Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 10

svo mjög, en hún vissi, að hann gat ekki
fengið neinn innblástur frá henni.
,,Það kemur áreiðanlega einhvern dag-
inn,“ sagði hann fjörlega. „Allt í einu, ein-
hvern góðan veðurdag, kemur lítill, töfr-
andi lagstúfur upp í hugann, svo þýt ég
að píanóinu og skrifa hann niður. Og eftir
fáeina mánuði er ég orðinn frægur. Bíðið
bara.“
En það var allt annað, sem beið hans.
Það var inflúenzubaktería en ekki lag,
sem náði tökum á Michael Chaliis. Hann
lá í rúminu í mánuð, ekki sérlega alvar-
lega veikur, en máttfarinn, hóstandi og
með sótthita. Miilie og móðir hennar önn-
uðust hann, sú síðarnefnda með nokkru
önuglyndi, en af kunnáttu, Millie með allri
þeirri umhyggju og alúð, sem vel dulin ást
hennar knúði fram hjá henni.
,,Ég baka ykkur allt of mikla fyrirhöfn,“
andmælti Michael dauflega. Hann sat í hæg-
indastól við gluggann, sem sneri út að húsa-
garðinum.
,,A31s ekki!“ Millie setti skál með ávöxt-
um í á lítið borð við hliðina á honum. Hún
hafði keypt ávextina fyrir sína eigin pen-
inga.
Hún lét hann aldrei renna grun í það,
en þennan mánuð var hún alveg að gera
út af við sig með striti. Það voru komnir
nýir leigjendur, og það hafði meiri vinnu
í för með sér, og Michael þurfti að fá auka
viðurgerning, sem tók tíma að útbúa og
sem kostaði peninga.
,,Hver á að borga fyrir allt þetta, sem
hann fær aukalega? Það þætti mér gaman
að vita,“ sagði frú Bland, sem var alls ekki
óblíð að eðlisfari, heldur mjög hagsýn.
„Ég fæ áreiðanlega peninga hjá hr. Chal-
lis — seinna,“ sagði Millie. „Við getum ekki
beðið hann um þá núna.“
„Ég hef haldið reikning yfir það,“ hélt
frú Bland áfram. „Það verða réttar tvö
þúsund krónur og sjötíu og fimm aur-
ar. Þar eru meðtalin lyf og hitapokinn, sem
þú varðst að kaupa handa honum.“
Þrem dögum síðar borgaði Millie móður
sinni þessar tvö þúsund krónur og sjö-
tíu og fimm aura, sem hún sagði að hr.
Challis hefði látið sig fá. Það hafði hann
auðvitað ekki gert. Millie hafði tekið pen-
186
ingana úr sparibauknum, þar sem hún setti
alla smápeningana, sem hún gat verið án
af launum sínum. Hún vonaði, að Michael
mundi gleyma að spyrja hana um, hve
mikið allt þetta aukalega, sem hann fékk
á meðan hann var veikur, hefði kostað.
Hún vissi, að hljómlistarmenn voru við-
utan.
Daginn, þegar Michael fór út í fyrsta
skipti eftir veikindi sín, mætti hann Millte
í stiganum. Hann hafði brett gauðslitinn
frakkakragann sinn upp fyrir eyrun, og
hann var svo fölur og vesaldarlegur útlits,
að Millie fékk nær því tár í augun við að
sjá hann.
„Heyrið þér mig, ungfrú Bland,“ tók
hann til máls, „ég skulda yður heilmikið
— bæði fyrir ávexti, lyf og margt ann-
að....“
„O, það er svo sem ekki neitt að ráði-
Fáeinar krónur,“ flýtti Millie sér að segja-
„Ég ætlaði reyndar einmitt að fara að biðja
yður um þær. Það eru nákvæmlega tvo
þúsund krónur og sjötíu og fimm aurar.
Henni fannst, að sú upphæð hlyti að láta
mjög sennilega í eyrum. Michael lét líka
gabbast og taldi peningana upp úr slitinn1
buddu. Það olli Millie sársauka að taka við
þeim, en hún neyddist til þess að gera það-
Það var ekki hægt að segja, að harn-
ingjan væri Michael Challis hliðholl. Píanó-
leikarinn, sem hafði verið staðgengill hans
í danssalnum, var orðinn svo vinsæll hla
áheyrendum, að veitingahússeigandinh
hafði ákveðið að hafa hann áfram, °“
Michael var sagt upp með viku fyrir'
vara.
Hann sagði Millie frá því næsta morgu11-
„Uss þér skulið kæra yður kollóttan 11111
það!“ sagði hún uppörvandi. „Ég er viss
um, að þér fáið bráðlega allan þennan inn'
blástur, sem þér voruð að tala um, og sv°
semjið þér danslag, sem allur heimurin11
dansar eftir, og þá verðið þér ríkur
frægur.“
„Það er ákaflega fallegt af yður að ta a
svona. Þér eruð svo ákaflega elskuleg y
mig,“ sagði hann. Hann sat við pían®*
eins og venjulega og lék á það við og V1 ’
á meðan liann var að tala. Það var la&’
heimilisblAÐjí)