Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 7

lífi piparsveins:
Hvernig ég festi tolu
á buxurnar
Eftir JAROSLAV HASEK
. óþægilegasta, sem fyrir getur kom-
|ð, er það, ef maður tekur eftir tilfinnan-
ágöllum á fatnaði sínum. 1 vissu
tilfelli getur maður ekki látið sjá sig í sam-
KV'æmi, því að samkvæmisgestir gera eng-
an greinarmun á gömlum piparsveini og
Kvæntum manni, heldur krefjast nokkurs
Velsæmis af báðum. Ef tölurnar á buxum
emhvers eru ekki í lagi, gerir hann mörg-
111 velviljuðum mönnum gramt í geði.
emkvæmisgestir dæma ekki réttilega um
. mál og líta hvorki á málavextina frá
selfræðilegu né raunhæfu sjónarmiði. Þeir
s °yma, að gamall piparsveinn getur jafn-
verið mjög feiminn maður, sem getur
e ki fengið sig til þess að fara með bux-
Ur’ Sem tölu vantar á, til eiginkonu kvænts
Vmar síns og beðið hana vinsamlegast um
v koma fatinu í lag, svo að það geti borið
r um mætur hans á reglusemi. Ef ég
Stleri mér til dæmis með slíka bón til ógiftr-
f óóttur húsmóður minnar, hver veit nema
. ss fyrirlitning á mér ryddi sér til rúms
viðkvæmri meyjarsál hennar, enda væri
PaJ alveg eðlilegt.
Þá
a gamall piparsveinn, sem vill ekki
stofna sínu góða mannorði í hættu, ekki
nnars úrkosti en að festa sjálfur töluna
^xurnar sínar.
. til vill andmælir einhver þessu og
, S’r, að það sé hægt að snúa sér með
aði ^ Van(tamn^ til klæðskerans, sem saum-
slíic '3Uxurnar- En enginn, sem hugsar á
þv-an °g þvílíkan hátt, dæmir réttilega,
Se kæmi til klæðskerans míns og
1 við hann: „Hérna hafið þér buxurnar,
§ vantar tölu á þær, viljið þér gera svo
E 1M I LI S B L A ÐI Ð
vel að festa hana á fyrir mig!“ mundi ég
áreiðanlega gera mig að athlægi, því að
bæði klæðskeranum og öllum almenningi
finnst það vera mjög auðvelt verk að festa
á tölu. Hver maður mundi áreiðanlega
hrista höfuðið undrandi, ef hann frétti, að
klæðskerinn hefði orðið að festa tölu á
buxurnar fyrir mig. Það mundi þýða það,
að allir litu á þennan piparsvein sem einskis
nýtan mann, kveifarlegan og spilltan af
dekri, uppblásinn heimskingja eða eitthvað
þvílíkt.
Af þessum ástæðum tók ég sjálfur til
við að festa töluna á buxurnar mínar.
Fyrst setti ég þó öryggisnælu í staðinn
fyrir töluna, sem slitnað hafði af. En í
mannþrönginni í sporvagninum stakkst ör-
yggisnælan inn í hold mitt. Þá ákvað ég að
festa töluna á strax og næla ekki- aðeins
einhverju í staðinn.
Ég játa það alveg blygðunarlaust, að ég
komst ekki í neitt átakanlegt uppnám út
af missi þessarar tölu. Það var ekki fyrr
en um nóttina sem ég minntist hinna marg-
víslegu augnaráða, sem eltu mig allt
kvöldið í kaffihúsinu, og ég gat ekki held-
ur varizt þess að taka eftir því, þegar ég
var að hneppa að mér frakkanum, og þá
þróaðist með mér sú ákvörðun að festa
nýja tölu á í staðinn.
Nú átti framkvæmd að koma í kjölfar
ákvörðunarinnar. Ég skar blátt áfram eina
tölu af vestinu mínu. Þó að tölu vanti á
vesti, er það ekki nærri því eins slæmt og
að missa buxnatölu. Á vestinu lítur það
aðeins út, eins og því hafi verið hirðuleysis-
lega hneppt, enda er það ekkert óvenju-
legt hjá gömlum piparsveinum, eins og ég
veit af eigin reynslu; en það særir yfirleitt
ekki tilfinningar samvistarmanna. Þessu
er vissulega öðruvísi farið, þegar um er að
ræða þann hluta fatnaðarins, sem ég var
að tala um.
Af þessu ástæðum bjó ég mig því undir
að festa á mig töluna. Ég minnist þess, að
ég var í mikilli geðshræringu allan dag-
inn og að þessi geðshræring jókst klukku-
stund eftir klukkustund, því meir sem ég
hugsaði um þetta. Ég vildi ekki spyrja
neinn, hvernig ætti að festa á tölu, til þess
að vera ekki álitinn einhver aulabárður, en
95