Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 9
Bæn mín var heyrð - þráft fyrir alt
Unga, óhamingjusama ekkjan bjóst við kraftaverki — og sá
ekki, að hjálpin kom eftir hljóðlátari leiðum.
Eftir PAMELA HENNELL
Hversu oft heyrist örvilnuð og særð mann-
eskja segja: „Eg reyndi að biðja, en fékk
ekkert svar.“ Ég hef sjálf margoft sagt hið
sama, eftir að sorgin hafði gjört líf mitt tóm-
legt og tilgangslaust, og að lokum hætti ég
að trúa á nokkra hjálp fyrir bæn. En dag
nokkurn gerðist dálítið merkilegt, sem batt
enda á biskju mína.
f hjónabandi mínu öllu var lífið löng röð
annsamra, sólríkra daga, þar sem alls ekki
virtist vera rúm fyrir bænir eða kirkjugöng-
ur. Þau tíu ár, sem maðurinn minn og ég
fengum að vera saman, nægði okkur ást okk-
ar, sem var fyllt gleði og hlátri. Einu von-
brigðin voru þau, að við eignuðumst engin
börn. En þegar maðurinn minn fékk skyndi-
lega lungnakrabba, hrundi litli, öruggi heim-
urinn okkar í rúst umhverfis mig. Ég reyndi
í örvæntingu minni að snúa tímanum aftur
á bak. Ég sárbændi Guð um að bjarga lífi
Toms, en eftir öll þessi ár voru bænir mínar
marklausar. Mánuðirnir liðu — langir, hræði-
legir mánuðir — og Tom dó. Nú bað ég ekki
lengur fyrir honum, heldur fyrir sjálfri mér:
-JTjálpaðu mér! Hjálpaðu mér til þess að
bera þessa einveru og örvæntingu!“
En það var jafnan eins og ég væri að kalla
í stóru, auðu herbergi, sem aðeins endurkast-
aði mínum eigin orðum eins og dautt berg-
uiál. Loks gafst ég upp; ég neitaði að hlusta
á vinsamleg ráð prestsins og gekk ein hina
Ömurlegu leið mína, lengra og lengra inn í
bina hættulegu sjálfshyggju sársaukans.
A einmanategri göngu minni mætti ég öðr-
Um, sem voru þjakaðir af sorg: manni, sem
bafði misst einkason sinn, roskinni, barn-
binsri ekkju, ungri stúlku, sem hafði misst
báða foreldra sína í eldsvoða, og mörgum,
mörgum öðrum. Þeir, sem voru nógu sterkir
1 trúnni, þroskuðust í sorginni, en aðrir reik-
uðu ringlaðir um, rótlausir og uppgefnir á
sjálfum sér eins og ég sjálf. Við gátum öll
s> frá því, að við hefðum beðið Guð um
að hjálpa okkur að bera söknuðinn, en ekk-
ert hafði gerzt. „Hvers vegna svarar hami
bænum annarra manna, en aldrei okkar bæn-
um?“ spurðum við.
Ég skildi fyrst á köldu desemberkvöldi 16
mánuðum eftir lát manns míns, hve blind
og sljó ég hafði verið. Ég hafði farið til Lon-
don til þess að flýja frá minningunum, sem
gerðu mér lífið að helvíti á gamla heimilinu
mínu. Fyrst framan af var ég allt of önn-
um kafin við að leita að stöðu til þess að
hugsa mikið um fortíðina. En þegar liðnar
voru tvær vikur, rakst ég á einn af viðskipta-
vinum manns míns, og það kallaði fram all-
ar minningarnar að nýju. Tilhugsunin að
eiga að fara heim í mannlausa íbúðina var
mér svo óbærileg, að ég gekk um götumar
klukkustundum saman. Myrkrið kom, og þok-
an lagðist yfir milljónaborgina. í fjarlægð
heyrði ég klukku slá átta, þegar ég beygði
frá Old Brompton Road inn í Queensgate.
Og þarna sá ég í þokunni lrirkju með dyrnar
upp á gátt. Gamla bænin „Iljálpaðu mér,
hjálpaðu mér!“ kom aftur upp í huga mér.
Ég gekk inn fyrir, þreytt og kjarklaus.
Það var lítil kirkja, köld og rök, aðeins
upplýst af þrem blaktandi kertum. I dauf-
um bjarma þeirra gat ég grillt í mörgu auðu
bekkjaraðirnar. Ég stóð þarna enn á báðum
áttum, þegar þögnin var allt í einu rofin af
örvæntingargráti — hásum, sársaukafullum
gráti karlmanns.
Fyrstu viðbrögð mín voru ótti, og ég sneri
mér við til þess að hlaupa leiðar minnar.
En sársaukinn í hálfkæfðum ekkanum, sem
bergmálaði í mannlausri kirkjunni, knúði
mig til þess að nema staðar úti við dyrnar.
Ég gekk ófús inn eftir ganginum á hljóðið,
þangað til ég sá samanhnipraða mannveru
inni á einum bekknum. Ég lagði kviðin hönd-
ina á öxl mannsins og hvíslðai: „Er nokkuð,
sem ég get hjálpað yður með?“ Hann leit
upp til mín. Það var ungur maður, ljóshærð-
H E IM IL I S B L A Ð I Ð
97