Heimilisblaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 13

Hún var kyrr heima
Eftir CLARE THORNTON
Éay Everest sat á rúmstokknum sínum og
var að lagfæra eitthvað á nýja, ljósbláa sam-
kvæmiskjólnum sínum. Fay var grönn og
sniagerð, bláeyg og hýreyg. Hún var björt
yfirlitum og einnig hið innra. Hún vann á
Ai'ifstofu niðri í bænum og hafði nóg að
gera. Iíins vegar var ekki mikið um skemmt-
anir.
Hún bjó í herbergi með Doris Iiolt, sem
var að mörgu leyti andstæða Fay — há, dökk
Cit'liturn og svolítið önuglynd á svipinn. Iiún
Serði alltaf meiri kröfur til lífsins en Fay.
^'ttgu stúlkurnar tvær voru að búa sig til
i'átíðar, sem var mikill viðburður, að minnsta
k°sti hvað Fay snerti. Það var félagsdans-
leikur. Fay hafði búið sig undir hann í marg-
ar vikur og hafði með mikilli sparsemi getað
dregið
saman svo mikið fé, að hún gat keypt
Ijósbláa samkvæmiskjólinn, sem hún hafði
°rðið hrifin af.
_ Doris var ekki gefin fyrir sparsemi og
sMfsafneitun. Iíún sat nú og var í vondu
skapi, af því að hún átti aðeins gamlan kjól
þess að fara í — svartan flauelskjól, sem
hafði auðsjáanlega einhvern tíma litið bet-
ur út. „En maður tekur sannarlega ekki eftir
því,‘ ‘ sagði Fay í huggunarskyni.
„Ef ég hefði efni á því, mundi ég fá mér
svartan kjól úr mattgljáandi efninu, sem nú
er mest í tízku,“ sagði Doris. „Hvíta treyju
úr hreysikattarskinni, fallega hanzlra, og svo
ætti auðvitað að vera glæsilegur herra hérna
niðri í Rolls Royee-bifreið og síðan •— Savoy-
eða Carlton-hótelið, eittavhð þess háttar. I
stað þess er maður að fara á lélegan félags-
dansleik. Já, þú hefur að minnsta kosti hann
Eddie,“ bætti hún við, „svo þú ert á grænni
grein.“
Fay sagði ekkert. Hún hugsaði um Eddie.
Ilann var skrifstofumaður í verzlun í sömu
byggingu og hún vann í. Þau voru ekki trú-
lofuð, en hún vissi, að hann var mjög hrif-
inn af henni. Eddie var tuttugu og fimm ára.
Iíenni féll hann reglulega vel í geð, og
hún kærði sig ekki um að verða piparmey
fremur en flestar ungar stúlkur. Astin mikla
var aðeins eitthvað, sem kom fyrir í skáld-
sögunum, ekki í lífinu sjálfu. Og það var
hr, og ég hélt, að hann gæti gert eitthvað
fyrir mig. En það heppnaðist ekki. Þau von-
ttttigði voru aðeins ein af mörgum. Ég ætl-
aði að bíða, þangað til ég ætti eitthvað ör-
hggt í vændum. Og nú, Gréta — nú hef ég
dálítið öruggt að bjóða þér. Það var þess
Vegna, sem ég kom aftur svona snemma 1
ciag- Ég hef fengið tilboð frá öðru bókaiit-
8afttfyrirtæki, og þar á ég að fá nær því
tvöfalt hærri laun, og það sem er enn betra
"" eg fæ tækifæri til þess að komast í mikil-
VæSa stöðu. Ég flýtti mér heim til þess að
Segja þér frá því, fyrstri allra. Og svo heyrði
ff frænku þína segja allt þetta við þig. Ó,
Éréta!“
Hann horfði á hana, og það var ekki að-
(ms sólskin yfir lauflausum garðinum, held-
ttr var einnig sólskin í huga Grétu, þúsundir
sprungu út, og hún fylltist af slíkri
hamingjutilfinningu, að henni fannst, að hixn
gæti dáið af því.
„Gréta!“ sagði hann. „Viltu giftast mér?
Við getum haldið brúðkaup okkar hvenær
sem er. Viltu það, Gréta 1‘ ‘
„Já, Poul!“
Hann stakk handlegg sínum undir handlegg
hennar og þrýsti honum upp að sér. „Við get-
um ekki gengið hér um í allan dag,“ sagði
hann. „Gréta, — við förum bæði inn í veit-
ingahús og borðum hádegisverð. Reglulegan
trúlofunarhádegisverð!“
Gréta svaraði ekki. Það var svo erfitt að
segja nokkuð, þegar gráturinn herpir háls-
inn saman. En augu hennar sögðu það, sem
þurfti að segja. Gamall maður kom á móti
þeim, hann deplaði augunum í skæru sólskin-
inu. Hann nam staðar og horfði á eftir þeim
og brosti.
^EIMILISBLAÐIÐ
13