Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 6

Fjöldi slíkra gryfja var um allt; þær
myndast, þegar vatnið leysir upp undir-
veginn, sem er úr kalksteini. En innbornir
menn hafa lært að nota duttlunga náttúr-
unnar sér í hag. Botninn í þessum gryfj-
um er nefnilega, gagnstætt yfirborði eyj-
arinnar, sem er klöpp, þakinn frjósamri
mold, sem regnið skolar þangað niður. 1
stórri gryfju búa þeir til heilan smágarð;
þeir láta sér nægja að gróðursetja einstak-
ar bananaplöntur í minni gryf junum.
Við ókum áfram, fram hjá svörtum körl-
um og konum, sem báru þungar byrðar á
höfðinu, alveg eins og ég hafði séð í Afríku.
Skömmu síðar komum við að þrem háum
furutrjám, og voru krónur þeirra fléttaðar
saman á mjög sérkennilegan hátt.
„Þetta eru chickcharnia-tvé,“ sagði for-
stjórinn. „Innbornir menn segja, að chick-
charniarnir geri sér hreiður þarna uppi,
þar sem greinarnar fléttast saman.“
Nálægt litlu húsaþyrpingunni við Mastic
Point sat hvíthærð svertingjakona og
ruggaði sér á svölum sínum.
„Segðu vini mínum hérna frá chekchar-
niunum, Abbie frænka,“ sagði leiðsögu-
maður okkar.
- „Þeir eru stærri en músafálkar,“ sagði
gamla konan, „og eru rauðir í andliti og
með rauða fætur. Það má strax þekkja
chickcharnia á því, að hann varpar engum
skugga. Sé komið vel fram við þá, geta
þeir verið mjög liðlegir, en sé komið illa
fram við þá, geta þeir valdið manni bana!
Síðastliðið ár brenndu skógarhöggs-
mennirnir nokkur úrgangstré, og reykur-
inn olli chickcharniunum óskaplegum ó-
þægindum. Þeir báðu mennina í sögunar-
myllunni um að hætta, en enginn vildi
hlusta á þá. Þeir sætta sig ekki við slíkt,
svo að þeir brutu hverja einustu rúðu í
sögunarmyllunni eina nóttina og stálu öll-
um hundunum.”
Við héldum áfram meðfram strönd An-
dros. Alls staðar heyrði ég um hjátrú og
einkennilega helgisiði, um töfralækna, sem
komu siglandi frá Haiti til þess að halda
„svörtu messurnar“ sínar, og um seiðmenn
á staðnum, sem gátu farið með særingar
yfir akri, svo að enginn þjófur þorði að
nálgast hann. Einn daginn talaði ég um
94
alla þessa kynjahluti við gamlan svert-
ingja, sem var orðinn sjóndapur og bog'
inn í baki af elli.
„Einu sinni var maður hér í Coakley
Town, sem hét Gabe frændi,“ sagði hann-
„Á meðan hann var lifandi, þui’fti engin11
að láta „lesa“ yfir eignum sínum. Því að
Gabe frændi leigði okkur bara afturgöngu-
Við létum hann fá fimm dali, og þá f01
hann út í kirkjugarð og útvegaði aftn1'
göngu, og ef maður setti hana á akur sinn.
þorði enginn að snerta við piparnum okk-
ar og sapodilla. Það kom einnig fyrir vio
og við, að fólk, sem fór frá Coakley To\vn
til þess að setjast að á meginlandinn-
þarfnaðist afturgöngu í nýju heimkynnun'
um sínum. En þá sendi það bara fimm dak
í bréfi til Gabe frænda, og hann sendi þeik1
svo afturgöngu til leigu með póstinum-
Við flugum svo áfram yfir Exuma-eVJ'
arnar — það var löng perlufesti af kóra'
eyjum — og lentum á breiðu höfninni vi
George Town.
Ekki all-langt frá George Town er lk1 ’
afskekkt höfn, þar sem sagt er, að sjór®11'
inginn Kidd kapteinn hafi hafzt við á sin'
um tíma með skip sín; og þar stendur en11
þann dag í dag saltstólpinn stóri, sem a
að sýna seglskipunum, hvar þaú gætu fun
ið það salt, sem þau þyrftu til langfel 3
sinna. Ég heyrði einnig mikið talað 11111
fólgna fjársjóði, — og ef til vill ekki u
ástæðulausu, — því að þessar mörg hu11
uð smávíkur og vogar í kóralströndm
gerðu eyjarnar að sannkallaðri sjóra311
ingjaparadís. Það kemur líka fyrir við
við, að dublonar og aðrir gamlir gullpen
ingar finnst á fjarlægri eyðiströnd.
Næsta takmark okkar var San Salvad0 '
Flestum sagnfræðingum kemur saman '
að þar hafi Kólumbus séð Nýja heiminU ^
fyrst bregða fyrir. Við stigum upp 1
og ókum út eftir þjóðveginum. Hann vU*
brátt að hjólförum, sem hlykkjuðust ge°r.
um kjarrskógarflækju. Þegar jafnvel ]eP
inn gat að lokum ekki rutt sér braut lel1
ur, stigum við niður úr honum og Se
um upp bratta brekku, sem vaxin
þyrnirunnum og veifipálmum. ^
Efst uppi komum við í rjóður, þaðan s
Framhald á bls■ ^
HEIMILISBLAÐ1