Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 22

margra ára skeið. Ég- var ekki tvö nndanfarin
ár í kuldabeltinu, en ég var heillaður af
Cathie og stóðst ekki mátið. En nú bíða þau
Cathie og Nin ...“ Hann henti á Bentley-
inn. „En ef ég væri í þínuni sporum, myndi
ég taka með regnkápu. Það getur farið að
rigna aftur. Það er löng leið frá bílastæðinu
að tjaldi prófastsins, og ég er ekki með regn-
hlíf.“
Andrew setti bílinn í gang og sagði um
leið: „Það er líka annað, sem ég myndi gera,
ef ég væri þú. Ég myndi fá Nin fyrir mig
— burt frá öllu þessu. Það myndi borga sig.
Veiðiför að Lorne-vatni eða smátúr í Bent-
ley-inum. Cathie er aðeins draumur fyrir
Nin, en það þarft þú ekki endilega að vera.“
„Ne-i. Nei, ég býst elcki við því,“ svaraði
Jill, en svar hennar var ekki talað af sann-
færingu.
Þegar þau komu að bílastæðinu, var aftur
skollin á íirhellisrigning. — Dapurlegir tón-
ar sekkjapípanna kváðu við frá flaggprýddu
skemmtisvæðinu.
14. KAPLI
Regninu linnti ekki allan eftirmiðdaginn.
Jill slcalf af kulda. Hún rabbaði við frú
Provost, horfði á þjóðdansana og íþrótta-
fólkið; Ninian sat við hliðina á henni, hugsi
á svip og miður kátur. Jill fannst eins og
þau hefðu nú hitzt í fyrsta skipti, og vinar-
neistinn, sem Andrew hafði tekizt að tendra,
slokknaði.
Cathie, sem farið hafði í bílnum ásamt
Andrew til að skoða sýningu á landbúnað-
arafurðum, kom aftur til baka hálftíma síðar
ein síns liðs. Hún sagði, að Andrew þyrfti
að vera dómari í skotfimi; sat svo kyrr í
tjaldinu, hljóðlát eins og skuggi, en Jill fann
sífellt fyrir nærveru hennar.
Klukkan hálflfimm kom lafði Guise í
stutta kurteisisheimsókn, innvafin í loðfeld
og með Elspeth við hlið sér, sem hélt yfir
henni regnhlíf. — Þegar hún fór, var dag-
skránni lokið, nokkurri stundu fyrr en ráð-
gert hafði verið, og Jill iíthlutaði verðlaun-
unum. Provost hélt fyndna ræðu, og síðan
kvaddist fólk með loforði um að hittast aft-
ur á dansleiknum.
Þegar nú loksins þessi hátíðahöld voru af-
staðin, svipaðist Jill um eftir bíl Jocelynar,
til þess að geta orðið frænku sinni samferða
og leyft Ninian að fara heim á Guise-óðal
ásamt Cathie og Andrew. En henni til mik-
illar furðu AÚldi Ninian þetta alls ekki. Hann
greip undir handlegg hennar og leiddi hana
framhjá bifreið Joeelynar og að öðrum
straumlínulöguðum, sem hafði verið lagt öllu
lengra burtu. „I rauninni er þetta brúðkaups-
gjöf frá ömmu,“ sagði hann. „Ég vil bara
segja þér það fyrirfram, því ég bjóst við,
að þú myndir kunna við hann.“
„Ó! Hann er dásamlegur, Nin. Mér líkar
hann svo sannarlega. Þetta er ævintýralega
falleg gjöf.“
„Já.“ Hann hjálpaði henni upp í og sett-
ist sjálfur undir stýri. „Ég hafði hugsað mér,
að við ækjum svolítið, en veðrið er svo dap-
urlegt, og svo höfum við heldur ekki mikinn
tíma. Miðdegisverðurinn er klukkan átta.“
Jill kinkaði kolli. Skyndilega fannst henni
sem hún fengi kökk í hálsinn og ætti bágt
með að koma upp orði. „Nin, gætum við ann-
ars ekki ekið eitthvað svolítið V Ég veit það
er mikil bleyta, en ...“
„Elskan mín, ef þú vilt, þá gerum við það.
Mér er sama um þetta veður, en ég hélt bara,
að þú vildir helzt vera innanhúss.“
,,Nei.“ Jill leitaði eftir sígarettuhulstrinu.
„Vilt þúf ‘
„Já, þakka þér fyrir. Þú værir væn, ef þú
Irv'eiktir í lienni fyrir mig.“
Jill kveikti í sígarettu og rétti honum hana.
Þetta var ekki nema smáviðvik, en það kom
henni samt til að finnast hún nær honum en
áður. — Hendur þeirra snertust aðeins, og
Ninian brosti við henni. „Þakka þér, Jill. —-
Góður bíll þetta, sem við eigum, finnst þér
ékki?“ Þau ólra út fyrir Lorne og juku hrað-
ann svo að vegbleytan skvettist langar leiðir.
„Ég þarf reyndar að láta athuga hann vel
á verlcstæði, en annars kann ég strax vel við
hann; hvað finnst þér?“
„Ó, já svo sannarlega,“ svaraði Jill og var
innilega glöð í lijarta sínu, því að nú fannst
henni hún kannast við hin gamla Nin, elsku-
legan og heillandi í framkomu.
Hann greip laust um hönd hennar. „Þér
er vonandi ekki kalt, hm?“
„Nei.“
„En það er köld á þér höndin.“ Hann
strauk um hana af gætni.
110
H E IM IL I S B L A Ð IP