Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 32

ert í heimi skyldi fá mig til að skilja við
hana. En þá varð hún fyrst æf og tók að
ásaka mig fyrir —“ hann leitaði að orðum,
„— fyrir allt mögulegt, sumt hlálega fjar-
stætt. I fyrsta skipti síðan við kynntumst,
sagði ég henni dálítinn sannleika um hana
sjálfa, en hún varð óð og uppvæg og hróp-
aði, að hún skyldi sjálf sjá um að skilnaður
fengist, hvort sem ég vil það eða ekki.
Eftir það setti hún fötin sín niður í tösku
og rauk burt úr íbúðinni. Æ, þetta er svo
yfir máta heimskulegt allt saman!“ Hann
brosti beisklega. „Hvernig ætlar hún að
koma skilnaði í kring, þegar ég harðneita
að gangast inn á slíkt? Og —“ Andlit hans
varð herkjulegt. „Það ætla ég mér aldrei
að gera — aldrei.“
Margie gerði enga tilraun til að hafa
áhrif á afstöðu hans. Henni kom þetta allt
svo vonleysislega fyrir sjónir, að hún vissi
ekki, hvað hún átti að segja.
„Hvað segirðu um, að við hitum okkur
te?“ spurði hún. „Manstu í gamla daga,
þegar við vorum í fríi og við fórum á fæt-
ur áður en allir aðrir voru vaknaðir, —
og þá varst það alltaf þú sem fórst niður
í eldhús og hitaðir te handa okkur?“ Hún
brosti til hans. „Te í heila vatnsfötu, varstu
vanur að segja!“
„Já, þú mátt vita, að það man ég,“ svar-
aði hann. „Eg myndi heldur ekkert hafa á
móti því að fá tebolla núna.“
Hann skildi eftir opnar dyrnar, og hún
heyrði hann róta til í eldhúsinu á meðan
hún hallaðist aftur í rúminu og varð þess
vör sér til undrunar, að sólin var komin
upp og skein í gegnum gardínumar.
Þegar hann kom inn aftur, var hann í
ögn betra skapi — rétt eins og hlý samúð
hennar hefði veitt honum endurnýjaða trú
á sjálfan sig. Teið var mjög hressandi.
„Þetta er næstum því eins og í gamla
daga, Clive,“ sagði hún, og gráu augun
hennar urðu blíðleg.
„Já,“ svaraði hann, en hún hafði á til-
finningunni, að hann hefði yfirleitt alls ekki
heyrt það sem hún sagði. Svipur hans var
innilokaður og fjarrænn, eins og hann ósk-
aði þess ekki lengur að gera hana hlut-
takanda í hugsunum sínum eða tilfinning-
um.
Koma Kittenar í íbúðina ásamt tveint
leynilögreglumönnum kom þeim svo a
óvart, að þau hrukku upp og störðu orð-
laus bæði á hana sjálfa og mennina tv0
og gátu vart trúað því, að það væri rauH'
verulegt, sem fyrir augu þeirra bar. Hvor-
ugt þeirra hafði heyrt dyrnar að íbúðinni
opnast; það var ekki fyrr en Margie heyrði
ógreinilegt fótatak í dagstofunni, að hana
grunaði að þau væru ekki ein í íbúðinm
lengur.
„Hvað í ósköpunum .... “ hóf hún máls
í því sem svefnherbergisdyrunum var
hrundið upp.
„Þarna eru þau!“ Rödd Kittenar var
sigurstrangleg. „Þetta datt mér í hug-
Þetta ætti líka að vera ærin sönnun!“
,, Þetta virðist vera næg sönnun,“ tók
annar mannanna undir nokkuð hrana'
lega.
Kitten hló við.
„Æskuástir. . . . það kemur til með a^
hljóma ágætlega í fréttum blaðanna, finnst
ykkur ekki?“
Skyndilega var sem Clive vaknaði a
svefni. Hann stóð á fætur og gekk Þvel _
yfir gólfið til hennar. Hann var náföW1
af reiði, og innfallinn augu hans glömpuöa
ógnvekjandi.
„Djöfullinn þinn,“ sagði hann. „Hvað a
þetta að þýða? Hver er tilgangur þinn me°
þessu?“ .
Andartak hélt Margie, að hann ®tla
sér að slá hana. Kitten hlýtur að ha a
dottið það sama í hug, því að hún vék se
undan. En í sömu andrá rak hún upp ske
hlátur.
„Gjörðu svo vel, sláðu mig bara!“ sag
hún og hnykkti til höfðinu, svo að ral1
gullið hár hennar skaut gneistum í m°r»
unsólinni. „Sláðu mig bara — og vel
mér enn eina ástæðuna til skilnaðar!
„Stundum finnst mér þú ekki vera man
eskja,“ sagði hann og bætti við eftir andai
taks þögn: „Hvað ætlastu fyrir?“
„Er það ekki fjarska augljóst?“
glotti háðslega. „Ég höfða á þig skilna a
mál og tilnefni æskuástina þína sem h1
meðseku,“ hélt hún áfram. „Það er fJarS ^
tillitsamt af þér að færa mér þannig s°n
unargögnin á silfurfati!“
heimilisblað1
120