Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 10

ur, með skarpa andlitsdrætti. „Hún dsó,“
■sagði hann hásum rómi. „Konan mín dó.“
Eg settist við hlið hans. Hann beið ekki
eftir, að ég svaraði, lieldur tók að tala við
mig í hálfum liljóðum, eins og við værum
gamlir vinir. Hann og kona hans höfðu kom-
ið til London fyrir tveim árum frá Astralíu.
Laun hans sem skrifstofumanns voru léleg
og íbúðin allt of lítil, þegar barnið fæddist,
en það gerði ekkert til.Ast þeirra gerði lífið
að spennandi ævintýri, þangað til fyrir tveim
mánuðum, er hún dó skyndilega. Hann sagði
frá dögum, sem ætluðu aldrei að taka enda,
frá svefnlausum nóttum, sem hann hafði lif-
að eftir þetta. „Ég veit ekki, hvernig ég á að
geta haldið áfrrna að lifa,“ hvíslaði hrjáð
röddin. „Ég lief beðið um kjark og styrk, en
það verður æ óbærilegra með hverjum deg-
inum, sem líður. Aðrir menn liafa verið mér
góðir og vingjarnlegir, en — — —“
Hvísl hans þagnðai skyndilega. Og á með-
an ég var enn árangurslaust að reyna að
finna einliver huggunarorð, hélt hann áfram
með allt öðrum hreim — og orð hans verk-
uðu eins og skyndileg opinberun: „Já, en
allt fólkið, sem hefur verið mér SAro gott —
ungu hjónin, sem gættu barnsins, nágrann-
arnir, sem A-ildu endilega, að ég borðaði hjá
þeim miðdegisverð á hverju kA’öldi, félagar
mínir í skrifstofunni--------Guð hefur ein-
mitt notað þá til þess að svara bæn minni.
En ég gaf því ekki gaum.“
,,Eii é(j rjaf þvt ekld gaum.“ Það var eins
og þessi orð opnuðu dyr inn í minn eigin
huga. Einnig ég hafði beðið um hjálp, en
hafði ég ekki búizt. við einhverju áhrifameira
svari 'í Kraftaverki, sem gæti losað mig við
allan sársaultann vegna saknaðar míns? Og
þar sem hið ómögulega gerðist ekki, fannst
mér Guð hafa brugðizt mér, og ég liélt því
fram, að hann vildi ekki hlusta á mig. En
hafði liann þrátt fyrir allt ekki verið að svara
mér dag eftir dag, og var það aðeins ég,
sem hafði ekki kunnað að hlusta?
A meðan ég sat þarna í litlu kirkjunni
við hliðina á ókunna manninum, renndi ég
liuganum yfir síðustu löngu mánuðina. Lækn-
irinn minn liafði ráðlagt mér að ferðast til
strandarinnar til þess að hvíla mig og safna
kröftum. Jafnskjótt og liinir gestirnir á litla
hótelinu komust að því, að ég var ekkja,
liöfðu þeir slegið liring um mig og séð um,
að ég væri aldrei ein. Þeir tóku mig með,
þegar þeir fóru í sund og þegar þeir fóru í
hjólreiðarferðir eða langar gönguferðir. En
mér hafði ekki dottið í hug eitt einasta skipti,
að ástúðleg umhyggja þeirra væri svar AÚð
bæn minni: „Iljálpaðu mér til þess að þola
einveru mína og örvilnun.“
Ég hafði ekki haft neitt starf, eftir að ég
giftist. Og ég hafði verið búin undir það,
að erfitt mundi Verða fyrir mig að fá nýtt
starf vegna vöntunar minnar á æfingu. En
einmitt þegar ég hafði mesta þörf fyrir starf,
liitti ég knou, sem minntist eitthvað á lausa
stöðu við vikublað. Ég sótti um liana og var
ráðin strax! En einnig það liafði ég tekið
sem heppilega tilviljun.
Ég hafði kviðið fvrir fyrstu jólunmn án
Toms, en hvorki meira né minna en þrenn
hjón —- sem ég- rneira að segja þekkti mjög
lítið — höfðu boðið mér að halda jólin hjá
sér. Nágrannar mínir höfðu gefið mér nán-
ar gætur og verið tilbúnir til þess að annast
um mig, jafnskjótt og þeir sæju fyrstu merki
um þunglyndi hjá mér. Og ritari ritstjórans,
sem hafði notað marga klukkutíma til þess
að setja mig inn í hið nýja starf mitt og
meira að segja leiðrétt ófullkomna stafsetn-
ingu mína. Alls staðar hafði ég mætt vin-
gjarnlegu, hjálpsömu og sltilningsríku fólki.
Og nú höfðu tvær ókunnugar manneskjur
leitað inn í litla, mannlausa kirkju í London
og komizt þar að raun um, hvernig Guð svar-
ar bænum okkar. Hann framkvæmir ekki
kraftaverk, sem veita okkur í einu vetfangi
ótakmarkaðan kraft til þess að sigrast á sorg-
inni og vonleysinu. Svarið er að finna í hin-
um mörgu smáatriðum — vininum, sem
lijálpar okkur á verstu stundum kjarkleysis-
ins, brosi og hlá'tri til hugarléttis, sem kem-
ur oss til þess að gleyma, að minnsta kosti
um stundar sakir, og kærleiksríkri umhyggju
ókunnugs fólks, sem bregður upp birtu á
dumbungsdögunum. Þannig hjálpar Guð okk-
ur mönnunum til þess að komast í gegnum
þjáninguna og safna kröftum til þess að geta
lifað lífinu aftur.
98
HEIMlLISELAÐlP