Heimilisblaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 32

hvar laxinn. spratt upp úr ánni, aðeins ör-
skammt frá kenni. Hann virtist svo stór, að
Jill varð næstum smeyk. „Ó!“ hrópaði hún.
„Ó!“ — og var næstum búin að glopra veiði-
stönginni úr höndum sér af einskærri æsingu.
„Taktu það rólega,“ sagði Ninian. Hann
rétti fram höndina til að aðstoða hana, og
hún snarsneri sér við; augu hennar stór og
gljáandi.
„Bg heyrði þig alls ekki koma.“
Hann brosti. „Elsku Jill, þú varst svo önn-
um kafin, að þess var ekki að vænta.“
„Þetta er beinlínis stórfiskur,“ sagði Jill.
Hún hafði nú dregið inn svo til alla línuna,
og hana verkjaði í handlegginn af að halda
í veiðina.
„Það er hann,“ svaraði Ninian, sem átti
bágt með að vera alvarlegur, „en þú slítur
af honum liausinn eða missir línuna, ef þú
heldur þannig áfram.“
„Iívað heldurðu að hann sé stór?“ spurði
Jill andstutt. „Tíu kíló ? Eða fimmtán ‘
„I hæsta lagi átta,“ sagði Ninian. Þá
gleymdi Jill allri feimni og leit snöggt á
liann.
„Uss, hann hlýtur að vera miklu meira en
það! Ég sá hann, get ég sagt þér. Og hann
var næstum búinn að slíta af mér handlegg-
inn. Ég þori að veðja, að hann er aldrei
undir tíu kílóum!“
„Gott og vel,“ sagði Ninian. „Ég veðja á
móti. En fyrir alla muni, þá farðu varlega
að þessu, annars fáum við aldrei að vita
hvað hann er þungur.“
„Ég skal ekki missa hann,“ sagði Jill
hneyksluð, en var um leið næsturn búin að
missa hann í því sem hann gerði enn eina
örvæntingartilraun til að losa sig af öngl-
inum. Ilönd Ninians sefaði hana.
„Slakaðu á,“ sagði hann, „og reyndu að
fá hann meira til hliðar .. . Já, þetta var
fínt! ... Ó, duglega stúlkan mín, þetta var
verulega vel af sér vikið !‘ ‘
„Mér fer fram,“ sagði Jill hreykin. „Ó,
Nin, heldurðu að ég komi honum á land?
ITvílík upplifun! Pvrsti laxinn minn — sá
allra fyrsti! Og að minnsta kosti tíu kíló!“
„Átta,“ leiðrétti Nin. Hann greip árasting-
inn, sem var festur við vaðstígvélin. „Parðu
nú lengra nær grvnningunum, Jill, en hægt
og varlega; hann býr enn yfir kröftum. Ég
skal stinga hann, ef þú getur komið honum
eitthvað hingað.“
„Got og vel,“ svaraði Jill veikum rónii-
Hún var orðin örþreytt, hendur hennar dofn-
ar og hárið í óreiðu umhverfis rjótt andlitið.
En líkt og mótaðili hennar undir yfirborði
vatnsins átti liún enn eftir nokkra krafta i
köggium.
Enn stóð baráttan í tíu langar mínútur.
Nú sáu þau fiskinn bæði, þar sem hann nálg-
aðist grynningarnar, og þegar hann svo stökk
upp yfir vatnsborðið gijáði á hann í ölluffi.
regnbogans litum. „Róleg,“ sagði Ninian og
mundaði álastinginn. „Og nú!“ Það heyrðist
skvamp og læti í vatnsborðinu, og í sömu and-
rá var fiskurinn kominn á þurrt og' lá á milh
þeirra á bakkanum. Jill reikaði í áttina
þangað og settist við hliðina á veiði sinni.
Ninian blóðgaði fiskinn og brosti við JiH-
„Vel af sér vikið,“ sagði hann. „Reglulega
vel af sér vikið. Þú gætir orðið snillingur a
þessu sviði. Og gamla ráðskonan okkar, hún
Elspetli, mun taka á móti þér opnum örffi-
um, þegar þú kynnir þennan náunga fyrir
henni! Hún er alltaf að kvarta yfir því, að
við Andrew séum ónýtir veiðimenn, og hiin
neitar að kaupa silung í Lorne svo lengi seffi
sé lax í þessari á.“
Jill leit með óttablandinni virðingu.á sína
eigin veiði og var alltof þreytt til að geta
svarað. Ninian settist við hlið hennar. „Yiltu
reykja?“ sagði hann. „Þú átt það þó skilið
eftir þetta.“
Jill áttaði sig. „Æ, hvað ég er annars auffi
og lítil. Ef þetta hefði tekið mínútu í við-
bót, hefði ég misst hann.“
„0, sussu-nei.“ Svo kveikti hann í hja
henni. „Þú myndir aldrei viðurkenna neinn
ósigur, ekki svona augliti til auglitis!“
„Ekki það ? En þar hefurðu þó á röngu
að standa.“
„Ég held nú ekki. Þú ert engin skræfa-
En . . .“ Hann reis á fætur: „Svo við geruffi
út um veðmálið. Ég verð að vigta þetta fórn-
arlamb þitt, svo við getum séð hvort okkar
hafði rétt fyrir sér. Sé hann eitthvað yí'11'
átta klíó, þá vinnur þú — sé hann undir
átta, þá vinn ég. I lagi?“
Jill kinkaði kolli. „Samþykkt. En hvað
lögðum við að veði? Við töluðum aldrei uffi
það.“
„Nei. Það gerðum við ekki. Þú mátt kjósa-
HEIMILISBLAÐlP
32