Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 12

ég gerði mér í liugarlund, hvernig hún
mundi líta út á leið til guðsþjómastu á sunnu-
deginum í nýja skartinu og í skóm, sem marr-
aði í, þegar hún gengi inn eftir kirkjugólf-
inu. Bn þegar ég mætti henni næsta mánu-
dag, sá ég mér til undrunar, að hvin var enn
í tötralega kjólnum sínum og var enn með
litla drenginn í sjalargarminum.
„Hvar eru nýju fötin þín?“ spurði ég ó-
sjálfrátt.
Hún eldroðnaði. „Það voruð þá þér,“
sagði hún. Og eftir langa þögn bætti hún við
án þess að líta á mig: „Ég hef veðsett þau.
Það var enginn matur til heima, og Miehael
þurfti að fá mjólkina sína.“
Bg horfði á hana án þess að mæla orð.
Ég skildi, að hún vildi alltaf fórna sjálfri
sér, gefa elskaða litla bróður sínum allt, sem
hún átti. Hún var svo grönn og veikbyggð á
að líta, að ég fann bylgju meðaumkunar
koma upp hjá mér. Næsta dag fór ég til föð-
ur Walsh, prestsins í sókninni, sem Loughran
tilheyrði.
Það birti yfir andliti lians, þegar ég tal-
aði um Rose, og þegar ég hafði gert grein
fyrir uppástungu minni, sat hann um stund
og hugsaði. Síðan kinkaði hann hægt kolli.
„Það verður ekki auðvelt að telja hana á
þetta,“ sagði hann og brosti skölcku brosi,
um leið og hann fylgdi mér iit. „Hún er móð-
ir af allri sálu sinni. Það er það, sem veitir
henni þennan einkennilega styrlv.“
Þegar ég hafði skrifað nauðsynleg bréf
mín viku seinna, gekk ég einbeittur til Loug-
hran Street. Börnin sátu í kringum borðið,
en Rose stóð með áhyggjusvip og var að skera
afganginn af brauði niður í sneiðar. „Þú
verður að fara burt, Rose,“ sagði ég.
Hún starði skilningslaus á mig og ýtti frá
liárflyksu, sem hafði fallið niður yfir hrukk-
ótt enni hennar.
„Út til nokkurra vina minna, sem heita
Carroll. Þau búa í Glaway,“ hélt ég rólegur
áfram. „Mánaðartíma. Á búgarði, þar sem
þú átt ekki að gera annað en að fóðra kjúkl-
inga og hlaupa um engin og drekka margar
fötur af mjólk.“
Glaðlegum eftirvæntingarsvip brá snöggv-
ast fyrir á andliti hennar, en hann hvarf
jafnskjótt aftur. Hún hristi höfuðið.
„Nei, ég verð að gæta barnanna... og
pabba'1.
„Það er búið að ráðstafa því öllu. Systurn-
ar annast um þau. Þú verður að fara, Rose,
annars verður þú veik.“
„Ég get það ekki,“ sagði hún. „Ég get
ekki farið frá litla drengnum.“
„Taktu hann þá með, þrákálfurinn þinn!“
Augu hennar ljómuðu af gleði, og þau
ljómuðu ennþá skærar daginn eftir, þegar ég
og faðir AValsh fylgdum henni og Michael til
járnbrautarlestarinnar. Þegar lestin tók að
hreyfast, sat hún og vaggaði litla drengnum
á grönnu, beinaberu hnjánum sínum og hvísl-
aði í eyra honum: „Við eigum að fara upp í
sveit, Micliael — til kúnna... “
Það voru eintómar góðar fréttir, sem við
fengum frá Carroll-fjölskyldunni. Rose
þyngndist og hjálpaði til á búgarðinum. Við-
vaningslegu orsendingarnar á póstkortunum
frá henni sjálfri, báru vott um gleði og ham-
ingju, sem hún hafði aldrei kynnzt áður —
og enduðu óhjákvæmilega á hrifningarfrá-
sögnum af því, hve gott væri fyrir Michael
að vera uppi í sveit.
Tíminn flaug áfram, og þegar mánuðurinn
var nær liðinn, sprakk allt í einu sprengja:
Carrolls-hjónin vildu ættleiða Michael. Þau
voru miðaldra og áttu engin börn og voru
góðum efnum búin. Þeim var farið að þykja
vænt um litla drenginn og gátu veitt honum
miklu betri kjör en hann mundi nokkurn
tíma fá heima.
Hanny Donegan fannst þetta auðvitað vera
tilboð, sem bæri ekki að hafna. En allt var
undir því komið, hvað Rose segði, og hún var
algjörlega látin ráða um að taka ákvörðun-
ina.
Ekkert okkar vissi, hvað hún hafði ákveð-
ið eða hvað það hafði kostað hana að taka
ákvörðun sína, fyrr en hún kom aftur einn
góðan veðurdag — ein.
Hún var glöð yfir að sjá hin systkini sín
og föður sinn aftur, en alla leiðina frá járn-
brautarstöðinni var hún þögul og fálát, eins
og hugsanir hennar væru í órafjarlægð. Þa
fyrst, er hún kom heim í Loughran Street,
herti hún sig upp, og smám saman féll allt
aftur í sama farveginn, og hún stjórnaði aft-
ur litla heimilinu með móðurlegum myndar-
skap. Hún var enn samvizkusamari en áður.
Hún gerði allt, sem hún gat til þess að rétta
föður sinn við, og það varð eftirminnilegur
dagur, þegar hann lofaði henni að lokum, að
100
HEIMILISBLAÐIÐ