Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 30

flutt inn á Burncastle-hótelið við Sloane-
stræti, og það er eins gott að þú komir
hingað á stundinni. Ég get útvegað þér
herbgrgi hér yfir nóttina.“
„En ég yfirgef ekki Clive í því ástandi
sem hann er,“ mótmælti Margie.
Það varð stutt þögn, en svo heyrðist
rödd Kittenar:
„Þú átt við, að þú viljir það ekki. Þú
hefur lengi haft einum um of miklar mæt-
ur á Clive. Ég hef heyrt sitt af hverju um
þig og hann....“
„Kitten!“ Margie nötraði af bræði.
„Hvernig geturðu sagt slíkt og þvílíkt! —
Það hefur aldrei verið annað en vinátta
á miili mín og hans. — Clive elskar þig,
og hann er gersamlega miður sín vegna
þess að þú ert farin frá honum. Og hann
er alls ekki að gera sér það upp, því hann
er einhver einlægasti og hreinskilnasti
maður sem fyrirfinnst."
Kitten greip hálfvegis fram i: „Var það
ekki þetta, sem ég var að segja! Ég hef
alltaf vitað, að þú hefðir einum um of
mikið dálæti á Clive. En verði þér að góðu,
væna mín, þú mátt eiga hann. Mín vegna
máttu vera kyrr hjá honum eins lengi og
þig lystir. ... en komdu ekki til mín á
eftir til að segja, að ég hafi ekki aðvarað
þig.“
„Um hvað ertu eiginlega að tala, Kitt-
en?“ hrópaði Margie upp. En hún fékk
ekkert svar. Sambandið hafði verið rofið.
Hún hringdi til hótelsins — til þess eins að
fá að vita, hvort frú Roland raunverulega
byggi þar, og henni var sagt að svo væri,
nema hvað hún væri ekki heima sem stæði
og yrði ekki heima í kvöld. Margie fylltist
í senn gremju og örvæntingu. Hún fyrirleit
Kitten eins innilega og hún gat hugsað sér
að fyrirlíta nokkra mannlegu veru.
Clive settist upp í rúminu, þegar hún
kom inn aftur.
„Var það Kitten?“ Hann leit á hana full-
ur eftirvæntingar.
Andartaks þögn, áður en hún svaraði:
„Já, Clive, en hún kemur ekki aftur.“
Hann hló, stuttum og hásum hlátri. „Ég
hafði nú heldur ekki búizt við þvi. Til
hvers var hún að hringja?"
„Hún vildi bara fá að vita, hvort ég
væri komin.“
„Eins og henni standi ekki á sama um
það! Eins og henni standi ekki á sama um
alla nema sjálfa sig! Ég komst nú að raun
um það áður en vika var liðin frá brúð-
kaupinu. Hún er yfirborðsmanneskja og
duglítil — en samt elska ég hana — skil-
urðu, hvað ég meina?“
Hún svaraði ekki, en hugsaði í hljóðu
„Hvernig getur þú, Clive, elskað stúlku
sem hefur svikið þig jafn miskunnarlaust?
Nei, ég skil það ekki — ég mun aldrei geta
skilið það.“
Hún gekk fram í eldhúsið og fór að huga
að mat, og strax eftir að Clive hafði fengið
næringu, féll hann í fastan svefn.
Hinar snöggu og óvæntu geðshræringar
kvöldsins höfðu fengið mjög á Margie, og
hún var dauðuppgefin. Það leið langur tími
áður en hún gat fengið sig til að standa á
fætur og bera bakkann með matarleifuo-
út í eldhúsið. Eftir það reikaði hún inn i
hitt svefnherbergið, þar sem hún féll óðara
í þungan og draumlausan svefn.
III.
HARMLEIKUR
Margie vaknaði við að hönd greip Þ®tt
um handlegg hennar og hristi hann eim1,
til. Henni fannst hún aðeins hafa sofið 1
eina eða tvær mínútur, og hún var ekki
vöknuð til fulls, er hún heyri rödd CliveS'
„Vaknaðu, Margie, ég þarf að tala við Þ&
Skilurðu, ég þarf að geta talað við
hvern, annars missi ég glóruna.“ ...
Hún settist upp í skyndingi, þreif a
sér náttjakkann sinn og breiddi vel yí]i(
bera öxlina. „Kveiktu á gasofninum, Chve,
sagði hún, og það fór hrollur um hana^
kuldanum. „Það er hræðilega kalt. Hva
er klukkan annars?“ g
„Eg veit. það ekki,“ svaraði hann.
er eitthvað klukkustund síðan ég vakna ■
En þú getur verið alveg róleg, ég er í ^
komlega klár í kollinum. Ég reyndi a^
liggja kyrr og hugleiða allt sem gerzt
ur, en ég gat ekki afborið það til leng a
Ég varð að fá að tala við þig, segja Þ
HEIMILlSBLAnlE)
118