Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 27

HS, jafnvel ekki við þig. Sleppum því tali, ef
Þú vilt vera svo vænn. En ég vil ekki, að
annna viti þetta fyrr en á morgun."
,,Ég skal elcki nefna neitt við liana,“ full-
yrti Andrew. „En í sannleika sagt, Nin, þá
hlýtur eittlivað að vera brogað við þig, því
að ...“
„Eg sagðist ekki vilja ræða þetta,“ sagði
Ninian. „Ef þér er sama!“
„Já, ef það er raunverulega vilji þinn,
Pá ...“ Andrew bikaði og roðnaði. „En ...
eg kom eiginlega til að segja þér dálítið
annað.“
„Nú?“ Loksins var Ninian búinn að setja
a sig bindið. Hann greip veskið, smeygði sér
í það og tók að hneppa því. „Hvað var það?“
Þeir heyrðu, að dyrabjöllunni var hringt
niðri, og hann vissi að Jill og Farquhar-fólk-
var komið. Andrew stundi. „Þau eru kom-
in. Ég- verð að fara. En ...“ Hann brosti
allt í einu. „Það eru góðar fréttir, sem ég
hef að færa,“ sagði hann, „og ég vona að
þér finnist það líka.“
„Sjálfsagt — ef þú vilt.“ Ninian irar far-
mn að verða óþolinmóður. „En hverjar eru
þær ?“
Andrew svaraði lágt: „Cathie mun eign-
ast barn. Hún sagði mér það í kvöld.“ Hann
nam staðar við dyrnar, og þar sem Ninian
svaraði engu, bætti hann við: „En hafðu ekki
úátt um það. Cathie er ekki eins og ánægð
með þetta og ég er — hiin grét þegar ég fór
Pt frá henni. En hún mun venjast því og
s®tta sig við það; og svo líka — ja, það er
aldrei að vita. Ég verð að játa, að mig hefur
aútaf langað til að verða faðir — ungbörn
eru dásamleg, og ég held, að Cathie verði þá
f.vrst vaxin kona, þegar hún hefur sjálf eign-
azt barn. Það gæti jafnvel hugsazt ...“ Og
hann brosti-: „Það gæti hugsast, að hún
8'leymdi þér. Ekki satt?“
>,Já,“ svaraði Ninian hugsi. Hann rétti
ívam höndina: „Ég óska þér til liamginju,
Andrew. Þetta gleður mig mjög mikið.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði Andrew. Hann
tók í framrétta hönd bróðurins.
„Cathie hefur vitað þetta um vikutíma.
^krýtið, að hún skvldi ekki hafa orð á því
f.vrr, finnst þér ekki? En það gerir svosem
úvorki til né frá — nú verð ég að fara og
t_aka á móti gestunum. Kemur þú ekki hvað
úr hverju?“
H E IM IL I S B L A Ð I Ð
„Eftir fimm mínútur,“ svaraði Ninian.
Ilann greip jakkann sinn, þegar bróðir hans
var búinn að láta aftur á eftir sér.
15. KAFLI
Ninian fyllti sígarettuveskið sitt og var
í þann veg að fara niður, þegar hann lieyrði
gengið að dyrunum á háhæluðum skóm og
bankað.
„Nin — ert þú þarna?“ Það var rödd
Cathrinar — varla hærri en hvísl. Hann opn-
aði dyrnar, og hún brosti við honum. Hún
virtist svo lítil og næstum hjálparvana í sam-
kvæmiskjólnum sínum með skinnslá á herð-
unum. Hár hennar var svo vel burstað og
greitt, að það gljáði, og í augum hennar var
Ijómi, sem hann hafði aldrei orðið var við
fyrr. Samt voru hvarmarnir grunsamlega
rauðleitir undir púðrinu, og rödd hennar var
ekki fullkomlega skýr.
„Sæl,“ sagði hann vandræðalegur — og
hissa á því, að hún skyldi koma á hans fund,
þegar hún átti að fara að taka á móti gestum.
„Þú komst seint heim, Nin. Ég hélt þú
myndir ekki verða reiðubúinn tímanlega.“
„En það hef ég orðið, eins og þú sérð.“
Ilann ætlaði að fara fram á ganginn til henn-
ar, en hún ýtti við honum inn fyrir dyrnar
og lagði hurðina hljóðlega að stöfum á eftir
þeim. Undir hendinni hélt hún á ljósmynd
í ramma, og þessa mynd setti hún á borðið
hans, þar sem hún hafði eitt sinn staðið. Það
var mynd af henni sjálfri, og lnin sneri sér
brosandi að Ninian og mælti: „Ég var búin
að taka hana burtu? Var það ekki heimsku-
legt? Eins og liún kæmi að nokkurri sök?
Tókstu eftir því, að hún var liorfin?“
„Já,“ svaraði Ninian furðu lostinn, „auð-
vitað tók ég eftir því.“
„Saknaðirðu hennar?“
Hann svaraði ekki. „Cathie,“ spurði hann,
„hvers vegna kemurðu með hana aftur?“
„Hvers vegna? Ó, Nin, spyrðu að því?“
Hún gekk í átt til hans með framréttar hend-
ur. Hugsunarlaust greip hann um þær, en
gaf ekki í skyn, að hann ætlaði að taka hana
í fang sér. „Já, ég spyr — hvers vegna?“
„Nin ...“ Hún lyfti höfði með sundur
skildar varir. Hann fann andardrátt hennar
115