Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 7
eins og- eintrjáningsmennirnir væru alls ekki
vissir um, að þeir vildu láta bjarga sér. Þeir
spurðu fyrst, hvert við værum að fara. „Til
Truk,“ Var svarað. Þegar þeir heyrðu það,
héldu samræðurnar áfram nokkra stund enn.
Loks tilkynnti stýrimaðurinn:
„Þeir segjast vilja koma um borð, ef þeir
megi taka eintrjáninginn með sér.“
„Það er ósköp hjartnæmt af þeim,“ sagði
skipstjórinn. „Allt í lagi, dragið hann bara
upp.“
Nú voru dráttarvindur settar í gang og
uppskipunarbómu sveiflað út. Tveim vírum
var hleypt niður og rennt undir eintrján-
inginn, og kaðalenda var brugðið utan um
flotholtið til þess að báturinn væri í jafn-
vægi. Fjórir af bátsverjum gripu í skipsstig-
ann og klifruðu upp, en sá elzti, sem hafði
verið við stýrið, vildi heldur vera kyrr í
báti sínum til hins síðasta. Svo fóru vind-
Urnar, ískrandi og skröltandi, í gang aftur,
og skömmu síðar var eintrjáningurinn látinn
síga niður á þilfarið.
Gamli stýrismaðurinn sat í skutnum, ró-
legur og hreyfingarlaus. Iíann hafði ein-
hvern glampandi hlut í snúru um hálsinn.
Eg hélt fyrst, að það væri verndargripur,
en það reyndist vera venjulegur dósahnífur.
I keltu sinni hafði hann ryðgaðan áttavita-
garm, sem hann vakti yfir með umhyggju.
Jafnskjótt og eintrjáningurinn var kom-
inn niður á þilfarið, skriðu hinir fjórir upp
í til gamla mannsins. Við stóðum eins og
þvörur og gláptum á þá.
Báturinn þeirra var um það bil sex metra
langur, eins og fyrst hafði verið gizkað á.
Hann var ekki höggvinn út úr einum trjá-
stofni, heldur búinn til úr plönkum brauð-
aldintrés, sem revrðir voru saman með bönd-
II m úr kókostrefjum og þéttaður með eins-
honar sementi íir muldum kóral. Ekki einn
vinasti nagli var notaður í hann. Sjálfur
vintrjáningurinn var mjór og djíipur, eigin-
Hga aðeins mjó rifa, þar sem maður gat set-
iS á hækjum sér eða legið á hnjánum. Yfir-
hyggingin á flotholtsörmunum var um það
hil metri á breidd og jafnlöng og tæplega
hálfur metri á hæð. Þar var í mesta lagi
rúm til þess, að tveir litlir og grannir menn
gætu leitað þar skjóls eða sofið undir þak-
inu í einu.
Segl eintrjáningsins var gegnvot drusla fir
bláu, verksmiðjuofnu lérefti, og hafði því
verið troðið undir framþóftuna. Engar vistir
sáust neins staðar. Það var aðeins lítið eitt
af viðarkolum og fáeinir bejrglaðir skaftpott-
ar, sem voru oftar notaðir til þess að ausa
með en til þess að matast úr. Jafnvel hér á
þilfari Chicots var vatnið fet á dýpt í ein-
trjáningnum, og áhöfnin var önnum kafin við
að ausa. Uti á rúmsjó hlaut það, eins og
stýrimaðurinn komst að orði, að hafa verið
líkt og að sitja í baðkeri, þar sem ógerning-
ur væri að loka krönunum.
Þegar mennirnir fimm höfðu þurrausið
leintrjáninginn, breiddu þeir seglið út til
þerris, rannsökuðu samskeyti skrokksins og
hertu á kókosterjaböndunum. Báturinn var
það eina, sem þeir liöfðu áhuga á. Enginn
þeirra virtist þarfnast læknishjálpar, þótt
einkennilegt sé. Það var hins vegar greini-
lega, að þeir þörfnuðust allir matar. En þá
fyrst, er þeir höfðu sannfært sig um, að ein-
trjáningurinn væri í lagi, gátum við talið
þá á að fara niður í eldaklefann. Ymislegt
af fatnaði var grafið upp handa þeim í stað-
inn fvrir rennblaut lendaklæðin, og þegar
þeir höfðu matazt, létu þeir jafnvel tilleið-
ast að hvíla sig lítið eitt. A eftir fengum við
að heyra sögu þeirra — og höfðum einn há-
setanna sem túlk.
Það var sá elzti þeirra, sem hafði orð fyr-
ir þeim. Hann Waðst heita Sernous, og hinir
væru meðlimir f jölskyldu lians, ættbálbs hans.
Þeir kæmu frá kóraleyjunni Pulap og væru
á leið til Truk.
Frá Pulap — í þessari bátsskel? Skipstjór-
inn fletti upp landabréfinu. „Já, Pulap er
meira en 300 sjómílur héðan í austurátt,“
sagði hann. „Og Truk er aðrar 150 sjómíl-
ur hinum megin við Pulap. Þið hafið þá
villzt?“
„Nei, okkur lirakti af réttri leið vegna
stormsins.* ‘
Þeir höfðu verið á sjónum í þrjátíu daga.
Sernous opnaði kræklóttar hendurnar þrisvar
sinnum og sýndi alla fingurna. „Þrjátíu
daga,“ endurtók liann. Ferðin hafði átt að
taka fjóra daga; hann hafði siglt hana mörg-
um sinnum áður. En í þetta skipti hafði verið
mikill stormur og stórsjór. Og auk þess hafði
áttavitinn hans vísað skakkt. Það var gam-
all áttaviti úr japönskum fiskibát, og vín-
BEIMILISBLAÐIÐ
95