Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 14

Sumarkveðia
Fósturjörðin fyrsta sumardegi
fagna vildi börnum sínum með;
henni fylgdi fjöldinn margvíslegi:
fuglar, ormar, hestar, menn og féð.
Furðu kyrr, að fósturjarðar vilja,
fjöldi slíkur allur þögull stóð,
Móðir, jörð, bað manninn fram að þylja
móti sumri hjartalaginn óð.
Hann þá kvað, til himins augum renndi:
„Hjartað lifnar við þinn komudag;
þig af hœðum þjóða faðir sendi,
þegar til að greiða bágan hag.
Kom þú lieill með himinsenda blíðu
hlœr þér móti fold og eyjaband;
unun margföld ofan frá þér líður
yfir dal og fjall og haf og land.“
„Hœgir brjósti, hlýnar loft á kinnum,
himinbláma mjúkan augun sjá;
horfin dimma hverfur burt úr minnum,
liiminljósi þegar fyrir brá.
Láttu stöðugt Ijósið frá þér skína,
lán og unun veit í liverjum stað,
unz oð höfum alla blessun þína
allir saman notað; verði það.“
Hagadýrin höfði drápu niður,
hvíldu grön á framsprettandi rót,
gróðurilmi gripu langeygð viður,
girug störðu jarðarsverði mót.
Mœndi jörð á mergðir barna sinna,
móðurástin djúpt í brjósti lá,
linigu tárin heilög móðurkinna,
heilög gleði skein af móðurbrá.
„Kom þú lieill, sem hýrgar limu kalda,
heimtar aftur til mtn sofnað fjör.
Löng var stund, er Ijósu mátti eg falda,
lengi strauk eg nauðug freðna skör.
Kom þú heill, sem kólnað móðurlijarta
kœrum aftur lífgar móðuryl,
lofar mér í skrúða fögrum skarta,
skapar börnum mínum allt t vil.“
„Verið, börn mín, blíð og kát t sinni,
burt er liðin raunatíðin hörð;
finn eg sprikla fjör t gömlu skinni,
fœrist aftur líf t kaldan svörð.
Lítið á, hve liður yfir grundu
lifnað fjör t mjúkum sumarblœ.
Brýnið raustu, börn, á gleðistundu;
barna rómur gleður móður œ.“
Þá var kátt, er kvikar raddir sungu;
kom frá lijarta gleðirómur sá;
söng þar hvert með sinnar móður tungu,
sarnan ja,rðarbörnin stór og smá.
Meðan hestur mákka reistan sveigði
meðan brast úr nauti svírahljóð,
baula. þollaus birkiklafann teygði,
básinn trað, og hátt á öndu stóð.
Þaut i lofti þungur vœngjasúgur,
þótti leiftra marglitt fjaðrablik;
fiðurbúinn fór til skýja múgur,
fagursöngva þreytti lœtin kvik.
Úði, krúði skorkvikinda skari,
skriðarsuðu teygði digran nið.
Hljómar blendust liundrað radda fari,
há var tign í samanstilltum klið.
Sveinbjörn Egilsson.
6. 3. 1791 — 17. 8. 1852.
102
heimilisblaðið