Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 13

„Það er Edna,“ sagði Millie brosandi, en
h.iarta hennar herptist saman af sársauka.
„Ég gleymi aldrei kvöldinu, þegar við stóð-
um í dyrunum og sáum hana koma niður
stigann."
„Edna? Nú, já, auðvitað," sagði hann
hlæjandi. „Já, hún var yndisleg útlits, það
er alveg rétt.“
„Hún er einnig mjög hreykin af, að það
skyldi vera hún og kjóllinn hennar, sem
blés yður laginu í brjóst,“ sagði Millie.
Michael stóð kyrr og horfði á hana ein-
kennilegu augnaráði. Það minnti hana mjög
á augnaráðið, sem hann hafði horft á Ednu
i ljósa kjólnum, nema hvað svipur hans
var nú margfalt meira dreymandi og við-
kvæmnislegur.
Millie fölnaði. Michael Challis hafði grip-
ið báðar hendur hennar.
„Millie," hvíslaði hann. „Veiztu það ekki?
Hefur þú ekki getið þér til, hve mikils virði
hú ert mér? Hef ég getað leikið svona vel?
Ég neyddist til þess að dylja tilfinningar
minar — þá, enda hafði ég ekkert að bjóða
bér. Og þegar karlmaður elskar konu, eins
°g ég elska þig, langar hann til þess að geta
sótt sól og tungl og allar stjörnur niður til
hennar.“
Millie var alveg viss um, að þetta hlyti
að vera draumur. Hún mundi vakna að
vörmu spori í litla herberginu undir stig-
anum.
„Edna blés mér í brjóst danslaginu —
hað er alveg rétt. En það hefur ekki ann-
að gildi fyrír mig en peningana, sem ég
®tla að lifa á, meðan ég vinn áfram að
symfóníunni, sem ég hef verið að glíma
yið, alveg frá því að ég kynntist þér. —
Ástarsynfónía, Millie. Ég lék hluta af henni
fyrir Dale. Hann sagði, að hann skyldi
taka hana að sér, ef síðari hlutinn væri
lafngóður. Hana hef ég samið handa þér.
Þú hefur blásið mér henni í brjóst.“
Hún gat ekkert sagt. Hún starði á hann
°§ sá, að tár voru í augum hans.
vissi alls ekki, hvernig ég átti að
hakka þér fyrir allt, sem þú hefur gert
fyrir mig,“ hélt hann áfram. „Þú hélzt
víst ekki, að ég tæki eftir helmingnum af
Pví, sem þú gerðir fyrir mig. En það gerði
eg- Ég var ekki eins blindur og þú hélzt.
ttElMlLISBLAÐIÐ
öll nærgætnin, sem þú sýndir mér, öll vinn-
an, sem þú lagðir á þig mín vegna, öll
góðsemin, sem þú sýndir mér. Þú lézt mig
fá sparipeningana þína. En það bezta af
öllu var uppörvun þín — sú von og kjark-
ur, er þú blést mér í brjóst. Hvernig get ég
nokkru sinni þakkað þér fyrir það allt?“
„Það var ekki neitt. Ég var svo ham-
ingjusöm yfir að geta gert það. Þér megið
ekki meta það svo mikils.“
Hann brosti. „Það var meira en ég get
nokkurn tíma endurgoldið þér,“ sagði
hann. „En ég ætla að reyna að gera það
— ef þú vilt leyfa mér að gera það.“
Hún þorði ekki að líta upp. Hún þorði
varla að draga andann. Hvað var allt þetta,
sem hann var að segja? Það var ekki Edna,
sem hann var að tala um, það var hún —
Millie! Og það var enginn draumur. Það
var veruleiki. Hann stóð þarna og hélt ut-
an um hendur hennar. Hann horfði á hana
með Ijómandi augum sínum.
Hún var svo hrædd um, að hún færi að
gráta. Það fór henni svo illa að gráta.
„Millie,“ sagði hann, „ég elska þig. Hvað
segir þú við því?“
Hún lyfti upp höfðinu, og hún gat ekki
lengur haldið aftur af tárunum, þau runnu
hægt niður kinnar hennar.
„Ég hef elskað þig frá fyrsta deginum,"
sagði hún. „En ég get alls ekki sagt frá
tilfinningum mínum nú. Mér er það alveg
ókleift!"
„Þú þarft þess ekki heldur, elskan mín!“
sagði hann blíðlega og vafði hana örmum.
189