Heimilisblaðið - 01.01.1969, Síða 4

„Sjáðu mamma, — það blæðir úr honum!“
Yið ætluðum að hlaupa út úr bílnum, en
Rollo bretti g'rön illskulega, rétt eins og við
værum erkifjendur hans. Mamma dró mig
óðara inn í bílinn aftur.
„Hvers vegna er hann svonaf ‘ spurði ég.
„Yill hann ekki, að við hjálpum honum?“
Hún þrýsti mér að sér. „Hlustaðu á mig,
vinur,“ sagði hún. „Rollo er orðinn mjög
gamall ,og gamlir hundar verða stundum
skrýtnir.“ I sama mund kom pabbi á hlaup-
um innan úr skóginum. Rollo sneri sér við
og gelti illskulega í átt til hans.
„Drotinn minn — hvað hef ég gert,“ sagði
pabbi. „Eg ætlaði þó að gera þetta sem auð-
veldast fyrir hann — án þess að hann tæki
eftir nokkru. En ég sá hann ekki nógu greini-
lega — ])ví mér hafði vöknað um augu.“
„Eg skil, góði minn,“ sagði mamma, og
rödd hennar var viðkvæm. „En hann vill ekki
levfa okkur að hjálpa sér, svo að þú neyðist
víst til að ..
Pabbi svaraði ekki. Hann reyndi að kom-
ast að hinni hlið bílsins, en Rollo elti hann.
Við máttum ekki stíga út, og pabbi mátti
ekki komast inn í bílinn.
Pabbi kraup ])á á kné og reyndi að tala
blíðlega til hundsins í því skyni að tæla hann
frá bílnum. Rollo dillaði þá rófunni nokkr-
um sinnum og gelti að einhverju sem var
undir bílnum. Pabbi leit þangað — og allt
í einu kom undrunarsvipur á andlit hans.
„Hundurin minn góði,“ sagði hann hrærð-
ur. „Eg lief séð hann. Komdu nú til mín!
Rollo hljóp þá til pabba. Pabbi miðaði þá
byssunni sinni og skaut inn undir bílinn
Eg á ennþá hringina sextán sem pabbi skar
af skröltorminum, eftir að hann hafði skotið
hann til dauðs. Ég geymi þá til minja um, að
ekki er allt sem sýnist. Mamma ók bílnum
með okkur aftur til bæjarins, en pabbi sat
með Rollo á hnjánum. Dýralæknirinn batt
um sárið, og innan viku var Rollo búinn að
ná sér. Hann vildi helzt alltaf vera hjá pabba
— það var eins og hann vildi sýna honum,
að hann skildi hann og hefði fyrirgefið hon-
um. Pabbi sagði við mig, að það væri ekki
vegna þess að Rollo hefði minni mætur a
mér — hann kynni aðeins betur við mann a
hans aldri.
Rollo var hjá okkur heilt ár í viðbót. Svo
hvarf hann frá okkur — sofnaði svefninum
langa, þjáningarlaust. Engin saknaðartar
gátu vakið hann af þeim svefni. Yið grófum
hann undir stóru tré, þar sem hann hafði
svo iðulega gætt mín, þegar ég var lítill.
Eftir að hafa lent í kasti við
lögregluná á Mallorca sneri kvik-
myndaleikkonan Zsa Zsa Gabor
heim til London, en ekki tók
betra við þar, því liún lenti í
orðasennu við lögregluna á flug-
vellinum og var sektuð um 1
sterlingspund fyrir að láta sér
um munn fara orð, sem engri
konu sæmdi.
„Hvað á ég að gera? Það er
svo stórt, að ég kem því ekki upp
í mig?“
4
HEIMILXSBLAÐIf1