Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1916, Blaðsíða 20

316
Einar Iljörleifsson:
[ IÐUNX
þessu út úr mér, liálf-óvart, til þess að demba ein-
hverju á karlinn. En ég var ekki í neinum vafa um,
að þetta hafði stungið liann. Og ég gekk þá auðvilað
á lagið.
— Nei, Þorbjörg er ekki af neinu illu tæi, sagði
ég. En þú verður nú gamall maður, áður en þú veizt
af. Og Þorbjörg er ung og lagleg. Og hún gengur
áreiðanlega í augun á karlmönnunum. Og öll erum
við brej'skar manneskjur.
Við þögðum þá báðir dálitla stund.
— Hvað hefir ykkur farið í milli? sagði Arn-
Ijótur þá.
Eg sagði, að það væri nú ekki mikið.
— Ætlar hún að svíkja mig? sagði Arnljótur.
þá var það, að ég gerði mesta axarskaftið, sem ég
hefi gert á æíi minni. Eg lieíi oft furðað mig á því
síðan, hvað mikið barn ég gat verið þá. h2g sagði
honum hreinskilnislega, hvað í efni væri — að Þor-
björg væri farin að fella hug tii mín, en að hún væri
svo samvizkusöm, að lnin krefðist þess, að hann
gæíi upp loforðið, ef hún ælli nokkuð að sinna mér,
Þarna gekk ég beint inn í klemmuna, eins og þú
sér. Svona er heimskan og Iljótfærnin, lagsmaður!
— Nú, það er svona, sagði Arnljótur með liægð,
Og samt heldur þú, að hún mundi halda fram hjá
mér, þegar við værum orðin hjón?
— Ég held ekkert um það, sagði ég. En ég hefi
bent þér á hættuna í góðu skyni. Ég veit, livernig
þú ert gerður. IJú tækir því ekki vel, ef illa færi. IJú
yrðir annaðhvort villaus, eða dræpist. Og svo væri
það nú líka harðneskja að neyða hana, svona góða
og vandaða stúlku. Eg vona, að þú reynist svo mikill
drengur, Arnljótur, að þú lofir henni að ráða sér
sjálfri.
— Svo að þú vonar það, sagði Arnljótur, og var
auðsjáanlega að liugsa sig um.