Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 31

jafnvel liverfa henni, eða að minnsta kosti
hjaðna til muna.
Dansinuni lauk, og Ninian sleppti henni.
Þau litu alvarlega hvort á annað, og þegar
dansgólfið tæmdist umhverfis þau sagði
tann: „Bg þakka þér fyrir, Jill.“
„Fyrir dansinn V ‘ spurði hún beisklega.
„Fyrir allt. Fyrir það, að þú komst í kvöld.
Fyrir það, að þú ert ... svo ...“ Hann fann
ekki réttu orðin og leit kjálparvana á hana.
„Svo ... hvað?“ sagði Jill hikandi.
„Eg veit það ekki. Fyrir það að þú ert
þú, býst ég við. Þú hefur verið fjarska þol-
inmóð við mig, og ég hef ... hamingjan góða,
ég hef hagað mér og hugsað kjánalega.“
Vonarneisti kviknaði: „Kjá... kjánalega,
Nin?“
_ Hann kinkaði kolli. „Fram fir öllu hófi.
Eg ætlast ekki til þess, að þú getir skilið
Það eða fyrirgefið mér. Ég veit sveimér ekki
hvort ég skil það til fulls sjálfur. Heyrðu
lnig ...“ Hann strauk henni laust um arm-
mn: „Við verðum að tala sarnan um þetta
við tækifæri, finnst það það ekki?“
Jill kinkaði kolli, en litli vonameistinn dó.
>,Það verðum við ... En ...“
„Það er enn í lagi, þú veizt það,“ sagði
hann. „Þú talaðir um að fara, en það er þó
ekki nauðsynlegt að eyðileggja fríið þitt og
eyðileggja eitthvað fyrir Joss. Ég get farið
burtu. Ég held líka, að mig langi til þess.
Ég get sótt um eitthvert annða starf — ég
ei' alveg búinn að ná mér.“
„Ætlarðu ekki að verða um kyrrt hér —
°S stjórna Guise-óðali ?“
Hann yppti öxlum. „Andrew getur haldið
lnú áfram. Við höfum gert upp allar sakir.
Ég hef samþykkt, að öllum fáanlegum fjár-
^uunum skuli ráðstafa til heimilisins og húss-
lns, en ekki í Bentley-bíla eða slíkt. Auk þess
)nun hann innan skamms fá barn til að sjá
f.Vrir. Hann talaði jafnvel um að vitvega sér
'Uvinnu ...“ Hann þagnaði, þegar hann sá
f'ipinn á Jill. „Hvað er að, Jill? Þú ná-
fölnar!“
. JiU stundi þungan. Svo spurði hún skjálf-
I odduð: „Sagðirðu, að Andrew myndi innan
s«ammt þurfa að sjá fyrir barni? Áttu við,
a ^ann og Cathie ...“
svaraði hann rólega. „Þau verða
þrjú. Þau sögðu mér það núna í
II E IM IL I S B L A Ð I Ð
kvöld. Mér finnst það ágætt, eða finnst þér
það ekki — allra okkar vegna?“
„Er það þín afstaða?“
„Já, Jill, það er það.“ Ilann leit fast á
hana. Dansgólfið var autt, nema hvað þau
tv östóðu þarna á því miðju, án þess að gera
sér grein fyrir því. „Það var þess vegna sem
ég sagðist hafa hagað mér eins og kjáni,“
bætti Ninian við skömmustulegur. Hann kom
sér ekki til að segja Jill frá því, hvernig
Cathie hafði komið til hans og það sem á
milli þeirra hafði farið áður en miðdegis-
verðurinn átti sér stað. Hún myndi víst alla-
vega ekki trúa endalokunum á þeim orða-
skiptum, en það var heldur ekki mikið meira,
sem hann ga tsagt. „Þetta gerist nokkuð seint
— fyrir okkur. Finnst þér það ekki?“
Hix, hugsaði Jill þreytulega. Þetta gerðist
heldur seint. Fyrr í dag, áður en hann vissi
nokkuð um þetta, hafði hún beðið hann um
að velja milli sín og Cathiear, og þegar hann
hafði neitað því, þá hafði hún slitið trúlof-
uninni. Kannski hafði það tilboð verið lagt
fyrir á röngum tíma; kannski þýddi það,
að hún treysti honum ekki lengur — en alla-
vega hélt hann það, að líkindum. Og hún
varð líka að viðurkenna með sjálfri sér, að
hún hafði ekki treyst honum fullkomlega.
En núna — þar sem hún stóð og starði á
Ninian og sá öryggisleysið í svip hans . . .
Hlaut þá allt að vera búið ? Hann elskaði
hana ekki, en það hafði liann víst heldur
aldrei gert. Var ástin einasti grundvöllur
hjónabands? Ekki var það þannig í Frakk-
landi, þar sem hjúskap var „ráðstafað“ —
og heppnaðis tágætlega. En fyrir liana og
Nin ... Jill hikaði andartak, og henni var
ljóst, að í rauninni var þetta þýðingarmesta
stundin fyrir þau bæði. Ef hún gat ekki unn-
ið ást hans nú, myndi henni ekki takast það
í hjónabandi með honum; en án ástar myndi
hjónaband þeirra verða dauðadæmt.
Hún sannfræðist þegar hún leit á hann.
„Nin,“ sagði hún blíðlega, „ég skal fara burt.
Ég skal fara til Parísar í fyrramálið. Joss
veit heimilisfangið mitt. Ég held þér sé það
ljóst líka, að það hentaði hvorugu okkar að
’beita blekkingum. En við gætum byrjað að
nýju — ef þú kemst að raun um, að þig lang-
ar til þess, eftir að ég er farin. Það er ekki
of seint til þess þá.“
Svipur hans ljómaði, en á samri stundu
119