Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 29

Ninian blessaði Jocelyn í hjarta sínu fyrir
þá tillitssemi hennar sem aldrei brást, og
settist við hlið hennar. Hann leyfði sér að
1-enna augum til Jill andartak. Hún var veru-
lega fögur í sínum græna kjól. Á morgun
niyndi hann fá þennan hring aftur. Það kom
honum næstum á óvart, hversu skelfingu lost-
iun hann varð við þá tilhugsun — og særð-
Ur. Svo sneri hann sér að Jocelyn með af-
sökun í svipnum, því að lnin hafði verið að
sPyrja hann einhvers, sem hann tók ekki
eftir.
„Pyrirgefðu mér, Joss, en ég heyrði ekki
hvað þvi sagðir.“ Jocelyn setti eilítið í brún-
lr: „Þú — og Jill líka! Þið eruð bæði eitt-
hvað svo döpur og skrýtin á svip, að ég trúi
ekki öðru en þið hafið eitthvað verið að
þrátta. Er það tilfellið, Nin?“
„Ja-a . . .“ Hann heyrði ömmu sína spyrja
Jndrew, hvers vegna Cathrine væri ókomin,
°g hann tók eftir því að Jill leit á hann sjálf-
au með rannsakandi augum. Honum tókst
uð brosa til hennar. En það var erfitt. ITann
vússi, að Joceljui beið eftir því, að hann segði
sannleikann, og enda þótt það þjónaði eng-
Unr tilgangi að draga hann á langinn, þá
gerði hann það eigi að síður. „Við vorum
Jálítið ósammála,“ viðurkenndi hann, „en
ekki út af neinu Sem máli skiptir.“
„Það gleður mig,“ sagði Joceljui hlýlega.
»Það kemur alltaf fyrir annað slagið að fólk
er illa fyrirkallað. En vertu tillitssamur við
hana Jill olckar litlu, Nin. Hún er yndisleg
stúlka og auk þess af hjarta ástfangin af
þér.“
Ninian tautaði eitthvað niður í barminn
°g reis iir sæti til að sltenkja í glas Jocelvnar.
íeginn því að komast frá henni. í annað
skiptið á sömu klukkustund hafði hann fengið
að heyra, að Jill elskaði hann — fyrst frá
Andrew og nú frá Jocelvn. Það var undar-
-^egt, livernig manns nánustu gátu haft á
renvu að standa ...
Hann sá hvar Cathrine gekk inn. Hún fór
°ðara til lafði Guise og baðst afsökunar á
því hve seint hún kæmi, og samstundis var
Andrew kominn til hennar og leiddi hana
|il sætis og bauð henni sígarettu -—- allt að
[*Vl ákafur eins og unglingur. Cathrine virt-
lst, koma þetta dálftið á óvart, en hún slak-
r}ði á spennunni og leyfði Andrew að kveikja
1 þjá sér. Ninian sneri sér undan. Cathie
myndi áreiðanlega leika sitt hlutverk, liugs-
aði hann. Andrew elskaði hana og myndi
einskis spyrja — og máski yrðu þau ham-
ingjusöm, þegar fram liðu stundir. Kannski
myndi barnið þeirra sameina þau. Þau voru
ung og skapgerð þeirra nógu sveigjanleg til
þess, að þau gætu gleymt síðastliðnu ári. Það
var hann, sem ekki var sjálfur nógu sveigj-
anlegur, hugsaði Ninian; hann, sem engu gat
gleymt.
Hann gekk í áttina til Jocelyn með glasið
hennar í hendi — og var þá allt í einu kom-
inn augliti til auglitis við Jill. „Sæll, Nin,“
Sagði hún ofur blátt áfram.
Iíann leit niður til hennar hvar hún sat,
og leitaði eftir orði — að einhverju til að
segja við hana — en þá hljómaði borðbjallan
og lafði Guise reis seinlgea úr sæti.
„Máltíðin til reiðu,“ sagði liún. „Eigum
við ekki að ganga inn?“
Ninian stóð kyrr í sömu sporum um stund,
með þá tilfinningu, að hann hefði látið tæki-
færi ganga sér úr greipum.
16. KAPLI
Báðhúsið í Lorne var yfirfullt, þegar hóp-
urinn frá Guise kom. Jill, sem setið hafði í
Bentley-bílnum ásamt. Ninian, Cathrine og
Andrew, gekk upp tröppurnar með reistu
höfði og bros á vör.
Máltíðin hafði reynzt henni erfið, og hvin
var fegin því að vera laus undan spyrjandi
augnaráði lafði Guise. IJún fylgdist með
Cat.hrine að fatageymslunni. Jocelyn kom rétt
á eftir þeim, og Jill fannst léttir að því að
heyra í henni masið eftir alla þögn Cath-
rinar.
„John minn,“ sagði hún á meðan hún jós
á sig varalit og púðri, „hann dansar við litlu
Morag Munro — trúið þið því? Ég sá liann
þegar við komum inn, kjánann þann arna.
Eg verð að fá föður hans til að grípa inn í,
því að hann kom með Forbes-fólkinu, og all-
ar stúlkurnar þar sitja einar uppi — heil
röð af þeim -— og frú Porbes lítur út eins
og hún gæti kálað öllu samkvæminu! Þetta
er illa gert af John svona snemma kvölds.
Svo er Morag lítið villidýr, því að hún kom
hingað með Hamish ITvle, og hann er að
drepast af afbrýðissemi út af öllu saman.
0®imilisblaðið
117