Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 19

BR/EÐRAÁST
Einu sinni bar svo til, að Danir nokkrir
fóru utan og ætluðu til Vesturheimseyja,
en bar upp á sker, svo skipið brotnaði langt
Undan landi. Það var óskaplegur fellibyl-
Ur, sem hafði kastað skipinu upp á skerið,
svo að það fór í spón. Á skipinu voru 40
farþegar; áttu sumir erindi að reka, en
aðrir voru að freista hamingjunnar og afla
ser fjár og frægðar í nýju landi. En þeir
höfðu einmitt látið í haf um þær mundir,
er farmönnum var hin mesta hætta búin.
Jafnskjótt sem skipið kenndi grunns á
mfinu, lét skipstjóri setja skipsbátinn á flot
°g kom allri skipshöfninni niður í hann;
en erfitt veitti það, svo var náttmyrkrið
svart og hræðilegt. Menn fólu sig Guði á
hendur og lögðu til hafs frá skipinu í von
Um að ná einhvers staðar landi.
Nú gátu allir séð það, að báturinn var
ofhlaðinn, og þó að öllu því, sem þeir máttu
án vera væri kastað út þegar í stað, þá létt-
lst báturinn ekki svo, að hann gæti fleytt
svo mörgum mönnum. Voru farmennirnir
Pví úrkula vonar um, að þeir gætu náð
andi, öldurnar gengu hver af annarri yfir
atinn og hann tók að rista dýpra og dýpra
°g þóttust þá allir sjá, að ekki mundi langt
Urn hða, unz hann sykki.
Skipstjóri lagði þá það ráð til, að varpa
skyldi hlutkesti.
»Skal tíu mönnum varpað fyrir borð“,
Sagði hann, ,,en hinum, sem eftir verða,
«=e st kostur á að bjarga lífinu, þegar bát-
Ui'inn er orðinn léttari“.
var auðséð að brýna nauðsyn bar
1 Pessara óttalegu úrræða. Urðu allir á eitt
a tir um, að þeir skyldu láta hlutkestið
a a, með því að hver fyrir sig hélt, að
,'?nn mundi sleppa hjá þessu hryllilega
u skipti eða þeim mundi hlotnast að
Verða eftir í bátnum.
wJ?1 Vai; hlutunum kastað og dauðans
1 1 greip þá, sem hlutfallið dæmdi til
HEIMILISBLAÐIÐ
dauða í djúpi sjávar. Sumir störðu örvingl-
aðir á sjóinn og báru hugrekki til að steypa
sér útbyrðis; en við suma varð að beita
valdi. Á bátnum voru tveir bræður frá
Falstri, iðnaðarmenn, og hlaut hinn yngri
þann kostinn að steypa sér í sjóinn; en
þessi atburður gekk öllum til hjarta. Hinn
eldri flaug um háls bróður sínum og grét
hástöfum og bað hann fyrir alla muni að
lofa sér að deyja í hans stað og stökkva
niður í hina votu gröf; en þess var enginn
kostur. Eldri bróðirinn bað þá skipstjóra
og alla skipshöfnina að bera sér þess vitni,
að það væri sinn frjáls vilji og ásetningur
að láta lífið í stað bróður síns. Enginn vildi
láta uppi, hvað honum sýndist um þetta.
Hann kallaði þá hinn alskyggna Guð og
bróður sinn til vitnis, að það væri satt, sem
hann nú ætlaði að segja:
„Bróðir minn“, segir hann, ,,er miklu
hraustari og heilsubetri en ég, dugandi
maður og miklu efnilegri en ég; hann get-
ur miklu fyrr orðið styrkur og stoð móður
okkar, sem nú situr heima hjálparlaus;
hann getur fljótar aflað sér fjár en ég og
orðið gagnlegri mannlegu félagi“. Og síð-
ast sagði hann: „Bróðir minn skildi eftir
unnustu á ættlandi okkar, og mun hún eigi
fá afborið þann harm, er hún fréttir lát
hans“. Að svo mæltu sleit hann sig af þeim,
sem héldu honum og steypti sér í sjóinn.
Nú æptu allir, er þeir sáu hann ganga í
opinn dauðann af ásettu ráði, vegna bróð-
ur síns. En í þeim svifum laust upp kvein-
stöfum frá öllum, því að nú steypti yngri
bróðirinn sér í sjóinn.
„Björgum þeim, björgum þeim!“ æptu
þá allir í einu hljóði, er þeir sáu yngri
bróðurinn leggjast til sunds og berjast við
öldurnar; honum tókst að ná bróður sínum
og þótt hann væri syndur sem selur og
hraustmenni mikið, þá varð hann að neyta
allrar orku til að halda honum upp úr
sjónum.
Þeim, sem í bátnum voru, tókst með
mestu erfiðismunum að komast. að þeim
bræðrum. Þeir voru orðnir svo örmagna af
sundinu, að þeim lá þá þegar við að sökkva.
Voru þeir nú dregnir upp í bátinn með
litlu lífsmarki. Og er þeir röknuðu við aft-
ur, þá spurðu báðir:
195