Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 19

Mágkona hans
Eftir ALEX STUART
Jill sá þau fara, og það var eins og hnífur
væri rekinn henni í hjartastað. Þau hlógu að
einhverju, áður en þau stigu inn í bílinn, og
hvorugt þeirra sneri sér við til að veifa henni
í kveðjuskyni. Ninian tók í höndina á Ctahie
á meðan hún fór inn, lagði teppi yfir hnén
á henni og steig svo sjálfur upp í. Það virtist
hýrna yfir honum, rétt eins og það væri hon-
Um gleðiefni að geta komizt undan ásamt
Cathrine í fáeinar klukkustundir; en gleði
Jill rénaði. Hún hugleiddi, hvaða tilgangi
allt þetta gæti þjónað. Líklega var það Cath-
Hne, sem framvegis yrði honum eitt og allt.
Sjálf gat Jill trúlofazt honum, gifzt honum,
— en Cathrine myndi alltaf eiga hjarta hans.
Húsið virtist alveg óvenju þögult. Joeelyn
áafði farið með alla fjölskylduna og tekið
mat með sér, þannig að þjónustufólkið átti
einnig frí og gat farið með.
Ekki ætlðai Jill sér að fara að ráðum Nin-
ians, því að enda þótt hún svæfi illa um nótt-
ina, var það öruggt, að hún gæti ekki sofn-
að núna, þótt hún legðist fyrir. Nú virtist
sem vinnan væri hennar eina úrlausn og svar,
eins og svo oft endranær. Hún þurfti ekki að
sóa þeim tíma, sem liún liafði nú svo óvænt
fengið upp í hendurnar; hixn gat fullgert
^ayndina af Niall. Hún tók fram liti og
pensla, fór í slopp og tók til við að mála.
Eegnið hélt áfram að hellast úr loftinu og
bylja á rúðunum, en innan stundar var hún
svo niðursokltin í iðju sína, að hún hætti
að veita því minnstu athygli. Myndin var vel
áeppnuð, og fullvissan um það veitti henni
^aikla ánægju. Jocelyn var ekki búin að sjá
áana, því að þau Niall ætluðu að færa henni
áana í afmælisgjöf; Joeelyn hafði ekki einu
sinni gægzt undir lakið, sem þau höfðu breitt
yfir hana á meðan ekki var unnið að henni.
En hún hugsaði til þess með hreykni,
hversu nauðlík Niall myndin var. Hún gekk
öokkur skref aftur á bak og virti hana fyrir
ser gagnrýnin; þá lieyrði hiin allt í einu
fótatak í forstofunni, og karlmannsrödd hróp-
aði nafnið hennar. Hjarta hennar tók við-
hragð. Ninian! Það hlaut að vera Ninian,
kominn aftur til að sækja hana. IIún smeygði
sér úr sloppnum og opnaði dyrnar. „Hér er
ég, Nin. Og ég ...“ Þegar hún kom úr hjartri
vinnustofunni virtist skíman á ganginum kol-
niðamyrkur, og hún sá ekki greinilega hver
þarna var. Svo gerðist það fyrirvaralaust,
að hún var komin í fang mannsins; varir hans
leituðu vara liennar af nautnþyrstri þrá, sem
hún fann bergmála innra með sjálfri sér.
„Nin,“ sagði hún. „Ó, Nin ...“ — en þá
uppgötvaði hún á samri stundu, að þetta var
alls ekki Nin, heldur Andrew.
Hún sleit sig lausa og leit á hann, særð og
hrygg.
„Því gerirðu þetta, Andrew ? Því í ósköp-
unum ? Þetta er ekki heiðarlegt!“
„Ekki það ?“ Andrew leit á hana vand-
ræðalegur, en brosti þó.
„Nei. Þú vissir, að það var dimmt hér, og
ég gat ekki vitað að það varst þú.“
„Góða Jill, vissulega var mér það Ijóst.
Eg hrósa mér heldur ekki af því, að ég hefði
fengið svona hlýlegar móttökur að öðrum
kosti. Eg veit vel, hvað þér finnst um mig.
En ...“ Brosið hvarf af andliti hans. „En
þetta sagði mér dálítið, sem ég vissi ekki.
Hversu lengi hefurðu verið hrifin af mín-
um ágæta bróður?“
Jill roðnaði. „Ég skil ekki, við hvað þú
átt.“
„Ertu nú viss um það ?“ Það var engin
ertni í rödd hans lengur, og hann leit alvar-
legur á hana. Jill stóðst það ekki að horfast
í augu við hann. Hún hristi höfuðið og fann,
að hún var að gráti komin. Framkoma And-
rews hafði jafnan gert hana undrandi, en nú
olli hiin beinlínis vanlíðan.
„Yissulega,“ svaraði hún hneyksluð og
gekk inn í vinnustofuna. Hún uppgötvaði of
seint, að hún hafði ekki breitt yfir málverkið
HEIMILISBLAÐIÐ
107