Heimilisblaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 30

yfir, að því væri lolcið; eigi að síður — hugs-
aði Jill — var Louis orsök þess, að hún var
enn ógift stúlka.
Hún leit nú upp og mætti einbeittu augna-
ráði. Ninians. Fyrir Ninian var það engin
önnur en Cathrine; það myndi alltaf verða
Cathrine. Og nú var Ninian að biðja liana
— Jill — um að giftast sér! Þetta gat ekki
verið meining hans, og hún átti ekki að hlusta
á orð hans, hugsaði Jill. Þau voru ekki hrif-
in hvort af öðru, en ást var eini sanni grund-
völlur hjúskapar þannig varð það að vera,
jafnvel hvað þau snerti.
„Ó, Nin ...“ Hún ætlaði að segja hon-
um þetta, en þagnaði þegar hún sá framan
í hann.
Annarleg og sterk viðkvæmni gagntók
hana. Það var ekki beinlínis meðaumkun, og
örugglega ekki ást, en þessi tilfinning snerti
hana svo djúpt, að orðin frusu á vörum henn-
ar. Ninian Moray var einhver myndarlegasti
maður sem hún hafði fyrirhitt á lífsleiðinni,
og — hvernig hafði Andrew komizt að orði
um hann? Að hann væri heiðvirður og áreið-
anlegur og mætti ekki vamm sitt vita. Hann
var áreiðanlega allt þetta og meira til. Og
hverju hafði hún svosem að tapa? Hún var
ekki ástfangin af neinum öðrum .. . en svo
var það Cathrine annarsvegar.
Ninian greip um hönd hennar. Síðan sagði
hann, mjög blítt: „Jill — ef þú ert að hugsa
um Cathrine, þá er það allt búið. Ég sagði
henni, að ég væri trúlofaður þér, og það
gladdi hana mjög mikið. Það var ein ástæðan
fyrir því, að mér fannst við gætum haldið
áfram með að ... áfram með það samkomu-
lag sem við liöfðum hugsað okkur til bráða-
birgða. Ástin mín, ég heiti þér því, að ég
skal veita þér alla tryggð mína og innileik,
ef þú giftist mér. Um það þarftu ekki að
efast.“ Hann greip þéttar um hönd hennar:
„Og við eigum mjög vel saman. Finnst þér
það ekki?“
„Jú,“ svaraði Jill veikt, „það finnst mér
við gera, Nin. En er það nóg? Nóg til að
endast ævilangt?“
„Ég hugsa, að það sé nóg. Gagnkvæm virð-
ing og tillitssemi er að vísu ekki sama og
ást, en þetta tvennt höfum við þó. Allavega,“
— og hér sleppti hann hendi hennar og brosti
við henni. — „AllaVega þarftu heldur ekki
að ákveða þig á stundinni. Við getum verið
trúlofuð lengi, í hálft ár, heilt ár, ef þú vilt-
Ég vil bara, að trúlofun okkar sé sönn og
þjóni þeim tilgangi að við giftumst. Skilurðu,
hvað ég er að fara, Jill? Ég get ekki blekkt
fjölskyldu mína, einltum ekki ömmu, með þvi
að láta þetta fólk halda eitthvað sem ekki
er satt. Ég er fjarska slæmur lygari.“ Haun
hló við lágt, og það var hressilegri blær a
rödd hans, er hann bætti við : „Ég hef svo-
sem reynt að skrökva að henni ömmu, en mér
hefur aldrei tekizt það !‘ ‘
Nú var sú stund runnin upp, að Jill gerði
sér fulla grein fyrir honum. En hann fór
ekki fram á, að hún segði meira eða lofaði
meiru en hún hafði hingað til gert. Hann
hafði veitt henni tíma til umhugsunar. —
Hjiiskapur var óafturkallanlegur, en ráða-
gerð um hjúskap var hægt að stöðva hvenær
sem var. Trúlofun var hægt að rifta, ef ann-
að hvort eða bæði væri í einhverjum efa.
Og ekki hafði Jill geðjazt það að fara á bak
við Farquhar-fjölskylduna; það hafði valdið
henni slæmri samvizku.
„Nin,“ sagði him, „langar þig í rauninni
til að kvænast?“
Hann var alvarlegur, þegar hann svaraði:
„Já, mig langar til þess. Ég vil gjarnan setj-
ast hér að og hætta í flotanum. Guise er óðal
mitt, og ég kann vel við mig hér. Ég vil gera
allt sem ég get fyrir þennan stað, en það
er ógerningur ef ég er til sjós. I öðru lagi
væri búskapur hér ekki eins og skyldi, ef ég
væri ókvæntur.“
„Nei. Guise er mikil og stór eign,“ SArar-
aði hún.
Hann brosti aft.ur: „Ég vona, að þú viljir
eiga hana með mér, Jill.“
Hvm andvarpaði. „Mig langar aðeins til
að spyrja þig að einu til viðbótar, Nin, og
síðan skal ég svara þér.“
„Spurðu hvers sem þú vilt, ástin mín,‘
svaraði Ninian.
„Ef mér hefði ekki dottið þessi furðulegi
hlutur í hug í gær, að við skyldum trúlofa
okkur til bráðabirgða, myndirðu þá nokk-
urntíma liafa beðið mig um að giftast þér?
„Það er erfitt að svara þessari spurningu-
En — satt að segja — þá lield ég það. Samt
hefði það tekið miklu lengri tíma fvrir ndg
að komast að því efni. Ég er ekki — eins og
Andrew sagði í gær — sérlega framtakssam-
ur, alltént. Og tvö ár mín á heimsskautaísn-
30
HEIMILISBLAÐlf