir að hafa unnið ást ísabellu.
Hún gekk hægt eins og hún gaumgæfði
hvert skref, sem hún tók. Einnig var hún
snortin af fegurð dalsins, og þegar hún
hugsaði til Michaels, leituðu augu hennar
og reyndu að greina tindinn, sem þau höfðu
staðið á daginn áður. En skuggi nætur-
innar var þegar fallinn á fjallið og ógjör-
legt að greina einstaka hnjúka þess. Það
yrði að bíða þess að tunglið kæmi upp
yfir hálendið.
Hönd í hönd leiddust þau inn í dalinn,
og ekki skorti ísabellu blíðuorð, sem komu
enn meiri ruglingi á tilfinningar Michaels
Kornbachers en orðið var.
Þegar máninn var kominn upp og
glampaði eins og silfurdiskur á dimmblá-
um næturhimninum, héldu þau aftur til
gistihússins.
„Herbergið mitt er á jarðhæð, svo ég
get horft út um gluggann á meðan ég læt
mig dreyma um að þú komir inn um hann
og takir mig í arma þína, eins og þú gerð-
ir, er þú hafðir bjargað mér úr sprung-
unni. Það var vel gert, og ég verð þér
þakklát alla ævi.“
„Þakklát fyrir það sem var skylda mín?
Nei, Isabella, láttu þér aðeins þykja vænt
um mig og ég skal vera þér þakklátur, svo
lengi sem ég dreg lífsanda."
Hann sagði þetta svo innilega, að jafn-
vel ísabella fann til dálítillar óttakennd-
ar yfir að sá leikur er hún hafði sjálf átt
upptökin að skyldi svo fljótt hafa hrifið
hana með sér. Henni skildist hversu mjög
hjarta hennar var tekið að hlýna við glóð
ástríðnanna.
HEIMILISBLAÐIÐ
29