Heimilisblaðið - 01.05.1969, Blaðsíða 32

byrjaði músíkin aftur og kæfði svar hans;
samt heyrði Jill undrunina í rödd hans, er
hann sagði: „Já — já, Jill. Þú hefur rétt
fyrir þér. Hvorugt okkar kunni að blekkja.
En ...“ Hann tók aftur yfir um liana: „Við
skulum dansa meira. Án þess að láta á neinu
bera ,og bara vegna þess að okkur langar til
þess — af því að þú ert Jill og ég er Ninian,
og þetta er fallegt lag. Ekki vegna þess ...
vegna þess að við erum trúlofuð og fólk bú-
ist við því af okkur.“
Hún dansaði áfram við hann, og nú var
það af fullkominni löngun hennar. Cathie og
Andrew dönsuðu sömuleiðis og brostu hvort
við öðru. Eftir að Jill hitti Andrew í London
liafði hún haldið að hann væri eigingjarn og
kaldhæðinn, bitur og vondaufur ungur mað-
ur, heillandi og aðlaðandi á vissan hátt, og
æstur í skemmtanir. Nú sá hún hann eins og
hann var, og hún dáðist að honum og bar
virðingu fyrir honum. Það var margt gott
við Andrew, en Cathrine hafði bara ekki
uppgötvað það ennþá. Barnið þurfti ekki
nauðsynlega að breyta neinu um það, en það
yrði þó möguleiki til þess að tengja þau sam-
an og gefa hjónabandi þeirra eitthvert gildi.
Það var engu líkara en Ninian hefði lesið
hugsanir hennar, því hann sagði:
„Er það ekki undarlegt, hvað við verðum
að hafa mikið fyrir því að hreppa hamingj-
una ? Þau þarna munu hljóta sína hamingju
aðeins þegar þau fá tímann til þess.“
„Já,“ svaraði Jill og forðaðist að líta í
augu hans. „Það vona ég, að þau geri.“
„Og þú og ég, Jill — heldurðu, að við get-
um það ?“
Hún leit nú einbeitt í augu honum: „Ef
við fáum tímann til þess, Nin. En við verð-
um að gefa okkur nægan tíma. Við bvrjuð-
um á vitlausum enda, skilurðu.“
„Já, ég veit.“ Hann þrýsti henni fastar
að sér. „Á ég að koma til Parísar, þegar við
höfum bæði hugsað málið skynsamlega og
í ró og næði?“
Iíljómlistin þagnaði. Þau litu aftur hvort
á annað, og Jill brosti. „Já,“ sagði hún blíð-
lega. „Já, Nin, komdu þá. En ekki fyrr.“
Hann rétti henni handlegginn, og saman
gengu þau yfir gólfið. Frú Provost sá l>au
og hallaði sér að manni sínum: „Þau eru
fallegt par, Duncan, finnst þér það ekki?“
Hann horfði þangað sem hún horfði. „Dá-
samlegt par. Og fjarska hamingjusöm.“
„Þau eru svo ástfangin hvort af öðru,“
sagði frúin sannfærandi.
17. KAFLI
Klukkan var næstum tvö þegar dansleikn-
um lauk, og tuttugu mínútur yfir þegar JiU
kom heim.
Joeelyn, sem hafði farið rétt áður en ballið
var búið, kallaði til hennar úr eldhúsinu:
„Jill, ég er búin að hita te handa okkur. Ég
hélt þig myndi langa í einn bolla, og þau
hin eru farin í háttinn. Eigum við að drekka
það liér?“
„Getum við ekki farið með það upp í
vinnustofuna mína? Mig langar svo til að
sýna þér mynd af Niall, ef þú ert ekki orðin
of þreytt.“
„Ég er alls ekki þreytt.“ Joycelyn tók
bakkann, og Jill kom á eftir henni og kveikti
ljósin. „En elsku Jill,“ sagði Joeelyn, „af-
mælisdagurinn minn er ekki fyrr en á þriðju-
daginn, það veiztu. Átti þetta ekki að vera
leyndarmál þangað til?“
Jill stundi. „Það var nú ætlunin. Niall get-
ur afhent þér það þann dag. Ég . . . Joss,
ég er hrædd um, að ég verði hér ekki þá.“
„Að þú verðir hér ekki?“ endurtók Joce-
lyn og hrukkaði ennið. „Ég botna bara eklu
neitt í neinu! Þú ætlar þó ekki að fara að
fara núna — rétt fyrir brúðkaupið!“
Jill tók við bakkanum af henni, setti hann
frá sér og lét aftur dyrnar. Síðan sneri hún
sér að frænku sinni. „Jú,“ sagði hún og fyr"
irleit sig sjálfa um leið: „Ég er að fara. Það
verður ekkert brúðkaup, skilurðu."
,,Ó!“ Jocelyn hálfhrópaði upp og stundi
við. Ilún hellti í bollana. „Jill — komdu og
setztu. Fáðu þér tesopa. Og mér þætti vsent
um, ef þú gætir gefið mér einhverja skyr"
ingu á þessu. GeturSu það ? Eða viltu helzt
ekki tala um það?“
„Ég skal reyna að skýra það, Joss.“
settist við hliðina á henni í legubekkinu
tók við tebollanum; það fór ekki á milli mála,
að hönd hennar skalf. Þegar allt kom til alls,
var ekki svo auðvelt að útskýra þetta mál
fyrir Joeelyn. „Má ég sýna þér myndina
fyrst?“
120
H E I M IL I S B L A Ð I P