Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 25

ekki til að koma í leikhús? Ég hef ekkert
fyrir stafni í dag.“
„Jú,“ sagði hún, „en það verður að vera
eitthvað skemmtilegt, Alek.“
Þegar þau voru búin að fara í leikhúsið
og setzt í anddyri á stóru hóteli yfir kokk-
teil, sagði hann upp úr þurru: „Af hverju
hættirðu ekki við þetta skilnaðarmál,
Kitten. Eða — ef þú vilt ekki hætta —
því reynirðu þá ekki að fá Clive til að fall-
ast á skilnað með góðu?“
„Þú reynir að koma kvenmanninum til
hjálpar!“ svaraði hún ásakandi.
„Kannski geri ég það.“ Hann tæmdi
glasið sitt.
„Hvernig á ég að gefa upp vonina um
að verða frjáls?“ sagði hún aumlega.
„Clive fellst aldrei á skilnað, ef hann neyð-
ist ekki til þess. Hann elskar mig alltof
mikið til þess.“ Hún hló hvellt og beisk-
lega. „Þú skilur það víst ekki, er svo?“
„Jú,“ svaraði hann. „Og sé þér frelsið
svona mikils virði, finnst mér þú hafa leyfi
til að beita þeim vopnum, sem þú hefur
tök á.“
Allt í einu sá hún tækifæri bjóðast sér,
og hún greip það óðara.
„Alek,“ mælti hún sannfærandi og inni-
lega. „Ég — ég heiti þér því að blanda
Margie ekki inn í málið, ef þú biður mig
þess. En það er ekki hennar vegna, eða
vegna neinnar hégilju um hvað sé rangt
eða ekki rangt. Það er þá einungis vegna
þess, að þú vilt það ekki.“
Það varð þögn, og sú þögn var hlaðin
óvenjulegri spennu. Alek minntist þeirrar
örvæntingar, sem hafði speglazt í augum
Margiear og var að því kominn að sam-
sinna Kitten. En svo þokaði hann stól sín-
um skyndilega aftur og reis á fætur.
„Nei,“ sagði hann. „Um það get ég ekki
beðið þig, Kitten. Þú verður að gera það
sem þér sjálfri finnst réttast.“
„Ó, Alek,“ stundi Kitten, og tárin stóðu
í augnhvörmunum. „Ó, Alek!“ hvíslaði hún
aumlega.
Hann leit á armbandsúrið sitt.
„Mér þykir það fjarska leitt, Kitten, en
nú verð ég að fara,“ sagði hann.
Hún reyndi að vera hress í bragði og
brosti til hans, en þegar hún ók aftur
heim í hótelið sitt, féll hún saman eins og
henni væri kalt. — Hafði hún hagað sér
mjög kjánalega í dag? — Hafði hún tapað
meiru en hún hafði áunnið ? — Ef svo var,
var það Margie að kenna. En hvað hún
hataði þá stúlku. .. .
IX.
BLÓM HANDA KONU
Alek ók hægt gegnum þokuna. Allt í einu
lagði fyrir vit hans veikan blómailm, og
hann komst að raun um að hann ók fram-
hjá litlu blómasölutorgi. Hann stöðvaði
bílinn, steig út og keypti vönd af anemón-
um. Síðan ók hann eins hratt og þokan
leyfði heim að vinnustofu Mavis. Það var
Mavis sjálf, sem kom til dyra.
„Sælir,“ sagði hún og virti hann vel
fyrir sér með nærsýnum augunum.
„Æ, nú þekki ég yður. Hr. Wyman, er
ekkisvo?“
„Rétt er nú það.“ Hann brosti. „Og þér
eruð vinkonan, sem Margie býr hjá?“
„Bjó hjá,“ leiðrétti hún. „Hún fór heim
til Sturton nú í eftirmiðdaginn."
„Er hún farin heim?“ Hann varð undr-
andi; hann varð meira en undrandi —
beinlínis miður sín.
„Viljið þér ekki koma inn fyrir andar-
tak?“ sagði hún. „Mig langar til að sjá
yður betur, og það er svo rokkið hér í
dyragættinni.“
Hann hló við hátt. Það var eitthvað við
þessa löngu og drengvöxnu beinasleggju,
sem orkaði hressandi á hann.
„Hvers vegna viljið þér endilega sjá mig
betur?“
„Vegna þess að þér eruð fyrsti karlmað-
urinn, sem ég hef hitt í háa herrans tíð, er
virðist hafa einhverja glóru í kollinum. —
Gjörið svo vel, komið bara inn fyrir.“
Hann gekk á eftir henni inn í rúmgóða
vinnustofuna.
„Fáið yður sæti,“ sagði Mavis. „Ég get
gefið yður sérríglas, ef þér kærið yður um.
En það er hræðilega vont. Kærið þér yður
um eitt glas af því?“
Heimilisblaðið
201