Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 28

á vanga sér og sá eitthvað sem líktist löngun
í augum hennar. Hélt hún, að hann vissi ekki
neitt ? Eða var þetta aðferð hennar til að
segja honurn það ? Hann greip fastar um
hendur hennar og reyndi að leiða hana í átt
til dyranna. „Við verðum að fara niður.
Anrma bíður, og ...“
„Nin ...“ Hún streyttist á móti af furðu-
miklum kröftum. „Nin. Andrew hefur sagt
mér, að þú sért búinn að slíta trúlofun ykk-
ar Jill;; að þíi ætlir alls ekki að kvænast
henni. Er þetta satt?“
„Já,“ viðurkenndi hann hásum rómi. „Það
er satt. En ...“
Hi'ui geklt nær honum, og hann fann ilm-
inn úr hári hennar, sem hann þeklrti svo vel;
og þá fannst honum sá ilmur skyndilega frá-
hrindandi. Hún gekk með barn bróður hans
— en kom svo til lians á þennan hátt! Hann
fann fyrir klígju og hratt stúlkunni frá sér.
„Andrew hefur líka sagt mér fréttir, og hans
vegna gleðja þær mig. En þú ...“
Cathrine fölnaði. Varir hennar skulfu, og
tárin komu fram í augu henni.
„Nin, þetta þurfti engu að breyta hvað
okkur snertir. Við gætum búið hér öll, þegar
þú værir kvæntur Jill?“
„Nei!“ hrópaði hann. „Nei, það vil ég
ekki.“ Tilfinningastríð hans og ótti þekktu
engin takmörk þessa stundina. „Eg get ekki
búið hér á Guise án Jill. Það væri mér ógern-
ingur. I hamingjunnar bænum, Cathie, hef-
urðu enga samvizku, berðu enga virðingu fyr-
ir Andrew eða mér? Iíann er maðurinn þinn,
þú ert gift honum, og nú ...“ Hann þagnaði.
„En það ert þú, sem ég elska, Nin!“ Hún
þrýsti sér að honum í örvinglun. „Ekki And-
rew — heldur þig!“
„Þetta geturðu sagt núna ...“ Hann gat
ekki leynt fyrirlitningunni í rödd sinni. „Nei,
Cathie! Nei! Eg vil ekki heyra þetta, það
gengur of langt. Þú hefur Andrew, hann
elskar þig — er það ekki nóg?“
Hún hristi höfuðið í þrjózku. „Þú elskar
mig líka, Nin, hefur alltaf gert það, alveg
teins og ég elska þig. Slíkt breytist ekki. Þú
veizt, að það er mín vegna sem að þú gift-
ist ekki Jill.“
Já, hugsaði Ninian, sjúkur af viðbjóði bæði
á sjálfum sér og henni. — Það hafði verið
Cathiear vegna, að hann hafði sett Jill í þá
aðstöðu, að hún rauf trúlofunina. En hvernig
" ' .■!
'■ J
gat hami — í öll þessi ár — talið sér trú
um, að hann elskaði Cathrine? IJún var ekki
annað en eftirlætisbarn, sem grét vegna
þess sem hún gat ekki fengið og var reiðu-
búin að táldraga manninn sinn hvenær sem
var. Ninian greip rólegur og öruggur undir
liandlegg hennar og leiddi hana fram á gang-
inn, en reyndi um leið að stilla sig.
„Far þú nú inn á þitt herbergi, Cathie,“
sagði hann alvarlegur, „og þvoðu þér í fram-
an. Komdu svo niður til gestanna okkar.
Þetta á ekki að endurtaka sig, heyrirðu það,
og þú segir Andrew ekkert um þetta. Alls
ekkert. Skilurðu það ? Það er kominn tími til
að þú vaxir úr grasi og hagir þér efir því.
Ef þú vilt fara að mínum ráðum, þá skaltu
gera hvað þú getur til að vinna Andrew aft-
ur, því að þrátt fyrir allt, þá elskar hann
þig. Það get ég gefið þér orð mitt upp á.“
Cathie leit á hann, hætti að gráta; var í
senn undrandi og sár. „En hvað um þig?“
hrejdti hún úr sér. „Hvað ætlar þú sjálfur
að gera? Fara aftur til Jill Arden og biðja
liana um að giftast þér eftir allt saman?
Er það það, sem þú ætlar þér?“
Iíann hristi höfuðið. „Ég er ekki nógu
góður lranda Jill, það var bjánaskapur af
mér að halda það. Hún má vera fegin að
vera laus við mig, eins og ég hef farið með
hana. En þú þarft ekki að hafa áhyggjur
af mér lengur, Cathie. Ég skal gera það sem
skyldan býður mér. Þú verður að hugsa til
Andrews og framtíðarinnar —- Andrews og
barnsins. Og farðu nú. Flýttu þér, það er það
minnsta sem þú getur gert. Ég fer niður.“
Cathie bældi niður hiksta og hljáp frá hon-
um. Hann gekk rólegur niður stigann. í að-
alsetustofunni hitti hann fyrir ömmu sína
ásamt Jocelyn og Alastair Farquhar, Andrew
og Jill.
„Þú ert nokkuð seinn fyrir, Nin.“ Gamla
lafði Guise talaði lágt.
„Já.“ Hann kyssti liana á kinnina, en kom
ekki með neina skýringu. „Ég bið afsökun-
ar, amma mín. Þig líka, Jocelyn. Ég biðst
afsökunar / ‘
„Ég skal verða fyrst til að hafa þig af-
sakaðan, eins og þú varst orðinn gegndrepa
í dag,“ flýtti Jocelvn sér að segja. „Komdu
og segðu okkur hvemig þér fannst hátíðin,
þegar þú ert búinn að fá þér sherrýglas. Ég
hef varla séð þig í allan dag.“
116
HEIMILISBLAÐI®