Heimilisblaðið - 01.11.1977, Qupperneq 18

ef ég hef móðg-að yður. Ég efast ekki um,
að þér getið barið frá yður. Hér er hönd
mín, ef þér viljið rétta fram yðar og
gleyma því, sem ég hef sagt“.
Skuggann langaði mest til að láta hnef-
ann vaða á þennann dóna, sem stóð þarna
fyrir framan hann, en skynsemin sagði
honum að beygja sig. Hann tók því hönd-
sheriffáns og hristi hana innilega.
„Ég er ekki þannig, að ég beri kala til
yðar af þessu“, sagði hann.
,,Að hann beri kala til yðar!“ sagði Sylv-
ía. ,,Ég get sagt yður, Shriner, að þér
munduð bölva þeim degi, er þér sáuð fyrst
andlit hans“. Hún sneri sér við. „Chuck
Parker! Harry Long! Haldið þið líka, að
ég fari með ósannindi? Ætlið þið að láta
hann . . . “
Alie Thomas tók ram í fyrir henni. „Við
höfum þegar heyrt nóg“, sagði hann, „til
að geta ákveðið okkur. Við erum sann-
færðir um, að þér munduð ekki koma fram
á þennan hátt, ef þessi maður væri Skugg-
inn, ungfrú Sylvía, og ...“
„Ég get sagt ykkur, af hverju ég haga
mér svona, það er af því, að ég hef aldrei
trúað, að hann fremdi þessi hræðilegu
hermdarverk eins og sagt var. En núna
veit ég, að það er allt satt. Allt saman!
Ég trúði því ekki meðan aðrir sögðu mér
það, en þegar ég heyrði Tom Converse . . .“
„Af hverju trúið þér Tom Converse,
eins og þér nefnið hann?“
„Af því að hann hætti sér inn í Carlt-
on og náði Benn út, þar sem þeir voru
á góðum. vegi með að gera hann að villi-
dýri með öllum sínum hrottaskap“.
„Þarna er sneið til yðar, Shriner“, sagði
Skugginn glettnislega og kinkaði kolli til
sheriffans“. „Ef við bíðum hér nógu lengi
mun þessi unga stúlka geta sagt eitthvað
fagurt um hvern okkar“.
Shriner leit á hann og féllst á skoðun
hans, gremjulega, og þolinmæði Algie
Thomas var einnig þrotin.
„Það besta, sem við gerum fyrir yðuit
ungfrú Rann“, sagði hann loks, „er að
sleppa yður ekki frá okkur, svo að þér
farið ekki aftur til Skuggans, og látið
hann fylla yður af svona sögum. Það þýð-
ir ekkert, ungfrú Rann“, bætti hann við 1
mjúkum róm, „við trúum því ekki. áð
þessi Tom Converse sé sakleysið sjálfb
eins og hann þykist vera. Við vitum vek
hver hann er“.
Sylvía færði sig fjær honum, en eftir
merki, sem gamli sheriffinn gaf, héldo
tveir menn sig alveg hjá henni.
„Lofið mér að fara, svo ég geti fengið
sannanir fyrir, hver hann er‘“ sagði hún
biðjanli. „Þið hafið alls ekki ómakað vkk-
ur til að athuga, hvort nokkur Tom Cofi'
verse sé til. Ef hann er til, þá hlýtur að
vera hægt að finna einhvern, sem þekkh'
hann. Fjölskylda hans . . .“
Hugsanir Algie Thomas hörfuðu nú að
því, hve hjartnæmum tilmælum Tom Con-
verse hafði beint til hans gegnum lokaðai'
dyr á veitingahúsinu. Hann leit hugsandi
á stúlkuna, en hristi höfuðið.
„Við þorum ekki að hætta á það“, sagði
hann. „Ef einhver ætlar að leika á aðra,
er um að gera fyrir hann að ná í félaga,
sem aðrir bera traust til. Ég er hræddm'
um, að einmitt svona hlutverk hafi Skugg'
inn fengið yður, og að mínu áliti eruð þel'
allt of góð í það. Nei, ég hugsa, að best
sé að þér verðið hjá okkur. I fyrramá*'
ið ...“
Hann komst ekki lengra. Þegar han11
sá hana með leifturhraða þrífa byssuna
úr beltinu, þagnaði hann skyndilega. Hu’
beindi byssunni upp á við, svo hlaupið
vissi til himins!
„Stöðvið hana!“ hrópaði sheriffinn.
En það var of seint. Þrisvar sinnuU1
skalf byssan í hendi hennar og gaf frá sei
hvelli, sem rufu næturkyrrðina, áður eíl
Joe Shriner sló hana úr hendi hennar.
Hún stóð og nuddaði fingurna efÞ1
H E I M I L I S B L A Ð I 0
198