Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 34

Hann var stuttur í spuna, án þess að líta
framan í hana.
Það varð stutt þögn. Síðan sagði hún:
,,Mér þykir það leitt líka.“
Hann leit snögglega upp. ,,Er það satt?
Þér segið það ekki aðeins fyrir kurteisis-
sakir?“
,,Nei.“ Hún roðnaði. „Hvers vegna skyldi
mér ekki þykja það leitt?“
„Ég sé til, hvort ég get ekki komið hing-
að fijótt aftur,“ sagði hann dálítið and-
stuttur. „En það verður erfitt. Það er mikil
vinna, sem bíður mín.“ Hann fann sjálfur,
hve ósannsögli hans var aumkunnarverð.
Margie fann einnig, að hann sagði ósatt.
Og hún skildi það á rödd hans, að hann
ætlaði ekki að koma aftur. Hún varð sár,
og ekki alveg laus við gremju. Hún hafði
svo sem aldrei beðið hann að koma. Ósjálf-
rátt rétti hún úr sér.
„Þér eruð velkominn, hvenær sem þér
viljið,“ sagði hún blátt áfram, „en ég býst
reyndar ekki við yður aftur.“
Skyndilega fann hann fyrir óstjórnlegri
þörf fyrir að taka hana í faðm sér og
segja: „Auðvitað kem ég, Margie.“ En jafn-
framt fann hann, að í þetta eina sinn varð
hann að stilla sig um að láta undan löngun
sinni.
Hann gekk hvatlega til dyra.
„Jæja, ég varð að fara.“
„Góða ferð,“ sagði hún og rétti honum
höndina.
„Verið þér sælar, Margie.“
Furðulegt, hvað það gat verið erfitt fyrir
hann að kveðja hana. Ekkert annað en
veiklyndi, sagði hann við sjálfan sig
gremjulega, þegar hann settist inn í bílinn.
Hann vorkenndi henni dálítið, það var allt
og sumt. Skyndihugmynd hafði fengið hann
til að takast á hendur þessa ferð hingað;
og hann varð eftirleiðis að hafa hemil á
slíkum hugdettum.
Nokkrum dögum síðar hringdi Mavis
Fenn til hans. „Ég hef frétt að þér hafið
verið í Sturton. — Hvað er að frétta af
Margie?“
„Henni virtist líða ágætlega," svaraði
hann blátt áfram.
„Ég á ekki við heilsuna,“ sagði hún
óþolinmóð. „Ég á við, hvort nokkuð nýtt
sé að frétta af skilnaðarmálinu? Hefur
þessi veslings stúlka Kitten Roland ákveð-
ið að láta málið niður falla?“
„Ekki býst ég við því,“ svaraði hann.
„Maðurinn hennar vill auðsjáanlega alls
ekki fallast á skilnað, en hún vill fá skiln-
að. Þetta er erfitt fyrir Margie; en hvað
er hægt að gera fyrir þann mann, sem vill
fórna gömlum vini til þess að halda í kven-
mann, sem ekki kærir sig um hann lengur
og óskar einskis frekar en að vera laus
við hann?“ Rödd hans var gremjuleg.
„Sem sagt: Það er Clive að kenna, að
Margie hefur flækzt í þetta mál?“
„Ég býst við þvi, já.“
Þegar Mavis hafði ákveðið að fram-
kvæma eitthvað, var það sama sem fram-
kvæmt þegar. Harla ákveðin á svip setti
hún upp gamla flókahattinn sinn, fór í víðu
gamaldags kápuna sína og lagði af stað
til fundar við Clive.
Clive kom sjálfur til dyra og tók á móti
Mavis. Svo virtist sem hann væri harla
undrandi yfir því að sjá hana.
„Þér munið sjálfsagt eftir mér,“ sagði
hún. „Við höfum hitzt í Sturton, hjá Mar-
gie Norman.“
„Já, auðvitað,“ svaraði hann glaðlega.
„Gangið irin fyrir.“
Hann vísaði henni inn í dagstofuna.
„Við verðum að binda endi á allt sem
heitir að bendla Margie við skilnaðarmál-
ið,“ sagði hún óðara, þvi að hún var vön
að hafa engar umbúðir um hlutina.
Clive hló við, óglaðlega. Hann settist á
legubekkinn andspænis henni og fléttaði
fingur.
„Ég fæ ekki séð, hvað ég get gert í því
máli, ungfrú Fenn. Ég hef beðið Kitten
um að láta málið niður falla.“
„Þér hafið víst aldrei látið yður detta
í hug sú útkomuleið að fallast sjálfur á
skilnaðinn?“
„Jú.“ Hann reis á fætur með gremju-
svip. „Jú, ég hef vissulega látið mér detta
það í hug,“ sagði hann. „En ég geri það
bara ekki.“ Hann dró andann djúpt. „Ég
hef ekki hugsað mér að láta undan. Ég
ætla að berjast til þrautar, jafnvel þótt það
210
HEIMl LISBLAÐIÐ