Heimilisblaðið - 01.11.1977, Qupperneq 20

„Ég hef aldrei heyrt þvílíkt þvaður eins
og þú lætur út úr þér fara“.
„Það er ekki ég sem segi þetta, það er
pabbi, og hann veit nokkuð vel, hvað hann
fer. Ég þekki ekki hvemig stúlkurnar
eru og hugsa heldur ekkert um þær. Það
getur verið að Sylvía sé undantekning".
„Það getur þú reitt þig á, að hún er“,
sagði Tom með hrifningu. „Það veit maður
einungis af að hafa heyrt rödd hennar.
Finnst þér það ekki líka, Benn?“
„Getur verið. En ég hef ekki jafn mikið
ímyndunarafl og þú. Hvers vegna langar
þig svona mikið til að þekkja hana. Tnm.
Manni getur dottið í hug, að þú viljir fá
hana í jólagjöf ...“
„Benn“, sagði Tom Converse alvarlega,
„þú talar með þeim skilningi, sem þú hef-
ur, en nú skal ég segja þér frá svolitlu,
sem ég hef vitað frá því fyrst ég sá Silvíu
Rann. Ég er búinn að sjá, að ég hef ekki
veitt því eftirtekt, sem mikilvægast er hér.
Nú er ég vaknaður til lífsins og nú veit ég,
hvað er fyrir mestu hér í þessum heimi . .“
Hann þagnaði skyndilega. Því þeir
he.yrðu bergmálið af þrem skotum. sem
rufu næturkyrrðina.
„Þetta er hún“, sagði Tom Converse.
„Þeir hafa náð í hana og sleppa henni ekki
aftur, þessir þorparar ...!“
Hann tók í taumana og ætlaði að snúa
hestinum við í þá átt, sem hljóðið heyrðist
úr, en Benn flýtti sér í veg fyrir hann og
þreif beislistaumana.
„Slepptu!“ hrópaði Tom Converse.
„Slepptu! Ertu vitlaus að voga þér, að
reyna að stöðva mig“.
„Þú ert alveg vitlaus að voga þér að
halda í þessa átt til þeirra!“ stundi Benn.
„Heyrðirðu ekki áðan!“ sagði Tom.
„Þeir hafa tekið hana fasta. Þetta var
merki til okkar“.
„Það veit ég ekki. En ég veit bara, að
ef hún er hjá þeim, þá getur þú ekki gert
neitt fyrir hana“.
„Það eru ekki meira en tíu til tólf menr>“.
„Ekki meira en tíu til tólf menn!“ endur-
tók Benn.
Af áherslunni, sem Benn lagði á orðin,
fór Tom að hugsa sig um og reyndi því
ekki aftur að hleypa af stað.
„Þar að auki“, sagði Benn og hélt enn
í tauminn á hesti Tom Converse, „er það
kannske bending ti! okkar, að hamingjan
hafi ekki verið henm hliðholl og við eig-
um að koma okkur í burtu hið skjótasta.
Það líkist ekki Sylvíu að kalla okknr sér
til hjálpar. Þannig merki mundi hún aldrei
gefa, ef það gæti komið okkur í hættu. Eg
þekki hana“.
Þetta var skynsamleg ályktun, og Tom
draup höfði.
,,Það var heimska af mér að láta hana
fara þangað“, sagði hann dræmt. ,Allt>
sem hún hefur getað sagt þeim, er svo
ótrúlegt“.
„Ég veit ekki“, sagði Benn Plummer
hægt, „ég trúi því öllu og Sylvía, það get-
ur þú reitt þig á“.
„Það er af því hún veit, að ég er ekk1
Skugginn. En þú hefur rétt fyrir þér Benn,
við verðum að halda af stað. Eg veit bara
ekki, í hvaða átt við eigum að halda. Hvað
segir þú um það? Þú ert kunnugri hér en
ég“.
Þetta kom alveg flatt unp á Benn. Hugsa
sér, að maður sem var djarfari og skarp'
skyggnari en Skugginn, skyldi spyrja hanö
ráða!
„Það er best fyrir okkur“, sagði hann
svo eftir góða umhugsun, að dvelja hér 1
nágrenninu og lofa hestunum að hvílasÞ
— Heldur þú það ekki líka?“
„Það verður víst best“, svaraði Tom
ennþá dálítið önugur. „Ef Capain fær að
hvíla sig þó ekki sé nema í nokkra tímm
þá getur hann boðið vindinum sjálfurn
byrginn á morgun. Hvar eigum við nð
setjast að?“
„Ég veit um stað hér hjá. Það eru nokk'
H E I M I L I S B L A Ð I ^
200