Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 30

Þeii’ hafa barizt dálítið um haixa, haiin og
John, og hxin hefur bara ánægju af því. 0,
hamingjan góða, hárið á mér. Eg ætlaði mér
að leggja það í gær, en gat ekki komið því
við. Er það ekki hræðilegt, Jill?“
„Nei, alls ekki,“ fulhuti Jill. Satt að segja
leit Jocelyn ljómandi vel xit í kvöld. Svartur
silkikjóllinn fór henni prýðisvel, og andlit
hennar var svo brosleitt, að hún var bein-
línis heillandi. Allavega gat Jill ekki stillt
sig um að segja: „Þú ert svo hrífandi, Joss.
„Hamingjan sanna, hvað ég lcem til með að
sakna þín!“
„Sakna mín?“ hváði Jocelyn undrandi.
„Góða bezta, hvað þú getur verið mikill
kjáni. Þegar þú ert farin að biia á Guise,
verðurn við þó nágrannar ævilangt! Þú færð
ekkert tækifæri til að sakna mín!“
Hxin leit í augu Jill í speglinum og varð ei-
lítið efins, en þareð Cathrine var nærstödd,
gat hún ekki spurt neins; og Jill, sem fannst
hxin hafa talað af sér, vék til liliðar. Augu
Cat.hrine fylgdu henni eftir, en hún sagði
ekki neitt, fremur en hennar var vandi; það
var aðeins augnaráð hennar sem vottaði sig-
urgleðina.
Hún veit það, hugsaði Jill. Nin hefur sagt
henni það, og hxin er glöð vegna þess að þetta
er það sem hún hefur alltaf viljað. Cathrine
myndi gleðjast yfir því, að hún færi á brott;
gleðjast og fagna því, að Nin kvæntist ekki,
því að hún vildi ekki hafa neinn kven-keppi-
naut á Guise — og hún hafði víst líka hugs-
að sér að koma í veg fyrir það.
Þær leiddust xit allar þrjár, með Jocelyn
í miðju, og hljómlistin tók við þeim í fallega
skreyttxxm danssalnxxm. Þetta var saixnarlega
fögxxr sjón. Mennirnir vorxx flestir í Skota-
pilsxxm, konurnar í kjóluixx xir flaueli. Ninian
og Andrew stóðxx eilítið utaix við daixsgólfið.
Þeir vorxi báðir mjög myndarlegir þar sem
]xeir voru í miðjxx skini ljósanna. Þeir vorxi
á tali við Provost, en brostxx við þeim sem
inn komu og heilsxxðxx. Provost leiddi þá vfir
þveraix sal, og sekkjapípuhljómsveitin vék
fyrir danshljómsveit, sem lék foxtrott..
Jill fanix hvar Ninian var kominn að hlið
hennar. „Eigxxrn við að dansa, Jill?“
TTjai'ta hennar sló tilgangslaust. „Já, ef þxx
vilt.“
„Það vil ég mjög gjarnan.“ Hanix leiddi
haixa xit á gólfið.
118
Henni var það undarleg kvöl að vera í
fangi Ninians og vita það, að eftir þennan
dag nxyndi hxxix aldrei dansa við haixn fram-
ar; ekki framar eiga dagstundir með honum
á hæðxxixxxm ofan við Gxxise eða við Lome-
vatixið.
Eftir daginn á morgun yrði öllu lokið. Þa
yrði ekkert eftir nema endxxrminningarnar;
minningar og tár, þar sem hún sæti í járn-
brautarlestinni á leiðinni burt frá Ninian,
senx hún elskaði.
Eitt orð á þessari stxxndu gæti öllu breytt,
en þegar Jill leit xxpp sá hxxn ekki annað en
sviplaust andlit Ninians; og þá varð henni
ljóst, að sjálf gat hxxn ekkert sagt. Það var
ekki stolt, sem hélt aftxxr af henni, heldur
vonbrigðin og tilfinningin um eigin takmark-
anir. Þau tillieyrðu tveinx ólíkum heinxum,
hún og Ninian; nxælikvarði hans var eklu
hennar mælikvarði, og það hversu hanix var
auðsveipur við Cathrixxe gat hún ebki skilið
— og þess vegna ekki barizt á íxxóti því.
Þaxx héldu áfram að dansa. Fleira og fleira
fólk kom xxt á gólfið, og ]xau þrýstust íxær
hvort öðru, eix alltaf var Niniaix jafn þögxxll.
Þögnin varð að lokum eiixs og mxxrveggur a
milli þeirra, og Jill óskaði þess að dansinum
lvki, svo að hxxn gæti leynt vonbrigðum sín-
unx og örviixglun í liópi aixnarra.
Á morgun, hugsaði hxxn, — og fór að reyna
að setja sarnaix áætluix. Á morgun ætlaði hxxn
að senda skeyti til foreldra siixixa. Það gæti
náð að komast í tæka tíð t.il þeirra á hótelið
og forðað þeim frá því að takast ferð á hend-
xxr til Evrópu. Hún varð að segja Jocelyn
allan sanixleikann —• máski strax í lxvöld —•
þegar þær kæmxx heim. Joss yrði sjálfri ser
lík að vanda, mundi hita te handa þeinx, og
þá gæti hún sýnt henni málverkið af Niall
og síðan sagt henni í stuttu máli hvað gerzt
hefði og hvað þau Niix hefðu orðið ásátt xxm-
Hxxn þyrfti ekki að fara til Gxxise aftxxr, hxxn
gat kvatt, Andrexv á meðan þaxx döixsxxðu, og
Ninian gat sjálfxxr t.alað við ömmu sína og
gefið henni alla skýringxx.
Jill gæti tekið tíu-lestiixa til Exxstoix, verið
íxokkra daga í Londoxx og síðan horfið aftxn'
til starfs síns í París, þess starfs senx til
skamms tíma hafði verið henixi eit.t og allt x
lífinxx. Kaixnski yrði það þaixnig aft.xxr, þegax'
hxin kænxi að nýju í hóp viixa sixxna og alls
sem lixin var svo vön. Þá mvixdi hjartasorgm
H E IM IL I S B L A Ð IP