Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Side 10

168
Guðmundur Magnússon
| IÐUNN
Glápa þau á tunglið og glotta um leið.
Aulaleg augun, ásjónan breið.
Skella þau skoltum, svo skjálfa við fjöll.
Heyra menn þá heimskulega hlátra og sköll.
Mest er þeim dillað, er haíið rís hátt.
Fjúki í norðrið, þeim fyrst verður dátt.
Taka þau þá ramaukinn Tröllabotna-slag. —
Engir skyldu menn vera úti þann dag.
V.
BERGVÖRÐURINN.
Hálfdán og bóndinn af hestinum stíga
á hálum, þangvöxnum stalli.
Þýtur þungt upp í fjalli,
dunar hamar og hjalli.
En beljandi útsog um bergið
í stórfossuni hníga.
Hálfdán leggur þá lausan tauminn
í lykkju á kletlinn,
slær krossmarki yfir.
Það heldur sem hespa úr sláli.
Sá grái er spakur og stendur sem steinn.
Ámátlegt gól upp í hamrinum heyrist,
sem hundur bopsi:
»Æ-ha-hó!«
Rödd úr berginu: »Hvað sérðu, Hreggskeggur?«
Drangurinn: »Æ-æ-ó!
Einhverja slána
á Nástrandar-Grána.
Annar stakk niður
einhverju heitu.