Heimilisblaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 34

leg'gina síga um leið og Cathrine hafði hróp-
að nafnið hans.
Jill hugsaði sem svo, að hann hefði örugg-
lega gleymt henni um leið og hann leit mág-
konu sína augum. Það hafði ekkert breytzt
milli hans og Cathrine — jafnvel þótt hann
vildi sjálfur, að svo væri. Ninian hafði sjálf-
sagt ekki ætlað sér að ljúga að Jill, en henni
fannst hann hafa gert það. Og hún gat að
sjálfsögðu ekki ásakað hann fyrir það. Hann
vissi það ekki, að hún var þegar búin að gefa
honum hjarta sitt, — því að sjálf hafði hiin
ekki vitað það fyrr en nú.
Jill var fullkomlega róleg, þegar Ninian
kom aftur með Cathrine í fanginu. Hann
bar hana inn í bílinn og kom henni með gætni
fyrir í baksætinu.
„Jæja,“ sagði hann. „Hvernig líður?
Verkjar þig ennþá?“ Hann talaði við hana
í hughreystingartón, eins og við barn.
Cathrine hristi höfuðið. Jill fannst hún
vera lítil, viðkvæm eins og postulín frá Dres-
den, og andlitið ungt og dapurt vegna sárs-
aukans. Þó voru augu hennar stór, og rökk;
og hárið umhverfis smágert andlitið hafði
náttúrlegar krullur. Onnur hönd hennar, smá
og fögur, hélt í Ninian, en hinni beitti hún
fyrir sig til þess að sitja þannig uppi í bíl-
sætinu að hún gæti séð Jill.
„Halló,“ sagði hún og rétti fram höndina.
„Þér eruð Jill Arden, þykist ég vita. Mér
þykir fyrir því að taka á móti yður undir
svona kringumstæðum, en ég datt og sneri
á mér öklann. Það var reyndar mér sjálfri
að kenna — þetta er alltaf að koma fyrir
mig. Sjálfsagt vegna þess að ég nota ekki
rétta tegund af skóm.“
Jill sá ekki, að neitt væri athugavert við
skóna hennar — þeir voru enskir, lághælaðir
og áttu einmitt við í þessu landslagi. Jill tók
í framrétta höndina og mælti kurteisleg sam-
úðarorð.
„Ojæja,“ sagði Cathrine, „þetta er ekkert
alvarlegt. En ég verð að fá að vera ykkur
samferða, því ég þori ekki að leggja það á
mig að ganga. Amma sendi mig annars til að
leita að ykkur,“ sagði hún við Ninian.
„Klukkan er næstum orðin eitt, og Jocelyn
er komin. Við héldum að þið hefðuð gleymt
stað og stund — þú ert reyndar vanur því,
þegar þú ferð að veiða, og ...“ Hián kom
auga á laxinn og rak upp stór undrunaraugu.
„Hamingjan góða, kom þessi á hjá þér? 0,
Nin, hvað þú ert nú snjall! Hann er svo feit-
ur og fallegur, víst ein níu eða tíu kíló?‘
„Onei,“ sagði Ninian lágt. „Sjö og hálft
kíló. Og það var Jill sem veiddi hann; ekl<i
ég.“ Hann beygði sig og setti fiskinn inn 1
bílinn. Ilann leit ekki á Jill, sem farin var
að taka saman veiðistengurnar. Þegar lax-
inn var kominn á sinn stað, gekk hann til
hennar og hjálpaði lienni við að taka steng-
urnar sundur. „Klárarðu þetta sjálf, Jill?“
„Já, þakka þér fyrir,“ sagði hún kulda-
lega og hélt áfram. Svo tóku þau vaðstígvél-
in. Cathrine fylgdist með þeim úr bílnum-
Hún leit af Jill á Ninian, síðan aftur á Jill-
En hún varð einskis vör.
Jill þóttist finna fyrir óvild hennar straX
er hún settist inn í bílinn og við hliðina a
henni.
„Jæja þá,“ sagði Nin glaðlega. „Þá höld-
um við af stað til að hitta hana ömmu mína,
elsku Jill mín.“
Það var eins og hjarta Jill tæki kipp. „Já,“
sagði hiin. „Við hittum þá hana.“
10. KAFLI
Jill fannst sem einhver furðulega úr sér
genginn mikilleiki hvíldi yfir Guise-setrinu,
þar sem hún stóð í stóra forsalnum með hellu-
lögðu gólfinu og sá Ninian bera mágkonu sína
þvert yfir það. Hann leit um öxl afsakandi:
„Geturðu beðið eitt andartak, Jill? Ég kem
alveg strax.“
Og svo hvarf hann með bvrði sína inn um
grænmálaðar dyr.
Þegar Jill var orðin ein eftir, svipaðist hún
um með áhuga og athygli.
Veggirnir, gólfið og há hvelfingin, allt var
úr þykkum hellum og viðamikið. A útveggÞ
unum voru langir, mjóir og oddbogamynd-
aðir gluggar, og á milli þeirra héngu gömul
vopn, veiðiútbúnaður, hreindýrshöfuð, refa-
og tígrishausar, og vmislegt annað fornra
muna. Af veggnum andspænis blöstu við
henni forfeður Ninians á ótal málverkuni.
Þetta voru grimmlegir menn og fremur
ófrýnilegir, sumar myndirnar betur málaðar
en aðrar, en allir voru þeir undantekningar-
laust í skozku pilsi og í stellingum eins og
þeir sætu fyrir hjá listmálara — í rauninni
búnir að glata síðasta snefil af þolinmæði.
Framhald.
34
HBIMILISBLAÐIP