Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 11

sem gekk Millie alveg inn að hjartarót-
um og leysti úr læðingi alla þá niðurbældu
elsku, sem hún bar í brjósti til hans. Hún
hefði getað farið að háskæla, en hún bjarg-
aði sér með því að segja með hversdags-
legum rómi:
.iHeyrið þér, nú skuluð þér drekka kaffið
yðar, áður en það kólnar.“
Hálfur mánuður leið án þess að Michael
Challis hefði fengið aðra stöðu. Það var
hlutverk Millie að innheimta peningana hjá
leigjendunum. Á fimmtudagskvöld kallaði
hún Michael inn í mannlausa borðstofuna
rétt fyrir miðdegisverðinn og lokaði dyr-
Unum. Hún var mjög vansæl og vandræða-
ieg á svipinn og fitlaði taugaóstyrk við
svuntuna sína.
>,Hr. Challis," sagði hún óðamála, ,,mér
er ljóst, að það eru mjög erfiðir tímar fyrir
yður. Þér fáið eflaust bráðlega aðra stöðu,
það er ég viss um, en — ég vildi bara segja
Vður — ag — að ef þér kærið yður um að
húa hér áfram, þá, — á ég dálítið af pen-
lngum, sem ég hef sparað saman. Ef ég
mEetti lána yður svolítið, mundi það gleðja
mi§ mjög mikið.“
Hún þorði alls ekki að líta á hann, því
f. hún fékk svo undarlega tilfinningu í
a|sinn við að sjá þakklætissvipinn í þreytu-
legum augum hans.
>,Það er ákaflega fallegt af yður,“ sagði
ann skömmu síðar. Hann þagnaði og bætti
svo við: ,,Ég á í dálitlum erfiðleikum sem
s endur. Það er ákaflega fallega gert af
. Ur, ef þér viljið lána mér svolítið — að-
eins í e}na ega tvær vikur. Ég er viss um,
ég fæ bráðum eitthvað að gera“.
,,Já, það fáið þér áreiðanlega", sagði
lok'16 arMaiM léttar, þar sem þessu var
,,. ”Hn — sjáið þér til — mamma þarf
I að vita neitt um þetta. Ég læt hana
q.1...heningana eins og venjulega. .. . þér
1 það eflaust. .. .“
,,Já, ég skil það. Þökk fyrir!“ sagði
Mlehael Challis.
vi an stöðu þegjandi kyrr. Hvorugt þeirra
Unf1’ 1Va*^ se^Ja skyldi. Millie gekk að dyr-
hen^’ ^ann Hýtti sér að opna þær fyrir
epirVK * snmu ar>drá var eins og þau sæju
e^n' hlkkert annað orð hæfði komu
II Dawn, þar sem hún kom dansandi
niður stigann. Hún var í Ijósum samkvæm-
iskjól, síðum og léttum, og var glæsilegri
útlits en nokkru sinni áður. Michael stóð
við hliðina á Millie og starði á Ednu. Millie
sá á augnaráði hans, hve hann var hrifinn,
og henni varð þungt um hjartarætur. Ó,
ef hann vildi horfa svona á hana — að-
eins eitt andartak!
Hann stóð eins og stytta og gat ekki
haft augun af ungu stúlkunni í ljósa kjóln-
um. Edna kom auga á þau og veifaði til
þeirra.
„Ég ætla að fara út að dansa!“ sagði
hún.
,,Nú hef ég það — nú hef ég það!“ sagði
Michael. ,,Nú hef ég lagið.“
Edna hristi höfuðið og brosti. Hún skildi
þetta ekki. En Millie skildi það. Hún horfði
á hrifningarsvipinn á fölu andliti hans.
,,Já, nú hef ég það. Ég verð að fara
strax upp í herbergið mitt,“ sagði hann.
Hann fór upp stigann og tók tvö, þrjú
þrep í einu. Edna horfði á Millie og barði
á ennið á sér.
„Hann er eitthvað ruglaður," sagði hún.
„En þannig eru þessir hljómlistarmenn.“
Michael Challis fór ekki út úr herbergi
sínu næstu daga. Húsið fylltist af hljóm-
list, af einu fjörmesta og skemmtilegasta
danslagi, sem hugsazt gat, lagi, sem kom
öllum leigjendunum til þess að brosa og
slá taktinn með fætinum, og sem kallaði
fram í huganum myndina af yndislegum
vordegi.
Millie hlustaði á það og sagði við sjálfa
sig: „Ég er glöð — allshugar glöð. Hann
elskar hana, og hann giftist henni, þegar
hann er orðinn ríkur. Hann á að verða
hamingjusamur, það er það eina, sem ég
óska. Það skiptir engu máli með mig. Ég
er ekki sköpuð fyrir svona mikla ham-
ingju. En ég gleðst af því, að hann hefur
nú loksins fengið innblástur sinn.“
Þetta var í raun og veru hrífandi lag,
létt og fjörugt og vorblær yfir því. Millie
gat ekki skilið, að mannsheili gæti fundið
upp svona lag og sent það svo fram í lipra
fingurna, aðeins af því að ung stúlka í ljós-
um kjól hafði kornið hlaupandi niður stig-
ann á aprílkvöldi.
Hisblaðið
187