Heimilisblaðið - 01.11.1977, Síða 22

hafði meiri áhrif en Tom hafði búist við,
því þeir létu byssurnar vera í hylkinu og
stungn peningunum á sig. En augnaráðið,
sem þeir gáfu friðrofanum, var ógnandi.
„Hvað viltu hérna?“ fnæstu báðir í einu.
„Félagi minn er með mér“, sagði Tom.
„Hann er hjá hestunum. Eg fór bara á
undan til að vita, hvort við mættum sitja
við bálið ykkar“.
Þeir störðu á hann, og skammbyssunni
gáfu þeir enn meira hornauga.
Tom lyfti höfði og blístraði hvellt. Hann
heyrði Benn svara og skömmu síðar brjót-
ast gegnum kjarrið með hestana.
Ekki var svartdröfnótti kastaníubrúni
hesturinn fyrr kom.inn inn í rjóðrið en
Scottie stökk upp.
„Hvar hafið þið náð í þennan hest?“
sagði hann agndofa.
„Þennann? Þetta er gjöf“ sagði Tom
sannfærandi.
„Gjöf?“ Það var sem kökkur stæði í
hálsi Scottie af að endurtaka betta orð.
„Gjöf ?“
Enginn vafi var á, að hann þekkti hest
Skuggans.
„Trúirðu ekki, að ég eigi þennann hest?“
sagði Tom.
„Eg trúi engu“, sagði þrjóturinn ,.Eg
legg það ekki fyrir mig að trúa. En ef þú
hefur fengið hestinn frá fyrri eiganda
hans — þá — getur þú krafist hvers sem
þú vilt af mér“. Einhverjir drættir, sem
áttu að vera bros, komu í þessa skeggiuðu
ásjónu. „Frá Skugganum?“ hvíslaði hann.
„Hefurðu náð þér niðri á honum?“
„Hvers vegna spyrðu að því“, sagði Tom
hissa á framkomu og öllu háttalagi manns-
ins.
„Scottie, reyndu heldur að begja“, sagði
hinn þrjóturinn, „það er alltaf betra að
segja ekki of mikið“.
„Þorskhaus!“ sagði Scottie og sneri sér
aftur að Tom. „Þessi hestur er Captain
og enginn annar“.
„Þú þarft ekki að vera hræddur við mig>
félagi. Ég veit, hvað ég segi. Það var sá
þorpari, sem stal einu sinni frá mér ein-
asta teppinu, sem ég hafði; og það í blind-
hríð. Hann stal teppinu, mínu, og ekki
nóg með það, heldur sparkaði hann f mig
í þokkabót".
Hann hætti við setninguna, en hatrið
sauð í hónum. Tom þótti miður, að ennþá
skyldi vera til fólk, sem áleit hann vera
Skuggann. Það voru geðsleg verk, sem
hann mátti hafa á samviskunni, sá maður.
„En það er ekki sá fjári til“, hélt Scott-
ie áfram, „sem getur haft roð við honum,
ef skammbyssan er í hendi hans. Síðan
hef ég hitt hann mörgum sinnum. og í
hvert skipti hef ég verið kurteis við hann,
af því mér var nauðugur einn kostur.
Tom gaf honum bendingu með hendinni-
„Þú verður að gæta þess betur, hvað þú
segir“, sagði hann í aðvörunarróm. ekkí
óvingjarnlegum. „Skugginn getur kannske
frétt það, sem þú segir“.
„Meinarðu, að hann sé lifandi — þegar
annar er á hestinum hans? Hefur hann
núna einhverja bykkju, af því hann hefui'
misst Captain?“ Scottie hristi höfuðið-
Þetta var langt fyrir ofan hans skilning-
„Þetta get ég ekki skilið. Sestu niður og
segðu mér, hvernig í þessu liggur. Náðu
í einhverjar vistir, Limpy. Gerið svo vel,
félagar, látið eins og þið séuð heima hjá
ykkur. Þarna er nóg gras fyrir skepnur-
nar. Jæja, svo Skugginn er búinn að missa
hestinn sinn!“
Þessi frétt fannst honum jafn ótrúleg
og ef einhver hefði sagt honum, að sóliu
kæmi upp í vestri.
XXVII.
Skugginn sannfréttir nokleur atriSi
202
HEIMILISBLAÐIP