Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 4

ig við oft og mörgum sinnum,“ sagði hann.
„En því í ósköpunum?“ spurði ég. „Það
get ég sagt þér,“ svaraði hann. „Hann er
orðinn fokvondur út af því að hafa ekkert
til að vera fokvondur út af.“
örugglega eru engin villidýr sem eiga
eins bágt með að sætta sig hvort við ann-
að og grábjörninn. Karldýrið nær sjaldn-
ast að komast til fullorðinsára án þess að
vera orðið meira og minna limlest eftir
blóðuga bardaga. Á Alaskaskaga, skammt
frá Béringshafi, var ég eitt sinn vottur að
hólmgöngu tveggja slíkra kappa, sem hvor
um sig vóg a. m. k. hálft tonn. Þeir slógust
út af kvendýri, sem stóð kyrrt og horfði
á, meðan biðlar hennar tveir risu upp á
afturfæturna hver framan í öðrum og réð-
ust hvor á annan með kjafti og klóm.
Þegar annar þeirra loks dró sig í hlé með
blóðslóðina á eftir sér, gekk sigurvegar-
inn hægt og virðulega að sinni útvöldu.
Hann hafði keypt blíðu hennar dýru verði.
Kjálkinn á honum hafði næstum losnað
frá og hékk eins og slytti.
Þeir sem lifa af slík blóðug átök, eigra
oft um auðnina líkastir þeim óhrjálegu
fyrirbærum í mannsmynd, sem sjá má í
hópi hnefaleikara. Beinamikil höfuð þeirra
eru þéttsetin djúpum örum, og tennurnar
meira og minna brotnar þannig að taug-
arnar standa opnar, svo að veldur ævi-
langri tannpínu. Er nokkur furða á því>
þótt þeir séu skapstyggir?
Allt frá ísöld hefur grábjörninn verið
konungur dýranna í vesturhluta Norður-
Ameríku. Hann er eitthvert hugrakkasta
og vitrasta dýriö, en um leið það sem erf-
iðast er að gera sér grein fyrir. Dag nokk-
um sat ég með myndavél mína á bak við
fallna trjáboli, þaðan sem ég sá vel yflí
uppþornaðan árfarveg sem iðulega var far-
inn af grábjörnum. Ekki leið heldur a
löngu þar til stór grábjörn kom í Ijós.
Þegar hann arkaði fram hjá felustað mín-
um, fékk hann auðsjáanlega þefinn fra
mér í nasirnar, því að hreyfingar hans
urðu órólegri og ég sá herðahár lians rísa
og falla. En annars lét hann á engu bera.
Hann leit ekki einu sinni í áttina til mín
og greikkaði ekki sporið, heidur hélt áfram
að næstu árbugðu og hvarf fyrir leiti. En
þegai' ég reis á fætur hálftíma síðar, stóð
ég skyndilega augliti til auglitis við hann-
Hann hafði framið snjalla leikbrellu, læðzt
180
Á matseöli hans er dactlecra nvr lax.
heimilisblaðI£)