Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Blaðsíða 22

318
Einar Iljörleifsson:
t IÐUNN
En ef þú getur sannað mér það, að það sé mér að
kenna, að þessar rollur séu aleigan þín, þá er bezt,
að þú komir með þær sannanir. Annars varðar mig
ekkert um það, eins og þú skilur. En þú sér kann-
ske of mikið eftir rollunum. Ekki er mín þægðin.
Hvað átti ég að gera, lagsmaður? Það er hart að
missa 30 ær, eftir að liafa verið að þræla fyrir þeim
frá því maður var barn, þegar maður á ekki nokk-
urn skapaðan lilut annan. Eg vissi ekki einu sinni,
hvort Þorbjörg vildi mig allslausan. Það var þó
munur að eiga þetta til að byrja með, en að selja
saman af engu. Eg vissi ekki, nema hún vildi lieldur
setjast í auðinn á Gili, þegar á ætti að lierða.
— Eg hugsa þá um þetta, Arnljótur, sagði ég. líg
lala við þig eftir nokkura daga.
— Eftir nokkura daga! át hann eftir mér og brýndi
röddina. Ónei, kunningi. Þú segir af eða á nú. Mitt
tilboð stendur ekki lengur en þangað til við skiljum.
Við getum hvor um sig búið að sínu, ef þú vilt það
heldur. Þorbjörg hefir lofast mér. Og við skulum
sjá, karl minn, hvort ég get ekki í lengstu lög slugg-
að við öllum hórkörlum og hjónadjöflum, þó að ég
verði nokkuð gamall. Eigum við að reyna, Ólafur
minn?
Þá var það, að ég fann, að ég gal ekki skilið
hana eftir í klónum á lionum, hvað sem það kost-
aði. Þó að ég ætti aldrei að fá að njóta hennar einn
einasta dag, vissi ég nú, að ekki stóð á mér að
leggja fram aleigu mína, lil þess að Arnljólur fengi
hana ekki.
Og ég sagði honum, að hann skyldi fá ærnar, ég
skyldi skrifa undir kvitlunina, þegar ég kæmi heim.
— En með því skilyrði samt, að þú hrekir ekki
Þórð gamla burt frá Bergi, sagði ég.
— Eg skil það, sagði Arnljótur og kinkaði kolli.
Hann slæptist við beilarhúsin allan daginn og varð