Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 32

úr stofudyrunum. Hún var með digurt
skjannahvítt hálsmen í sverri keðju, hár
hennar greitt yfir vöndul, með þeim afleið-
ingum að því var líkast sem hún hefði
stærðar franskbrauð klesst ofan á nakinn
skalla. 1 hendinni bar hún silfurgljáandi
skaftgleraugu.
„Ö, komið þér sælir, herra Wyman. Það
er svo gaman að þér skylduð geta komið“
Hún talaði með miklu nefhljóði, sem
minnti á hnegg í hesti. „Vinir frænku minn-
ar eru að sjálfsögðu ætíð velkomnir á mitt
heimili, en mér er nær að halda, að þér
séuð velkominn öllum öðrum fremur.“
„Ég — ég fór hingað upp eftir til að at-
huga veiðilöndin,“ stamaði hann upp. „Ég
þekki fólk hér í sveitinni.“
Hún danglaði skaftgleraugunum kum-
pánlega i handlegg hans og sagði:
„O, ég veit svo sem hvers vegna þér
eruð kominn hingað. Og þótt ég sé því að
vissu leyti ósamþykk, þá verð ég víst að
fyrirgefa yður það. Það er svo hrífandi
að verða var við svolitla rómantík á okk-
ar órómantísku tímum. Kitten hefur trúað
mér fyrir þessu öllu, og ég vona svo sann-
arlega, að þér megið verða sannarlega
hamingjusamur, þegar við nú loksins höf-
um komizt til botns í öllu þessu óþægilega
máli.“
Hann starði á hana dolfallinn. „Ég er
hræddur um, að ég skilji ekki nákvæm-
lega------“
„Þá tölum við ekki meira um það.“ Hún
danglaði aftur í handlegg hans með skaft-
gleraugunum. „Þér skuluð ekki reyna að
útskýra neitt, góði maður. Við vitum öll,
að það væri hræðilega rangt að fara að
tala um það einmitt á þessari stundu; og
svo skiljið þér auðvitað mætavel, að hér
í bænum má alls ekki nefna þetta á nafn
fyrr en skilnaðurinn er um garð genginn.
— Jæja, herra Wyman, ég býst við, að
mál sé til komið, að við göngum til borðs.“
Matarveizlan var langdregin og leiðin-
leg. Því fór fjarri, að Alek kynni vel við
sig. Hvað hafði Kitten sagt frænku sinni?
1 hvert skipti sem hann leit á hana, horfði
hún í aðra átt, eins og hún væri að forðast
augnaráð hans.
Strax þegar borðhaldinu var lokið,
kvaðst frú Svvaything þurfa að skrifa
áríðandi sendibréf og dró sig í hlé. „Hvað
er það, sem þú hefur sagt frænku þinni?“
spurði Alek um leið og dyrnar höfðu lok-
azt á eftir henni.
„Ekkert,“ flýtti Kitten sér að svara, og
enn forðaðist hún að horfast í augu við
hann.
„Hvað átti hún þá við með því sem hún
sagði áður en við gengum til borðs? Það
er engu líkara en hún haldi, að við ætl-
um að giftast strax og skilnaðurinn er um
garð genginn.“ Það var gremjulegur tónn
í rödd hans.
„Ég skil bókstaflega ekki, hvaðan hún
hefur fengið þá hugmynd. Allavega er það
ekki ég, sem hef sagt henni það,“ svar-
aði Kitten. „En ef þú vilt endilega vita það,
Alek, þá halda allir vinir mínir nákvæm-
lega það sama. Við höfum sézt saman út
um allt, ekki satt? Og ef það hefði ekki
verið vegna þín....“ Hún þagnaði, reið
sjálfri sér, því hún hafði sagt of mikið
þegar.
„Ég skil —“ sagði hann hægt. Hann
sneri sér undan. Eftir skamma stund henti
hann hálfreyktri sígarettunni í arininn og
leit upp.
„Væri ekki betra, að þú kæmir vinum
þínum í skilning um það við fyrsta tæki-
færi, að þar hafa þeir í’angt fyrir sér?“
mælti hann rólegur. „Þú mátt segja, að
ég hafi komið fram eins og skepna — eða
hvað sem þú vilt.“
„Alek!“ Kitten hraðaði sér til hans. „Al-
ek, þú mátt ekki vera reiður við mig. Ég
elska þig. Ég afber það ekki, að þú komii'
fram við mig eins og þú gerir. Ef þú svík-
ur mig, Alek, þá — þá svipti ég mig lífinu.
Það sver ég.“ Rödd hennar var orðin að
sefjasjúku ópi.
„Ég veit ekki, hvað ég á að segja, Kitt-
en.“ Hann tók að ganga um gólf með hend-
ur fyrir aftan bak. Svo stanzaði hann
skyndilega og leit á hana. „Ég er hræddur
um, góða mín, að ég neyðist til að vera
nokkuð harðleikinn. — En ég elska þig
ekki, Kitten.“
Það var stutt þögn. Síðan hvíslaði Kitt-
en, óttaslegin: „Alek — ó, Alek!“
„Ég fyrirlit mig innilega fyrir það, að ég
208
HEIMILISBLAÐIÐ